رسول عبداللهي از جمله شهيدان كربلاي 5 به شمار مي‌رود. به گزارش خبرگزاري دانشجويان ايران(ايسنا)، بعد از طي دوران كودكي به مدرسه رفت و تا دوران دبيرستان با علاقه‌مندي ادامه تحصيل داد و در دوران دبيرستان به اين نتيجه رسيد كه درس‌هاي جديد نمي‌تواند پاسخگوي نياز‌هاي او باشد. وارد حوزه علميه مدرسه الرسول شهرستان خوي شد و از محضر استادان بزرگوار دانش آموخت. وي سعي مي‌كرد طوري زندگي كند تا هنگام مرگ مديون خون شهدا نباشد همراه درس در تحكيم پايه‌هاي نظام و كمك به هم نوعانش شبانه روز تلاش مي‌كرد و مي‌گفت: تا خون در رگ‌هايم جريان دارد خدمت به اسلام و مسلمان سرلوحه زندگي‌ام خواهد بود. شهيد بزرگوار به مطالعه كتب ديني علاقه زيادي داشت و از هر فرصتي براي آموختن قرآن استفاده مي‌كرد. سرانجام نتوانست تحمل كند و در تب و تاب اشتياق بسوزد و چون قاصدكي سبك بال به كربلاييان شهادت‌جو پيوست. هنگام عزيمت به جبهه گفته است تا جنگ و جبهه است و تا آتش جنگ شعله‌ور است به خانه بر نخواهم گشت. آري اين‌ها عاشقاني بودند كه گرچه زمانه، حضورشان را در كربلا به تاخير انداخت ولي در كربلاي ايران (عمليات كربلاي 5 ) به نداي حسين زمان خويش لبيك سرخ گفتند و آتش بي امان نمروديان را ابراهيم‌وار بر خود هموار كردند. جبهه و جنگ در راه‌ خدا از شهيد عبداللهي شخصيتي سختكوش و متين و بصير ساخت كه همه كارهايش را رنگ خدايي زد. اين شهيد معتقد بود: شهادت بالاترين نعمت خداوند بر بنده‌اش است و اين موضوع را حتي در وصيت نامه‌اش نيز آورده است. وي در وصيت نامه خود خواستار پويش و ادامه راه سرخ و بلند شهيدان شده است. شهيد رسول عبداللهي نوشته است: زندگي زيباست اما شهادت زيباتر از آن است گردش خون در رگ‌هاي زندگي شيرين است ولي ريختن آن از براي محبوب شيرين‌تر است. سرانجام اين شيفته لقاء يار 19 دي ماه سال 65 در عمليات كربلايي 5 به نداي ارجعي محبوب لبيك سرخ گفت و شلمچه را با خون خود رنگين ساخت و در پانزدهمين زمستان عمرش بهار را نديد تا آيندگان بدانند كه شهادت راه پرشكوه آن‌هايي بود كه خالصانه به خواستن و داشتن‌هاي دنيوي پشت پا زدند و به ريسمان نجات‌بخشي مرگ سرخ آويختند و راه آسمان را پيش گرفتند. انتهاي پيام