بنيان‌گذار موزه‌ي نقاشي پشت شيشه: اين موزه در صورت انتقال، لطمه‌ي شديدي مي‌بيند
بنيان‌گذار موزه‌ي «نقاشي پشت شيشه» با بيان اين‌كه اگر شايعه‌ي منتقل شدن اين موزه جدي باشد، بسيار متأسف مي‌شوم، گفت: موزه‌ي «نقاشي پشت شيشه» بايد به يك مركز آموزشي تبديل و تلاش شود، نگارگران و نقاشان جوان به اين هنر جلب شوند. هادي سيف در گفت‌وگو با خبرنگار بخش ميراث فرهنگي خبرگزاري دانشجويان ايران (ايسنا)، با اشاره به شايعه‌هايي كه درباره‌ي تعطيل شدن موزه‌ي «نقاشي پشت شيشه» مطرح شده است، اظهار كرد: اين موزه حدود يك دهه‌ي پيش، با هدف گسترش هنر نقاشي پشت شيشه تأسيس شد. اين هنر كه در طول سال‌ها مهجور مانده، به‌عنوان يك هنر ملي و سنتي مطرح بود؛ ولي اگر قرار باشد به جاي گسترش اين هنر، منتقل شدن آن مطرح شود، منزلت و پرداختن به اين هنر در آينده اميدواركننده نخواهد بود. مؤلف كتاب «نقاشي پشت شيشه» با بيان اين‌كه ايران نخستين و تنها كشوري است كه يك موزه‌ي مستقل مربوط به هنر نقاشي پشت شيشه دارد، ادامه داد: موزه‌ي «نقاشي پشت شيشه» بخشي از اميدهاي ما است. اگر اين موزه به هر شكلي به جايي منتقل شود كه استقلال خود را به‌عنوان يك جايگاه جداگانه از دست بدهد، بدون ترديد لطمه‌ي شديدي به آن وارد مي‌شود و تقريبا همه‌ي تلاش‌هايي كه در اين حوزه انجام شده است، نقش بر آب مي‌شود. اين پژوهشگر آثار هنري توضيح داد: اگر به قدمت هنر نقاشي پشت شيشه از دوره‌ي صفوي خوش‌بين نباشيم، نمونه‌هايي از اين هنر از دوره‌ي زنديه ديده شده است. با توجه به لطاف و انعكاس نقش در پشت شيشه، نقش معماري داخلي ايران زيباتر و باشكوه‌تر ديده مي‌شود، بخصوص اين‌كه از دوره‌ي قاجار و در زمان ناصرالدين‌شاه، اين نوع نقاشي به‌عنوان يك هنر مردمي با درنظر گرفتن مباني مذهبي، بخصوص شمايل‌هاي مقدس، گسترش بيش‌تري پيدا كرد. سيف تأكيد كرد: حق اين است كه هنر گمشده‌ي نقاشي پشت شيشه با ادامه‌ي فعاليت موزه‌ي آن فراموش نشود و جامعه بار ديگر به سوي اين هنر بازگردد. او با اشاره به از دست رفتن بسياري از آثار نقاشي پشت شيشه به‌دليل شكسته شدن در طول زمان، بيان كرد: وقتي انگيزه‌ي تشكيل اين موزه ايجاد شد، با سركشي به مجموعه‌ها و پيدا كردن آثاري از استادان گمنام و بنام مانند علي‌اكبر صنعتي، بيوك احمدي، عبدالجليل و ميرزا شازده افسر، اين موزه تأسيس شد و به‌مرور از بوته‌اي كوچك، درخت سرسبزي رشد كرد. اكنون چگونه امكان دارد سياست‌هاي فرهنگي به اين نتيجه برسند كه اين هنر را از ديد همه دور كنند و به جاي گسترش، آن را منتقل كنند! وي با اشاره به لزوم ايجاد موزه‌هايي مستقل براي هنرهايي مانند نقاشي قهوه‌خانه‌يي، نقاشي روي كاشي، نقاشي روي گچ و هنرهاي مرتبط با معماري كه در طول زمان فراموش شده‌اند، گفت: بايد اساس اين جريان‌ها و سياستي كه پشت آن‌هاست، بررسي شود كه آيا واقعا قصد گسترش اين هنر را داريم يا از آن خسته شده‌ايم و ديگر براي ما مقبول نيست؟ اين پژوهشگر آثار هنري گفت: گاهي مي‌شنوم كه هنر نقاشي پشت شيشه با هنرهايي مانند صنايع دستي مقايسه مي‌شود. درحالي‌كه اين مقايسه به‌معني درك نكردن الفباي ارزش‌هاي اين هنر است. ما هنوز درك نكرده‌ايم چگونه مي‌خواهيم با اين هنرها برخورد كنيم. سيف با اشاره به صحبت‌هايي كه درباره‌ي ايجاد دانشكده‌ي خيالي‌نگاري مطرح است، افزود: چطور مي‌توان از يك طرف اين دانشكده را ايجاد كرد و از سوي ديگر، موزه‌اي را كه با مرارت‌هاي زياد ايجاد شده است، منتقل كرد؟! حق اين هنر نيست كه براي آن، چنين اتفاقي بيفتد. انتهاي پيام