محققان آمريکايي نشان داده‌اند که چگونه مي‌توان با استفاده از دو نانوذره که با يکديگر «صحبت مي‌کنند»، داروها را به ‌سمت تومورهاي سرطاني هدايت کرد.

به گزارش سرويس فناوري ايسنا، يکي از اين نانوذرات روي سطح تومور قرار گرفته و از خود سيگنال‌هايي منتشر مي‌کند؛ نانوذرات دوم که حامل داروي ضدسرطان هستند، اين سيگنال‌ها را شناسايي کرده و در محل تومور جمع مي‌شوند. بررسي‌هاي اوليه نشان مي‌دهد که ميزان رسيدن دارو به تومور با استفاده از اين روش، نسبت به‌روشي که در آن از اين نانوذرات ارتباطي استفاده نمي‌شود، 40 برابر بيشتر است.

سانگيتا بهاتيا از موسسه فناوري ماساچوست(MIT) به‌همراه همکارانش بر روي چگونگي ايجاد يک سيگنال در محل تومور و سپس، تقويت اين سيگنال به‌نحوي که حامل‌هاي دارويي در جريان گردش خون بتوانند به‌راحتي آن را تشخيص دهند، تمرکز داشته‌اند. اين محققان تصميم گرفتند از پاسخ انعقادي خون به‌عنوان سيگنال استفاده کنند. در اين روش يک محرک کوچک که موجب ايجاد يک آسيب جزئي در رگ خوني مي‌شود، توسط يک عامل زيست‌شيميايي به‌شدت تقويت شده و منجر به پاسخ قوي بدن از طريق توليد مقادير زيادي پروتيين فيبرين براي ترميم زخم مي‌شود.

اين محققان يک سامانه نانوذره‌اي را به نحوي طراحي کردند که بتواند وارد تومور شده و با ايجاد آسيب در رگ‌هاي خوني تومور، موجب توليد مقادير زيادي فيبرين شود. حضور فيبرين به ‌عنوان سيگنال انتقالي عمل مي‌کند. در اين حالت نانوذره دوم که درون جريان گردش خون قرار دارد، اين سيگنال را دريافت کرده و به‌دنبال منبع فيبرين مي‌رود.

اين گروه تحقيقاتي دو نوع نانوذره توليد کردند که مي‌توانند درون تومور جمع شوند: نانوميله‌هاي کوچک طلا و يک پروتيين که به رگ‌هاي خوني تومور متصل مي‌شود. زماني که نانوميله‌ها درون تومور جمع مي‌شوند، مي‌توان آنها را با استفاده از تابش مادون قرمز گرم کرد که اين امر موجب آسيب ديدن رگ‌هاي خوني آن ناحيه و آغاز پاسخ انعقادي خون مي‌شود. نانوذرات پروتييني پس از رسيدن به محل تومور به‌طور خود به‌خودي رهايش فيبرين را افزايش مي‌دهند.

از دو نوع نانوذره ديگر به‌عنوان گيرنده سيگنال استفاده شد؛ يکي از آنها نانوبلورهاي اکسيد آهن پوشيده شده با دکسترين بوده و نانوذره دوم از کُره‌هاي توخالي ليپيدي به نام ليپوزوم ساخته مي‌شود. نانوبلورهاي اکسيد آهن به نوعي پپتيد متصل مي‌شوند که امکان چسبيدن آنها به فيبرين را فراهم مي‌آورد. ليپوزوم‌ها نيز با يک آنزيم در مسير انعقاد برهمکنش كرده و اين برهمکنش موجب قلاب شدن آنها به صفحه فيبرين مي‌شود.

آزمايش‌هاي انجام شده بر روي موش نشان داد که ميزان جذب دارو توسط تومورها با استفاده از نانوذرات گيرنده 40 برابر بيشتر از حالتي است که نانوذرات انتقالي حضور ندارند و 6 برابر بيشتر از زماني است که از نانوذراتي استفاده مي‌شود که براي هدف‌گيري گيرنده‌هاي سطحي سلول‌هاي سرطاني طراحي شده‌اند.

انتهاي پيام