شمس لنگرودي، بيژن الهي را شايسته‌ترين‌ شاعر در ادامه‌ي حركت «موج نو» دانست. اين شاعر و نويسنده‌ي «تاريخ تحليلي شعر نو» در پي درگذشت بيژن الهي، در گفت‌وگو با خبرنگار بخش ادب خبرگزاري دانشجويان ايران (ايسنا)، عنوان كرد: «‌موج نو» در سال 1341 يك عكس‌العمل عصيان‌گرانه و افراطي در برابر شعر شكست سياسي دهه‌ي 30 بود. «موج نو» يك سركشي در برابر هر نوع سياست‌زدگي، آه و ناله، كنايه و سانتي‌مانتاليزم بود كه شعر نو نيمايي بعد از سال 32 به آن دچار شده بود؛ به طوري‌كه شعر سپيد را هم دربر مي‌گرفت. او در ادامه متذكر شد: از اين نظر، «موج نو» در شعر معاصر ما اتفاقي خجسته بود؛ اما متأسفانه پيشگامان، مبلغان و مفسرانش كه به نظر مي‌رسيد همگي در برابر اين اتفاق غافل‌گير شده بودند، با توجه به سن كم‌شان، قادر به جمع و جور كردن و تئوريزه كردن آن نبودند. شمس لنگرودي با اشاره به اين‌كه باني شعر «موج نو»، احمدرضا احمدي‌ بود، گفت: پس از چند سال، «موج نو» به دو جريان مشخص منشعب شد؛ يك جريان هذياناتي بود كه از هيچ‌گونه صدق هنري دروني برخوردار نبود و نوع ديگر، شكل پالوده‌شده‌اي از «موج نو» بود كه به سمت نوعي ساختار دروني پيش مي‌رفت و نشان مي‌داد كه اين شاعران به اتفاقي كه افتاده است، وقوف دارند. او در ادامه‌ي اين موضوع عنوان كرد: ‌عده‌ي اين شاعران زياد نبود؛ اما به گمان من، شايسته‌ترين‌شان، بيژن الهي بود؛ ولي متأسفانه به هر دليل كه براي من روشن نيست، لااقل در ظاهر چنين است كه شعر در حاشيه‌ي زندگي بيژن الهي قرار داشت؛ به طوري‌كه هرگز كتابي از او منتشر نشد و حتا خود از انتشار «برگ ايام» كه گويا به مرحله‌ي چاپ هم رسيده بود، جلوگيري كرد. شمس لنگرودي در پايان متذكر شد: اگر كساني مثل بيژن الهي، هوشنگ صهبا، علي قليچ‌خاني و چند نفر ديگر جدي‌تر به «موج نو» مي‌پرداختند، به گمان من، شعر نو ايران بسيار پيش‌تر از اين به تحول شايسته‌اي دست مي‌يافت. انتهاي پيام