حمله فقط با توپ و تانك و مسلسل نيست،زماني با فرهنگ يا علم و اطلاعات غلط ممكن است به ما حمله شود.
جمله بالا بخشي از گفت‌وگوي خبرنگار سرويس«فرهنگ و حماسه»خبرگزاري دانشجويان ايران(ايسنا) با مهدي عسگري جانباز 45 درصد دوران دفاع مقدس است.
وي در سال 66 در عمليات والفجر 10 در ماهوت عراق مجروح شد،او شيميايي است و چشم راستش هم به دليل اصابت تركش تخليه شده است.
مي‌گويد:به عنوان بسيجي در سن 16 سالگي عازم جبهه شدم و در تيپ 20 رمضان زرهي خدمت مي‌كردم.ما به وظيفه‌مان كه حفظ و حراست ميهن و ناموس بوده عمل كرديم، رزمندگان به انجام وظيفه و حفاظت از ناموس بيشتر اهميت مي‌دادند،با ايمان در راه خدا قدم گذاشتند و اولويت را در انجام وظيفه‌شان ديدند. در حال حاضر هم نوع سلاح عوض شده و قلم جاي سلاح را گرفته است.
بايد چيزي را كه در ذهن و روح بچه‌هاي آن زمان بود به ذهن و روح بچه‌هاي امروز منتقل كنيم به طوري كه آن را درك كنند و بفهمند كه وطن مال ما است.ناموس، ناموس ماست و اين دين براي ماست. آن وقت است كه ارزش‌هاي دفاع مقدس در وجود آن‌ها متبلور مي‌شود. ، بايد ارزش‌هاي آن دوران منتقل كرد و به نظر من ذهن جوان‌هاي ما از آن ارزش‌ها دور نيست.
تنها ضعف ما كم‌توجهي به يادگاران دوران دفاع مقدس است،وقتي جوان‌ها اين گونه برخوردها را مي‌بينند متاثر مي‌شوند. من چون در بطن جامعه و بين مردم هستم معتقدم مردم ما خيلي بهتر از مسوولان با امثال ما برخورد مي‌كنند شايد برخورد معدودي از افراد درست نباشد آن هم دليل دارد چون رفتار بعضي مسوولان را ديده‌اند.
شان جانبازان بايد از سوي همه مسوؤلان رعايت شود. وقتي كاري براي جانباز انجام مي‌دهند نبايد آن را در بوق و كرنا كنند. هيچ جانبازي با جانش بازي نكرده كه خانه يا ماشين به آن بدهند، تمام خانه‌هاي دنيا را كه به من بدهند چشم من برنمي‌گردد. من بيشترين گله‌ام از مسوولان بنياد است كه متولي اين كارند اما آن طور كه بايد با جانبازان رفتار نمي‌كنند. همه حرف ماديات نيست، شان معنوي جانباز مهم‌تر است كه خيلي كم رعايت مي‌شود. اما من به عنوان كوچك‌ترين عضو اين جامعه هيچ كدورتي از مردم ندارم برخورد مردم طوري بوده كه من خجالت مي‌كشم. حرف من اين است منتي را كه بر سر جانباز مي‌گذاريد در ازاي كار كمي كه برايشان انجام مي‌دهيد برداريد.
بايد ديد با بازماندگان جنگ در ديگر كشور‌ها چطور برخورد مي‌كنند و چه امكاناتي در اختيارشان قرار مي‌دهند در كشور ما چطور برخورد مي‌شود؟. هيچ چيزي هم كه به جانبازان ندهند فقط منتشان را از سر آن‌ها بردارند.
ما وظيفه خودمان را انجام داديم،هيچ چشم‌داشتي هم از كسي نداريم، جانبازاني هستند كه من خجالت مي‌كشم در برابر آن‌ها خودم را جانباز معرفي كنم اما تنها خواهشم از مسوؤلان اين است كه بر سر جانبازان منت نگذارند. هيچ كاري هم برايشان انجام ندهند.
خدا را شكر مي‌كنم كه تا اين لحظه به غير از هزينه عمل جراحي هيچ چيزي از بنياد نگرفته‌ام. در مدرسه حكمت سه چهار سال زحمت كشيدم به اندازه 100 نفر. اما با بي‌لطفي تمام به خاطر وضعيت جسماني‌ام و غيبت‌هايي كه داشتم عذرم را خواستند و با برخورد زننده‌اي از آنجا بيرونم كردند در حالي كه خدمات من به آن مدرسه بيش از هزار نفر بود.
انتهاي پيام