گروه‌هاي تعزيه‌خوان به دليل نبود مكاني ثابت، فقط در ايام ماه محرم در طول سال فرصت اجراي برنامه دارند و اين فرصت محدود هم بهانه‌ي شد تا آنها از دغدغه‌هاي و شرايط اين روزهاي تعزيه بگويند.
«تعزيه» ايران دچار مشكل عدم ساماندهي و حمايت است
مرشد محسن ميرزاعلي جوان‌ترين نقال و پرده‌خواني است كه اين روزها در مجموعه‌ي تئاترشهر به اجراي برنامه مي‌پردازد؛ او كه از نوادگان تعزيه‌خوانان تكيه دولت است، درباره‌ي داشتن گروه ثابت براي اجراي برنامه به خبرنگار تئاتر خبرگزاري دانشجويان ايران (ايسنا)، مي‌گويد: خوشبختانه گروه ثابتي با نام حضرت رقيه(س) داريم و از اين بابت مشكلي نيست. اما در كل تعزيه ايران دچار مشكل عدم ساماندهي و حمايت است. امروز هم به همت چند تن از دوستان تئاتري است كه كاري براي اعضاي اين گروه‌ها انجام مي‌شود.
او يكي از راه‌هاي برون رفت از مشكلات فعلي گروه‌هاي تعزيه را، استفاده از تمام تعزيه‌خوانان دانست.
محسن ميرزاعلي توضيح مي‌دهد: مشكل زماني حل مي‌شود كه همه سرگرم كار باشند و كارها بايد به طور عادلانه ميان همه تقسيم شود. هر يك از تعزيه‌خوان‌ها هنر خاص خود را دارد كه بايد از آن بهره‌مند شويم. نبايد روابط را جايگزين ضوابط كرد.
اين مرشد هنرمند 25ساله كه همراه پدرش مرشد ابوالحسن ميرزاعلي كار مي‌كند، ادامه مي‌دهد: تعزيه‌خوان دو نياز اصلي دارد، حق خودش را به طور عادلانه دريافت كند و امكان بروز و ظهور هنرش را داشته باشد.
اصالت تعزيه را از بين برده‌اند
اما پدر اين هنرمند، مرشد ابوالحسن ميرزاعلي كه از جمله نوادگان تعزيه‌خوانان تكيه دولت است، ادامه مي‌دهد: تعزيه‌خواني كار دايمي نيست، بلكه هرزمان كاري داشته باشند با عده‌ي بخصوصي همكاري مي‌كنند.
او كه پنج شش سالي است، تعزيه‌خواني را كنار گذاشته مي‌گويد: به دليل مشكلات شخصي ديگر توان كار كردن را نداشتم و تنها در ماه محرم تعزيه‌خواني مي‌كنم. تعزيه‌خوانان خيلي سختي كشيده‌اند البته متاسفانه يكي دو نفر هستند كه اصالت تعزيه را از بين برده‌اند و رسم آن را بر هم زده‌اند.
او به رونق تعزيه در گذشته اشاره دارد و مطرح مي‌كند: قديم‌ها مردم سرگرمي نداشتند و وسايل ارتباط جمعي نبود. علاوه براين اعتقادات مردم خيلي محكم‌تر بود. ما شاهد بوديم كه فرد كوري شفا گرفت، اما الان آداب تعزيه از بين رفته است.
مرشد ميرزا علي درباره‌ي راه‌اندازي انجمن تعزيه به ايسنا مي‌گويد: 30 سال است كه مي‌گويند، اين انجمن راه‌اندازي مي‌شود اما هيچ اتفاقي نمي‌افتد و من از اين انجمن دست كشيده‌ام. عده‌اي جوان را همه كاره كرده‌اند و كاري به قديمي‌ها ندارند. ما هم گروه قديمي خود را داريم و براي اهل محل برنامه اجرا مي‌كنيم.
او يادآور مي‌شود: قديم‌ها اجراي تعزيه در امامزاده داوود حال و هوايي داشت، اما امروز ديگر اين‌گونه نيست. ما احترام اين كار را داريم و الان هم كه من تعزيه نمي‌خوانم يك طبقه خانه‌مان را براي وسايل تعزيه گذاشته‌ام. الان بعضي از گروه‌ها در تعزيه جاز مي‌زنند! در حالي كه تعزيه آهنگ‌هاي خاصي دارد. ما همان آهنگ‌هاي 50 سال پيش را مي‌زنيم. عده‌اي كارشناس شده‌اند در صورتي كه به جز يكي دو نفر كسي نمي‌داند تعزيه چيست؟!
تعزيه صاحب ندارد
مرشد محمد احدي ديگر تعزيه‌خوان پيشكسوت هم با اشاره به مشكلات تعزيه مي‌گويد: ديگر تعزيه نمي‌خوانم چون گروهي ندارم. الان پرده‌خواني مي‌كنم چون پرده‌خواني هم نوعي تعزيه است.
او هم مانند ديگر هنرمندان قديمي از كم توجهي به پيشكسوتان دلگير است و مطرح كرد: قديم‌ها كوچكي و بزرگي را رعايت مي‌كردند اما الان براي عده‌اي دوغ و دوشاب يكي شده است. پنج شش سال است كه تعزيه بدون صاحب رها شده است. هركسي ساز خود را مي‌زند. ميان گروه‌ها تفرقه افتاده است. اصالت تعزيه از بين رفته و آهنگ‌ها و شعرها را تغيير مي‌دهند.
مرشد احدي در پايان سخنان خود مي‌گويد: تعزيه‌خوان و خواننده‌ي خوب زياد داريم، اما تعزيه صاحب ندارد. در گذشته كسي نمي‌توانست لباس ديگري را بپوشد اما الان هنرمندان ديگر به حق خود قانع نيستند. علاوه بر اين عده‌اي تعزيه‌دان هستند كه با تعزيه‌خوان خيلي متفاوت است.
انتهاي پيام