به گفته محمدعلي سپانلو، اين آفرينش شاعر است كه تعيين مي‌كند در قالب نيمايي يا هر قالب ديگري شعر بسرايد. اين شاعر در گفت‌وگويي با خبرنگار بخش ادب خبرگزاري دانشجويان ايران (ايسنا)، تصريح كرد: هيچ سبك و قالبي، قالب ديگر را منسوخ نمي‌كند و ادبيات هرگز مرهون قالب‌هايش نبوده‌ است؛ ادبيات سرگذشت روح انسان است و مي‌تواند قالب يا سبك را به خود بگيرد. او همچنين گفت: امروز ساخت‌هاي نيمايي منسوخ نشده‌اند و شاعران تجربه‌هايي در اين زمينه داشته و دارند كه تجربه‌هاي موفق يا ناموفق ديگران اين قالب را از بين نمي‌برد. كار نيما يوشيج بر حفظ پايه‌هاي وزن‌ عروضي مبتني بود. خودش هم مي‌گفت وزن‌ها را مي‌توان تركيب كرد؛ بنابراين قالب‌ نيمايي به نوعي به شاعر كمك مي‌كند تا شعرش داراي موسيقي و وزن باشد. در گذشته وزن شعر باعث مي‌شد، شعر از موسيقي و ريتم برخوردار باشد؛ بنابراين نمي‌توان وزن را از شعر دور كرد و به اين دليل بود كه نيما بر حفظ پايه‌هاي عروضي در شعر پايبند بود. وي با بيان اين مطلب كه طرز بيان نيما، طرز خود اوست، ادامه داد: شاعراني چون اسماعيل شاهرودي با شيوه بيان نيما شعر گفتند، در حالي كه خود نيما براي اين موضوع كافي‌ است. او نشان داد كه از سد ادبيات عبور كرده و شيوه‌اي نو در شعر فارسي پديد آورد؛ اما امروز ديگر لازم نيست كه شاعران با همان طرز بيان نيما شعر بگويند. سپانلو معتقد است: صرف اين‌كه شاعري از وزن نيمايي عبور كند و شعرش ديگر نيمايي نباشد، شاعر نخواهد بود. نيما نيز صرف اين‌كه يك كار نوظهور انجام داد، نيما نشد؛ بلكه كار او در شعر فارسي عبور از وزن‌هاي گذشته و نوآوري در آن‌ها بود. شاعران امروز بايد بدانند كه متفاوت بودن كار مشكلي نيست و اين عبور به معناي متفاوت بودن نخواهد بود. متفاوت بودن به اين معنا نيست كه مثلا شاعري شعري بسرايد و يك سوسك هم كنار آن منگنه كند؛ شايد اين كار متفاوت باشد و كسي آن‌را قبلا تجربه نكرده باشد، ولي هر چيز متفاوت كه خوب نخواهد بود و هر چيز متفاوتي خلاق نيست. او در ادامه متذكر شد: قالب نيمايي يكي از وسايلي است كه شاعر مي‌تواند در آن كار كند؛ يا گرفتار آن مي‌شود و مي‌تواند شعرهاي نيمايي خوبي خلق كند يا در آن حركتي نمي‌كند و ساكن مي‌شود، اما در نهايت آفرينش شاعر است كه تعيين مي‌كند در چه قالبي بسرايد و نمي‌توان تعيين كرد كه شاعري مثلا در قالب سپيد يا نيمايي شعر بگويد. انتهاي پيام