دكتر باقر آيت‌الله‌زاده شيرازي ـ استاد پيشكسوت رشته‌ي مرمت و معماري ـ ساعت 19:15 دقيقه‌ي روز 28 مردادماه 1386 در دقايق پاياني مراسم بزرگداشت‌اش كه در مركز هنرپژوهي نقش جهان برگزار شده بود، دچار حمله‌ي قلبي شد و درگذشت. سيدمحمد بهشتي كه در آن مراسم بزرگداشت حضور داشت، در گفت‌وگو با خبرنگار بخش ميراث فرهنگي خبرگزاري دانشجويان ايران (ايسنا)،‌ بيان كرد: مرحوم دكتر شيرازي به‌عنوان پايه‌گذار بحث مرمت به مفهوم علمي در ايران به‌نحوي استاد همه‌ي كساني است كه در حوزه‌ي مرمت و احياي بناهاي تاريخي فعاليت مي‌كنند. رييس پيشين سازمان ميراث فرهنگي ادامه داد: از آنجا كه او به‌عنوان كسي كه فقط كار فني در اين زمينه انجام مي‌دهد با آثار تاريخي ارتباط برقرار نمي‌كرد، بلكه آشناي فرهنگ ايراني بود و به‌طور عميق به اين فرهنگ و آثار تاريخي عشق مي‌ورزيد، وجودش به مثابه‌ي مهم‌ترين و راست‌گوترين شواهد اين فرهنگ به‌شمار مي‌رود. وي گفت: مرحوم دكتر شيرازي درست از زماني فعاليت خود را در دهه‌ي 40 شمسي آغاز كرد كه به عبارتي اوج غفلت نسبت به اين فرهنگ بود. او هميشه به ميراث فرهنگي به اين ديد نگاه مي‌كرد كه ما بايد امانتي را به نسل‌هاي آينده واگذار كنيم و چه بسا او نسبت به نسل خود زياد اميدوار نبود، ولي نسبت به نسل‌هاي آينده با اميدواري اين موضوع را تعريف مي‌كرد. مدير دانشنامه‌ي تاريخ معماري و شهرسازي ايران‌زمين اظهار كرد: دكتر آيت‌الله‌زاده شيرازي اعتقادات ديني عميقي داشت و عميقا متدين و مسلمان بود. او به اين نكته پي برده بود كه عشق به فرهنگ ايراني با مسلماني يكي است و اين دو همديگر را تقويت مي‌كنند. او عشق به فرهنگ ايراني را به مثابه‌ي يك تعلق ديني تعقيب مي‌كرد و اين موارد بودند كه شخصيتي مانند دكتر شيرازي را ايجاد مي‌كردند. بهشتي بيان كرد: شخصيت دكتر شيرازي محصول انسي بود كه با ميراث فرهنگي ايران برقرار كرده بود و از رفتار و سلوكي كه داشت، صورت‌هاي مختلفي از فرهنگ ايراني را مي‌توانستيم مشاهده كنيم. به گفته‌ي او، مرحوم شيرازي انساني صبور، بردبار، عاقبت‌انديش،‌ كيمياگر، شاعر، رند و اهل تسامح تساهل و داراي خصوصيات فرهنگ ايراني بود. ميراث فرهنگي براي شيرازي بسيار مهم بود. براي او مرمت، حفاظت و رعايت يكسري آداب و رسوم مرمت و حفاظت و خارج نشدن آن‌ها از چارچوب‌هاي علمي اهميت زيادي داشت. هم‌چنين به تربيت نيروي انساني ‌متخصص در خلال كار ميداني بسيار اهميت مي‌داد. اين استاد دانشگاه ادامه داد: دكتر شيرازي براي بسياري از كساني كه در حوزه‌ي حفاظت و مرمت فعاليت مي‌كردند، يك دانشگاه بود. او به مرتبه‌اي از اجتهاد نسبت به موضوع ميراث فرهنگي رسيده بود كه تقريبا همه‌ي كساني كه در سطح كشور در اين زمينه كار مي‌كردند، او را مشاور هميشگي خود مي‌دانستند. وي در پاسخ به پرسشي درباره‌ي فعاليت‌هاي دكتر شيرازي در دوران رياست بهشتي در سازمان ميراث فرهنگي، اضافه كرد: در آن سال‌ها، پروژه‌ي مشخصي برعهده‌ي او نبود و تقريبا در همه‌ي پروژه‌هاي سطح كشور در حوزه‌هاي حفاظت و مرمت به‌صورت غيرمستقيم همكاري داشت. چون هر جا كه مي‌رفتيم، ردپايي از او در تصميم‌گيري‌هاي علمي ديده مي‌شد و معمولا كارشناسان مستقر در آنجا مي‌گفتند با دكتر شيرازي مشورت كرده و از او راهنمايي خواسته‌اند. سيدمحمد بهشتي از سال 1374 و زماني كه در شهرداري تهران فعاليت مي‌كرد، براي به انجام رساندن پروژه‌اي در بازار تهران با دكتر شيرازي آشنا شد و با او فعاليت خود را آغاز كرد. به گفته‌ي خودش، وقتي مسؤوليت رياست سازمان ميراث فرهنگي به او پيشنهاد شد، از وجود يك آشناي خوب در اين زمينه مطمئن بود و با مشورت او اين مسؤوليت را پذيرفت. بخصوص در سال‌هاي نخست هم‌ياري، هم‌فكري و پشتيباني او برايش مغتنم بود؛ حتا دكتر شيرازي در يك دوره‌ي آموزش يك‌ساله ذهنيت‌اش را نسبت به مقوله‌ي ميراث فرهنگي آشنا كرده است. انتهاي پيام