صاحب امتياز و مدير مسئول ماهنامه‌ي "فيلم" معتقد است: به‌رغم آن‌كه نمايشگاه مطبوعات امسال به مركز شهر منتقل شده بود، و گفته مي‌شد از آن استقبال خواهد شد، ولي بنا بر آمار، حدود بيست درصد مخاطبان سال‌هاي گذشته از آن بازديد كردند.
مسعود مهرابي درباره‌ي برپايي مستقل نمايشگاه مطبوعات و خبرگزاري‌ها امسال، در پاسخ به خبرنگار سينمايي خبرگزاري دانشجويان ايران (ايسنا)، گفت: اين‌كه بالاخره امسال نمايشگاه مطبوعات برگزار شد و جز چند ماه، وقفه‌اي در آن نيفتاد، خب البته كمابيش باعث مسرت و اميدواري است. اما اين‌كه بعد از سيزده دوره برگزاري و كسب تجربه‌هاي گوناگون، چه در نزد مسئولان برگزاركننده و چه واحدها و نهادهاي مطبوعاتي، شاهد كم‌وكاستي‌هاي چشم‌گير در چهاردهمين دوره باشيم، باعث ملال و دل‌نگراني‌ست.
وي ادامه داد: به ياد داريم تبليغات وسيع و اطلاع‌رساني مطلوب به مخاطبان را كه گاهي يك ماه پيش از افتتاح نمايشگاه انجام مي‌شد. از بيل‌بردهاي در سطح شهر تا آگهي‌هاي كوچك و بزرگي كه به همت و هزينه معاونت مطبوعاتي در نشريات به چاپ مي‌رسيد و حتي تيزرهاي جذاب تلويزيوني كه از سه‌چهار روز مانده به نمايشگاه از تلويزيون پخش مي‌شد. امسال متأسفانه حداقل تا يك روز مانده به افتتاح، توده مردم از برگزاري چهاردهمين دوره نمايشگاه مطبوعات بي‌خبر بودند. به همين علت و علت‌هاي ديگر، ديديم كه يكي از مهم‌ترين انگيزه‌هاي برگزاري نمايشگاه كه ارتباط رودررو و بحث و تبادل نظر بين مردم و مطبوعات است، امسال به حداقل رسيد. درباره برپايي مستقل اين نمايشگاه هم بايد عرض كنم كه چنين نيست و اين اولين دوره‌اي نبود كه نمايشگاه مطبوعات مستقل برگزار شد.
مهرابي درباره‌ي سابقه‌ي مستقل برگزار شدن نمايشگاه مطبوعات به ايسنا گفت: قبلاً نبود حافظة تاريخي براي وقايعه طولاني‌مدت به كار مي‌رفت، در تعجبم كه چرا مدت‌زمان آن اين‌قدر كوتاه شده. اولين دوره مستقل نمايشگاه مطبوعات ـ از نمايشگاه كتاب ـ از 6 تا 13 ارديبهشت سال 1374 در سالن 44 نمايشگاه بين‌المللي تهران برپا شد. آن زمان بيش از دويست نشريه (كه البته اصلاً قابل مقايسه با گستردگي و تعدد نشريات امروز نيست) در نمايشگاه شركت كردند. به ياد دارم مهندس ميرسليم وزير وقت فرهنگ و ارشاد اسلامي همان زمان در يك مصاحبه مطبوعاتي پس از گشايش جشنواره اعلام كرد كه نزديك به هفت هزار اثر مطبوعاتي براي بررسي و ارزيابي هيأت داوران به دفتر جشنواره رسيده است. يكي از نشانه‌هاي بارز برگزاري مستقل نمايشگاه، تاريخ برگزاري آن است (6 تا 13 ارديبهشت) در حالي كه نمايشگاه كتاب همواره به مناسبت روز معلم (12 ارديبهشت) همزمان يا چند روز بعد از آن افتتاح شده است.
مهرابي در بخش ديگري از گفت‌و گو با توجه به انتشار مداوم بيست‌وپنج ساله‌ي ماهنامه فيلم و حضور او به عنوان يكي از بانيان شكل‌گيري نمايشگاه مطبوعات؛ درباره‌ي شكل‌گيري اين نمايشگاه به ايسنا گفت: به خاطر خلايي كه وجود داشت، از سال 1363 چاپ كتاب‌هاي تئوريك سينمايي را آغاز كرديم. مجموعه اين كتاب‌ها تا سال 1367 به بيست عنوان رسيد. از اين رو، سال 1367 براي اولين بار به‌زحمت غرفه‌اي در سومين نمايشگاه كتاب گرفتيم. آن سال اجازه عرضه‌ي مجله و دوره‌هاي سالانه و حتي مشترك پذيرفتن به ما داده نشد. با توجه به استقبال خوب مخاطبان، احساس كرديم كه جاي يك نمايشگاه مطبوعات خالي‌ست. موضوع را با چند تن از ديگر همكاران مطبوعاتي در ميان گذاشتم و ترغيب‌شان كردم به اين حركت. يك سال بعد، اولين نمايشگاه را با شركت حدود چهل نشريه در محل فرهنگسراي بهمن برگزار كرديم. بازتاب مثبت اين نمايشگاه توجه معاونت مطبوعاتي را برانگيخت و زمينه‌ساز شكل‌گيري نمايشگاه مطبوعات در دل نمايشگاه كتاب شد. با آيين‌نامه‌اي كه با رايزني با چند تن از اعضاي تعاوني مطبوعات تهيه كردم، نمايشگاه مطبوعات از سال 1373 صاحب موجوديتي مستقل در كنار نمايشگاه كتاب شد.
او در ادامه ديدگاهش را درباره‌ي مكان تقسيم‌بندي نشريات و خبرگزاري‌ها در نمايشگاه امسال؛ اينگونه مطرح كرد: مسأله جا در اولويت موضوع نيست. مهم‌تر از آن ميزان استقبالي‌ست كه از نمايشگاه مي‌شود. اگر بهترين جا را هم داشته باشيد اما مخاطبي در كار نباشد، چه اهميتي دارد كه جلو چشم باشيد يا نه؟ به‌رغم آن‌كه نمايشگاه امسال به مركز شهر منتقل شده بود، و گفته مي‌شد از آن استقبال خواهد شد، ولي بنا بر آمار، حدود بيست درصد مخاطبان سال‌هاي گذشته از آن بازديد كردند. به غير از عدم اطلاع‌رساني به‌موقع، مكاني چون مركز آفرينش‌هاي هنري كانون پرورش فكري كودكان و نوجوانان اصلاً جاي مناسبي براي چنين نمايشگاهي نيست. چرا كه اين مركز اساسا براي كاربري ديگر طراحي شده است. اين مركز قبل از انقلاب براي كاخ جشنواره فيلم تهران در حال ساخت بود كه با وقوع انقلاب نيمه‌كاره رها شد. محل غرفه ماهنامه فيلم و تعداد ديگري از نشريات در جايي قرار داشت كه سقف كوتاه و طراحي‌اش آشكار مي‌كرد كه براي پاركينگ اين كاخ طراحي شده است. البته همين مكان خيلي بهتر از محل نشريات شهرستان بود كه در زير اين پاركينگ قرار داشت و متأسفانه از چشم اغلب بازديدكنندگان هم پنهان ماند.
وي در ادامه تصريح كرد: توجه داشته باشيم كه انتخاب مكاني در ميان شهر براي نمايشگاه به‌تنهايي كافي نيست. اين مكان بايستي براي چنين كاري طراحي شده باشد؛ سالن‌هايي با سقف بلند و تهويه و نور مناسب، فضاي سبز، رستوران، مكان‌هايي براي توقف و استراحت بازديدكنندگان، سرويس‌هاي بهداشتي كافي و... از همه مهم‌تر مجموعه‌اي از وسايط نقليه عمومي كه آمدوشد به نمايشگاه را تسهيل كنند.
مسعود مهرابي صاحب امتياز فصلنامه فيلم اينترنشنال و كتاب سال سينماي ايران معتقد است: ديدار از نمايشگاه مطبوعات تبديل به سنت و آيين و همايش بزرگ فرهنگي شده بود. رسيدن به چنان جايگاهي، برآمده از اشتياق و كار و كوشش و صرف عمر و زمان بود. با جابه‌جايي مكان و زمان اين رويداد مهم فرهنگي، نيمي از آن‌چه رشته بوديم، به‌اصطلاح پنبه شد. امسال بخش مهمي از مخاطبان قادر به حضور در نمايشگاه نشدند. غرضم مخاطبان شهرستاني‌ست كه هر سال با شور و شوق با هر وسيله‌اي (مثلاً كراية دست‌جمعي يك ميني‌بوس يا اتوبوس) خودشان را به نمايشگاه مي‌رساندند. ارديبهشت هر سال، حدود 600 نفر از مشتركان‌مان در نمايشگاه تجديد اشتراك مي‌كردند كه اغلب‌شان خوانندگان ساكن شهرستان‌ها بودند، امسال بخشي از آن‌ها را از دست داديم.
او در پايان از برگزاركنندگان جشنواره‌ي مطبوعات پرسيد: اگر سال آينده همه نشريه‌ها و همه مخاطبان جدي و پيگير نشريات كه بالغ بر چندصد هزار نفر مي‌شوند، بخواهند در نمايشگاه حضور پيدا كنند، به‌راستي چنين مكان به‌شدت نامناسبي پاسخ‌گوي آن‌ها خواهد بود؟
انتهاي پيام