محمدرحيم اخوت گفت: مي‌توان گفت، كتاب بويژه در زمينه‌ي داستان و شايد شعر، در حال زوال است. اين داستان‌نويس در گفت‌وگو با خبرنگار خبرگزاري دانشجويان ايران (ايسنا) در خوزستان، بيان كرد: من با تاريخ مصرف‌دار شدن ادبيات داستاني امروزي موافق‌ام و دليل آن هم تا حدودي زياد شدن سخت‌گيري‌هاست كه در آن صورت نمي‌توان انتظار داشت كار و حرف تازه‌اي استخراج شود. او افزود: آن‌چه در حال حاضر در بازار كتاب موجود است، شايد بخشي از داستان‌هايي است كه نويسندگان نوشته‌اند. خودم را كه نگاه مي‌كنم، مي‌بينم اساسي‌ترين كارهايم مجوز نگرفته‌اند. حضور اينترنت و امكانات مطالعاتي ديجيتال از ديد من يك‌بار مصرف هستند و نبايد از بين رفتن تازگي مطالب امروزه را ناديده گرفت. اخوت خاطرنشان كرد: عادت‌هاي خوانندگان نيز در دنياي امروز بيش‌تر به سوي اينترنت و مطالعه از اين طريق سوق داده مي‌شود. براي فهميدن زوال كتاب در دنياي امروز مي‌توان به تيراژ كتاب‌ها توجه كرد كه با وجود افزايش جمعيت، ميزان آن كاهش مي‌يابد. شايد همه اين موارد به يكديگر مربوط بوده و زماني فرارسد كه كتاب به چيزي آنتيك تبديل شود. اخوت عنوان كرد: ابتدا بايد ديد گرايش خوانندگان به سوي مطالعات اينترنتي و در حال زوال بودن كتاب مشكل تلقي مي‌شود يا نوعي دگرگوني فرهنگي به شمار مي‌رود؟ از ديد من، اين امر نوعي مشكل است؛ زيرا به مطالعه‌ي كتاب عادت كرده‌ام؛ اما شايد در صورت سؤال از جوانان نه تنها اين امر را مشكل ندانند؛ بلكه از اين بابت خوشحال هم باشند. او ادامه داد: همه كاسه و كوزه‌ها را نبايد سر نويسنده‌ها شكست. به اين معنا كه مسلم است كه زندگي آپارتمان‌نشيني و كافي‌شاپ متقاضياني دارد كه نظرشان با زندگي قديم متفاوت است. در دنياي امروز همه چيز حتا لباس يك‌بار مصرف شده است. پس به چه دليل ادبيات استثنا باشد و يك‌بار مصرف نشود؟ اين داستان‌نويس تصريح كرد: نويسنده اگر نويسنده باشد، خودسانسوري نمي‌كند و در دام خودسانسوري نمي‌افتد؛ هر چند كه اين را مي‌خواهند. درست است كه هر نويسنده‌اي مخاطب مي‌خواهد؛ اما به چه قيمتي؟ انتهاي پيام