در صورت همكاري استان‌ها، تمام نقش‌برجسته‌هاي كشور در مدت چند سال مستندنگاري مي‌شوند
يك كارشناس ارشد باستان‌شناسي معتقد است: در صورت همكاري استان‌ها براي اسكن ليزري نقش‌هاي برجسته، در مدت سه يا چهار سال، تمام نقش‌برجسته‌هاي كشور را مي‌توان مستندنگاري كرد. فريبا كريمي در گفت‌وگو با خبرنگار بخش ميراث فرهنگي خبرگزاري دانشجويان ايران (ايسنا)، در اين‌باره توضيح داد: اقداماتي كه تاكنون براي نقوش برجسته انجام شده‌اند، بيش‌تر اقدامات فوري و اضطراري بوده‌اند. به همين دليل، تلاش كرديم حركت جديدي را در اين‌باره آغاز كنيم و اين كار، از حدود پنج‌سال پيش آغاز شده است. وي با اشاره به اين‌كه اين طرح در حوزه‌ي معاونت ميراث فرهنگي و دفتر كل حفظ و احياي آثار تاريخي انجام مي‌شود، بيان كرد: با توجه به كمبود امكاناتي كه در حوزه‌ي مرمت سنگ داريم، بهتر اين است كه مستندنگاري خوبي در نقش‌برجسته‌ها انجام شود و يكي از بهترين روش‌ها براي انجام اين كار، اسكن ليزري است كه خوشبختانه با تلاش‌هايي كه شد، يكي دو سال است كه اين مسأله جاي خود را پيدا كرده است. او گفت: اين كار ابتدا از اشياي كوچك موزه‌ها و تعدادي از بناها و تزيينات آن‌ها آغاز شد و از سال 1384 روي نقوش برجسته متمركز شديم. در اين راستا، بودجه‌اي به‌صورت ستادي تهيه شد تا كار سريع‌تر انجام شود. پس از آن نيز حدود 15 نقش‌برجسته مشخص شدند و در استان‌هاي كهگيلويه و بويراحمد، فارس و خوزستان اسكن ليزري آثار با هدايت ستاد انجام شد. كريمي با اشاره به اين‌كه از تعداد آثار مشخص‌شده براي اسكن ليزري و مستندگاري كه براساس اولويت نيز انتخاب شده بودند، سه اثر به‌طور كامل مستندنگاري شدند، ادامه داد: اين سه اثر شامل نقوشي از كول فرح و خنگ اژدر ايذه و نقش‌برجسته‌ي تنگ قنديل در استان فارس مي‌شوند كه مستندنگاري در آن‌ها با آخرين دقت و در حد ميلي‌متري انجام شده است. وي با بيان اين‌كه از اين پس، ديگر اين امكان وجود ندارد كه بودجه‌ي ستادي در اختيار داشته باشيم و بايد حتما بودجه به استان‌ها داده شود، اظهار كرد: از استان‌ها مي‌خواهيم كه اين روند را پي‌گيري كنند، زيرا به اين ترتيب، همه‌ي نقوش برجسته‌ي كشور را در يك برنامه‌ي سه يا چهار ساله مي‌توان اسكن كرد، بويژه اين‌كه اين اسكن‌ها به‌قدري ميلي‌متري انجام مي‌شوند كه حتا شايد اين آثار را بازسازي نيز بتوان كرد. كريمي درباره‌ي حفاظت از اين نوع آثار، گفت: براي آثار ديگر، ايجاد پوشش حفاظتي شايد راحت‌تر باشد، ولي درباره‌ي نقوش برجسته، اين كار را نمي‌توان انجام داد. روشي كه براي اين آثار معقول است و به‌طور مشابه نيز در همه جاي دنيا اجرا مي‌شود، ايجاد سايت ـ موزه است، زيرا اين آثار با محيط اطراف خود معني پيدا مي‌كنند. براي اين منظور، يكي از مهم‌ترين راه‌ها اين است كه تا حد ممكن، آن‌ها را در فضاي خود محدود كنيم و اجازه ندهيم، كارخانه‌ها و تأسيسات مربوط به فعاليت‌هاي انساني، در اطراف آن‌ها باشند تا فضاي اين آثار به‌عنوان يك فضاي تاريخي، فرهنگي و تفريحي تعريف شود. انتهاي پيام