كارگردان فيلم «لطفا مزاحم نشويد» گفت: نام فيلم برگرفته از نوع نگاه مقايسه‌اي من نسبت به جامعه زمان كودكي‌ام و جامعه فعلي است و اينكه حداقل انتظار افراد در اين جامعه رعايت حريم خصوصي‌شان است.
به گزارش خبرنگار بخش سينمايي خبرگزاري دانشجويان ايران(ايسنا)، محسن عبدالوهاب كه در نشست نقد و بررسي فيلمش شامگاه گذشته ـ 11 آبان ماه ـ در فرهنگسراي «انقلاب» سخن مي‌گفت،با بيان اين مطلب ادامه داد: وقتي جامعه زمان خودمان كه من كودك بودم را با اكنون مقايسه مي‌كنم و مي‌بينم كه محله و خانواده بخشي از خانواده بزرگتر بود و با الان مقايسه مي‌كنم كه اجتماعات شهري خيلي مدرن‌تر شده است و ما به عنوان حداقل درخواست‌ها انتظار داريم كه به حريم خصوصي ما تجاوز نشود،بنابراين اين اسم نيز برايند حس من از اين شرايط است.
وي درباره تاثير رخشان بني‌اعتماد در ساخت «لطفا مزاحم نشويد» هم پاسخ داد: من سالهاست افتخار آشنايي با بني اعتماد را داشته‌ام و با او كار كرده‌ام. اما واقعا فكر نمي‌كنم اين فيلم به فيلم‌هاي ايشان نزديك باشد و در واقع از روي دست او ساخته شده باشد. در مورد انتخاب باران كوثري هم بايد بگويم كه من از ابتداي نگارش فيلم‌نامه براي يكي از نقش‌ها به باران كوثري فكر مي‌كردم، البته او هم با آنكه نقش كوتاه بود، پذيرفت و در كار شركت كرد.
عبدالوهاب در پاسخ به سوالي مبني بر اينكه در فيلم اپيزوديك مي‌توان قهرمان داستان داشت؟ عنوان كرد: تقريبا مي‌توان گفت كه نمي‌شود، در يك فيلم چند قصه‌اي قهرمان داشت. شايد بتوان يك نوع شاخص‌سازي كرد، اما چون هر قصه زمان مشخص و كوتاهي دارد، نمي‌توان خيلي در اين زمينه كار كرد. مخاطباني هستند كه ممكن است اين نوع فيلم را دوست داشته باشند يا دوست نداشته باشند.
محمد احمدي تهيه‌كننده و فيلمبردار «لطفا مزاحم نشويد» نيز در بخش ديگري از اين مصاحبه درباره تعويض تعدادي از بيلبوردهاي اين فيلم اظهار كرد: روز شنبه بود كه خيلي اتفاقي دوستان تماس گرفتند و گفتند كه بيلبوردهايي كه در بزرگراه‌هاي مختلف زده‌ايم، عكس روحاني در آن نيست. من پيگيري كردم و ديدم كه جمعه و شنبه صبح، بيلبوردها توسط شركتي كه ما با آن قرارداد بسته بوديم عوض شده است. اما اعتراض كرديم اما هنوز جوابي نگرفته‌ايم. با وجود اينكه بيلبورد هم از وزارت ارشاد و هم از شهرداري مجوز داشت و فيلم نيز تنها سه جايزه از حوزه علميه قم دريافت كرده است، نمي‌دانم كه چرا اين اتفاق افتاده است. بعيد مي‌دانم كسي كه اين كار را كرده، فيلم را ديده باشد. شايد هم پيش زمينه‌اي كه درباره فيلم «مارمولك» وجود داشته است، باعث اين حركت شده است، البته من فكر مي‌كنم بيشتر يك سوتفاهم اتفاق افتاده.
وي در ادامه ساخت فيلم‌هايي از نوع «لطفا مزاحم نشويد» را يك ريسك دانست و عنوان كرد: ساخت فيلم‌هايي از اين دست، مخصوصا در اين شرايط اكران، حتما ريسك دارد. خيلي‌ها مي‌گفتند فيلم اپيزوديك شايد جواب ندهد اما من اين اعتقاد را نداشتم و وقتي فيلم‌نامه را ديدم و گفتم كه حتما اين را مي‌سازيم. بايد ببينيم ديد افراد، نسبت به سينما چيست.اگر يك ديد اقتصادي و صرفا براي پول در آوردن باشد، مطمئنا آن فرد به اين سمت نخواهد آمد. احمدي ادامه داد: مخصوصا در اين شرايط اكران كه نسبت به سال گذشته خيلي بدتر شده است. به عنوان مثال 9-8 فيلم در پانزده روز اكران شده است كه سينماي ما اين پتانسيل را ندارد و نوعي فيلم سوزي را موجب شده است.
وي همچنين حذف اپيزود چهارم را به دليل مسايل مالي دانست و گفت: زماني كه مي‌خواستيم اپيزود چهارم را بسازيم، به دليل تغيير مديريت مركز گسترش، بودجه به گروه تزريق نشد. البته شايد حق داشتند چون مديري كه مي‌آيد مي‌خواهد مسايل مالي و اداري را شفاف‌سازي كند و اين تغيير و تحول زمان مي‌برد. ما نيز به دليل آنكه مي‌خواستيم دستمزد عوامل را بدهيم، كارگردان لطف كرد و اپيزود را حذف نمود و با درايت خود ارتباط بين اپيزودها را اصلاح كرد. البته مركز گسترش تنها 35 درصد در بودجه شريك هستند و بقيه بار مالي آن به دوش خودمان بود.
فيلمبردار«لطفا مزاحم نشويد» درباره نوع تصويربرداري در اين فيلم افزود: نوع فيلم برداري در اصل فكر كارگردان است. قطعا كارگردان، فيلم را در ذهنش بارها مي‌سازد و مي‌بيند.به نظر من فيلمبردار وظيفه دارد ذهنيت كارگردان را تصوير كند. شيوه‌اي كه محسن عبدالوهاب در نظر گرفته بود شيوه‌اي مستندگونه بود. من نيز سعي كردم كه براساس آنچه خواسته‌اند، حضور دوربين احساس شود.
به گزارش ايسنا، جواد طوسي منتقد نيز در رابطه فيلم «لطفا مزاحم نشويد» گفت: در شرايطي كه سينماي اجتماعي ما به دلايل مختلف در يك افول غم‌انگيز به سر مي‌برد، ساخت فيلمي در سطح «لطفا مزاحم نشويد» از جنبه‌هاي مختلف قابل تقدير است. يك ويژگي بارز اين فيلم، نگاه معاصر و به روز بودن آن است كه نسبت به جامعه‌اي كه به دلايل مختلف از آن اخلاقيات دور افتاده است، دارد و بدون آنكه بخواهد با يك لحن شعارگونه آن انحطاط اخلاقي موجود را مطرح كند، به صورت غير مستقيم از طريق فرد اين آسيب شناسي معاصر را نشان مي‌دهد. در واقع در هر سه اپيزود افراد هويت‌مندي خودشان را از دست داده‌اند و يك علامت سوال كه فرد و جايگاه اجتماعي‌اش در چنين شرايط نابساماني چه محلي از اعراب خواهد داشت؟ را در ذهن مخاطب مي‌نشاند. ممكن است گفته شود اين نوع نگاه يك سياه‌نمايي است، اما نقطه مقابل اين سياه‌نمايي، يك واقع‌بيني عيني و غيرقابل انكار است كه نمي‌توانيم از آن فرار كنيم.
طوسي ادامه داد: اين فيلم اگر حتي بتواند يك تلنگري به ما كه مخاطب آن هستيم و سياست‌گذاري كه از حوزه مسووليت خود به دلايل مختلف دور افتاده است، بزند همين مي‌تواند كافي باشد. بايد دقت داشته باشيم اين نگاه در شرايطي است كه در سينماي ايران ما نمونه‌هايي از فيلم‌هايي را داريم در سال‌هاي اخير كه حجم انبوهي از آثاري كه لودگي را به سخيف ترين شكل ممكن به خورد ما مي‌دهند. اين وضع نياز به مقداري نگاه كنترل شده و دلسوزانه دارد. كنترلي كه بتواند براساس بسترسازي مناسب فرهنگي خوراك مناسبي را در اختيار جامعه قرار گيرد. اما الان ببيند كه اين وضعيت به چه صورتي در حال برگزاري است. هم از ناحيه نمايش‌هاي عمومي و هم از ناحيه آثار ديگري كه حتي سقف توليد سالانه سينماي ايران را نيز تحت الشعاع قرار داده است. براساس همين مباحث مي‌گويم همين كه اين انگيزه ترغيب شده است كه در جهت همدلي عمومي آثاري مانند «لطفا مزاحم نشويد» در اين شرايط نه چندان دلگرم كننده ساخته شود، حداقل ما را اغنا مي‌كند كه هنوز افرادي هستند كه دلسوزانه مراقبت‌هاي لازم اجتماعي را نسبت به طبقه‌هاي اجتماعي دارند.
اين منتقد سينما در بخش ديگري از سخنانش گفت:نقطه قابل دفاع ديگري كه در اين فيلم وجود دارد اين است كه سعي مي‌شود در آن تا حد امكان با زبان سينما و برگرفته از دغدغه‌هاي قبلي كارگردان شرايط عيني جامعه را تصوير كند. معتقدم اين فيلم توانسته است يك اعاده حيثيت بهنگام از سينماي مستند انجام دهد.اميدوارم اين فيلم بتواند سرفصل ساخت فيلم‌هايي از اين دست كه تركيبي از سينماي مستند و داستاني هستند قرار گيرد.
طوسي شيوه روايت «لطفا مزاحم نشويد» را داراي پيشينيه‌اي طولاني در سينما دانست و تصريح كرد: اين شيوه روايت، يك پيشينه طولاني در سينما مخصوصا در سينماي ايتاليا دارد. البته ديگر قرار نيست در سطح آن نوع سينما بيان آشكار داشته باشيم، بلكه يك كدگذاري كلي و اوليه در جهت مرزبندي و بيان تناقضات انجام مي‌پذيرد، اساسا در اين گونه فيلم‌ها قرار نيست فيلم ساز بيش از حد بيانيه صادر كند.
اين منتقد در پايان سخنانش، نمايش خشونت به صورت پنهان را از ويژگي‌هاي فيلم «لطفا مزاحم نشويد» دانست و گفت: در اين فيلم يك جامعه شناسي خشونت نيز بيان شده است، حتما لازم نيست كه ببينيم يك چاقو در دستان يك بازيگر است بلكه به صورت غيرمستقيم نيز مي توانيم خشونت را نمايش بدهيم. مانند اين فيلم كه مثلا پدر، بچه‌اش را در خانه جا مي‌گذارد و همه افراد در توهمات خودشان تناقضات خود را بروز مي‌دهند و اين در ادامه فيلم يك خشونت پنهان در جامعه را نشان مي‌دهد.
انتهاي پيام