اسكندر مختاري: سپردن مرمت و باستان‌شناسي به بخش خصوصي راه بيرون رفتن از مشكلات است استفاده از افراد باتجربه براي نظارت ضرورت دارد
به عقيده‌ي مدير محور فرهنگي ـ تاريخي تهران، سپردن حفاظت، مرمت و باستان‌شناسي به بخش خصوصي، در آينده‌ي نزديك تنها راه موجود براي بيرون رفتن از مشكلات پيش روي سازمان ميراث فرهنگي و گردشگري است. اسكندر مختاري در گفت‌وگو با خبرنگار بخش ميراث فرهنگي خبرگزاري دانشجويان ايران (ايسنا)، ادامه داد: متاسفانه اكنون اين كار با كندي درحال تحقق است. امروزه، دانشكده‌هاي فراواني در سطح كشور دانش آموختگاني را در رشته‌هاي مرتبط با ميراث فرهنگي تربيت مي‌كنند، اما اين فارغ‌التحصيلان، عهده‌دار انجام وظايف سازمان ميراث فرهنگي و گردشگري نمي‌توانند باشند. وي بيان كرد: در گذشته، شركت‌هاي خصوصي متعددي براي انجام امور ميراث فرهنگي چه در زمينه‌ي اجرايي (حفاظت و مرمت) و چه در زمينه‌ي پژوهشي تشكيل شده‌اند، اما به‌دليل چالش‌هايي كه در اين زمينه وجود دارند، هيچ‌يك از اين مؤسسه‌ها نتوانسته‌اند، به كار خود ادامه دهند. او تجربه‌هاي بخش خصوصي را در زمينه‌هاي مستندنگاري، پژوهش، حفاظت و مرمت بناهاي تاريخي در سطح مورد قبولي ارزيابي و اظهار كرد: با اين وجود، امر مديريت در اين‌گونه ظرفيت‌هاي اجرايي غير مستمر و مقطعي است. مدير محور فرهنگي ـ تاريخي تهران با اشاره به تجربه‌هاي موفق و ارزشمندي كه در واگذاري فعاليت‌هاي ميراث فرهنگي به بخش خصوصي در كارنامه‌ي شركت‌هاي تاسيس‌شده قرار دارند، گفت: غير مستمر بودن اين فعاليت‌ها سبب شده است تا مؤسسه‌هاي خصوصي اميدوارانه به آينده نتوانند نظر داشته باشند و حتا نيروي كار متخصص و مجرب را در حيطه‌ي مديريت خود نتوانند حفظ كنند. مختاري با تاكيد بر لزوم وجود نگرشي انتقادي نسبت به موضوع نظارت بر فعاليت‌هاي مرمتي، ارزيابي اقدامات گذشته و آسيب‌شناسي وضع موجود را راهكاري براي پيشبرد راهبردهاي آينده دانست. وي با اشاره به جوان بودن بدنه‌ي فعلي سازمان، گماردن افراد صاحب تجربه را در امر نظارت، ضروري دانست و اظهار داشت: به‌دليل فرسودگي طبيعي بناهاي تاريخي كه ويژگي ذاتي آن‌هاست و همچنين به‌دليل عواقب و نتايج توسعه كه بيشتر امري كيفي است تا كمي، هر روز شاهد زوال بيشتر آثار تاريخي در محدوده‌ي شهرها هستيم. او خانه‌هاي تاريخي واقع در محدوده‌ي شهرها را كه هنوز تحت حمايت قوانين مربوط به ميراث فرهنگي قرار نگرفته‌اند، آسيب‌پذيرترين بناهاي تاريخي ارزيابي كرد و گفت: به‌عنوان مثال از پنج‌هزار اثر تاريخي مشخص‌شده در طرح سامان‌دهي شهر تهران (مصوب 1370) امروز بيشتر از دوهزار اثر از اين تعداد باقي نمانده‌اند. در اين ميان، چگونه اين‌گونه آثار را كه اسناد هويت شهر و ساكنان آن هستند، از خطر توسعه مي‌توان نجات داد. مختاري تاكيد كرد: اگر اين روند ادامه يابد، در آينده‌ي نزديك خاطره‌هاي تهران به‌دست توسعه نابود خواهند شد و به‌جز دريغ، چيزي باقي نمي‌ماند. وي يكي از راهكارهاي بيرون رفتن از اين بحران را ارتقاي باور عمومي و مسؤولان براي حفاظت از آثار تاريخي تهران دانست. مدير محور تاريخي ـ فرهنگي تهران درباره‌ي تخريب بافت تاريخي تهران، تصريح كرد: تا زماني كه نگاه ما به موضوع تخريب، نوسازي است و تا زماني كه لفظ فرسوده به‌جاي واژه‌ي كهن براي اين‌گونه بافت‌ها به‌كار مي‌رود، به آينده نمي‌توان اميد داشت. او بناهاي تاريخي را بخشي ارزشمند و غير قابل جايگزين از ثروت‌هاي تهران دانست كه جزو حقوق عمومي به‌شمار مي‌آيند و گفت: اين حق عمومي نه‌تنها به ساكنان امروزي شهر متعلق است، بلكه ثروت آيندگان و فرزندان ماست كه در اين شهر خواهند زيست. ما حق نداريم به بهانه‌ي حقوق مالكان، حقوق شهر را دست‌خوش تغيير، تحول و تاراج قرار دهيم. وي اضافه كرد: كشورهاي توسعه‌يافته با تغيير تلقي نسبت به تاريخ و بناهاي تاريخي توانسته‌اند، آثار را به ثروت‌هاي شهري تبديل كنند و حتا بسياري از مديران شهري جهان با كمك انديشه، اين راه را هموار كرده‌اند، چرا ما حاضر نيستيم به محاق مساله برويم؟ چرا بر راه غلط گذشته اصرار مي‌ورزيم؟ بايد انديشيد و شهر را از فشار تقاضاها كه همان فشار سرمايه است، دور كرد. انتهاي پيام