مجيد جعفري گفت: خسرو شكيبايي تنها هنرپيشه‌اي بود كه در خواب و بيداري كارش را دنبال مي‌كرد؛ بنابراين همواره آمادگي كافي داشت. اين كارگردان تئاتر كه در 8 نمايش با خسرو شكيبايي همكاري داشته است، در پي درگذشت اين هنرمند در گفت‌وگويي با خبرنگار تئاتر خبرگزاري دانشجويان ايران (ايسنا) عنوان كرد: با شكيبايي در سال 53 آشنا شدم. همه‌ي زندگي‌اش در آن روزها تئاتر بود. هيچ دوستي غير از دوستان تئاتري نداشت. هيچ‌گاه كاري جز تئاتر نداشت. هيچ خانواده‌اي غير تئاتر نداشت. اگر از او مي‌پرسيدند زندگي يعني چه، قطعا جواب مي‌داد، زندگي يعني هنر نمايش. از نادر كساني بود كه تمام لحظات زندگي را صرف هنرش مي‌كرد؛ يا در حال كار بود يا براي كارش مي‌آموخت. وي در ادامه افزود: اگر قدري انصاف داشته باشيم، بايد بگوييم در هيچ لحظه‌اي از زندگي‌اش با كارش فاصله نداشت. اولين كاري كه با من داشت، نمايش «بكت» اثر ژان آنوي بود، كه نقش پاپ را بازي مي‌كرد؛ نقش كوتاهي بود و از چهار ساعت نمايش، فقط پانزده دقيقه بازي داشت؛ اما براي بازي كردن اين نقش كوتاه، تمام شبانه‌روز خود را صرف مي‌كرد. يكي از روزهاي تمرين به محض ورود به سالن، قبل از سلام، گفت، «اين پاپ توي خواب هم ما رو ول نمي‌كنه. توي خواب با كاردينال دعوام شد؛ اما يك‌هو غيب شد. جيغ كشيدم و بيدار شدم توي بيداري، توي اتاق‌هاي خانه داشتم دنبالش مي‌گشتم... .» جعفري همچنين يادآور شد: اگر نقشي را 10 مدل بازي مي‌كرد و اگر مورد نظر كارگردان واقع نمي‌شد، بي‌ترديد مدل يازدهم را پيشنهاد مي‌داد. او كه در نمايش «بكت»، نقش كوتاهي بازي مي‌كرد، در نمايش تراژدي «كسرا» نقش اصلي را بازي مي‌كرد و به همين سرعت جاي خود را در گروه گشود و در گروهي كه من كارگردان آن بودم، هشت نمايش بازي كرد و وارد سينما شد؛ به طور جدي كار كرد و به بالاترين قله‌ي افتخار رسيد. از آن پس براي رفع دلتنگي به تئاتر بازمي‌گشت و هربار كه مي‌آمد، نقشي شگرف مي‌آفريد. روحش شاد، يادش گرامي و در محضر حضرت دوست آمرزيده باد! انتهاي پيام