مراسم تشييع جنازه ي امير حياتي، استاد و نوازنده صاحب سبك تنبور، از مقابل درب اصلي تالار وحدت برگزار شد. به گزارش خبرنگار گروه فرهنگ و هنر ايسنا، در اين مراسم كه با حضور جمعي از هنرمندان موسيقي برگزارشد، محمد رضا درويشي در سخناني با تجليل از اين استاد فقيد موسيقي گفت: « او صرفا يك نوازنده تنبور نبود، بلكه بر موسيقي مقامي تسلط كامل داشت و به صورت معنوي اين مقام‌ها را به طور كامل درك كرده بود.» او اظهار اميدواري كرد تا جوان‌ها همانند حياتي و عالي‌نژاد صرفا در نوازندگي مرعوب تكنيك نشوند. كيخسرو پورناظري نيز در اين مراسم گفت ما بايد به افتخار كنيم كه هنر موسيقي ما مي‌تواند روح و روان انسان را سيقل و تراش دهد. استاد اميرحياتي جوان‌هايي را كه سال‌ها در مكتب او درس مي‌گرفتند، براي ما به يادگار گذاشته است. اميرحياتي شاعر و نوازنده و خواننده نام آشناى ايران دوشنبه هفته اخير دار فانى را وداع گفت. اين نوازنده برجسته تنبور كه به عنوان نخستين تنبورنوازى است كه توانست اشعار فارسى را بر روى قطعات ساز تنبور استفاده كند از دوازده سالگى نزد پدر خود عليقلى حياتى ساز زدن را آموخت. او نزد سيد نصرت الدين جيحون آبادى مقام هاى باستانى و حقانى تنبور را فراگرفت. حياتى كه در كرمانشاه ديده به جهان گشود، در دهه سي به تهران آمد و ساكن پايتخت شد. او سپس به راديو رفت و با تنبورش آهنگ ماندگار «على گويم على جويم» را خواند و نواخت. شيوه نواختن تنبور حياتى منحصر به فرد و آميزه‌اى از عشق و شعور و جنون همراه بود. بى شك بسيارى از نوازندگان برجسته تنبور كشور در نيم قرن گذشته از شيوه نوازندگى حياتى بهره جستند. شيوه سحرانگيز زنده ياد حياتى در «مضراب كارى» باعث تفاوت او با ساير اساتيد به نام تنبور بوده است. از آثار به جا مانده از اين نوازنده مقام‌هاى باستانى تنبور با نظارت مرحوم سيد خليل عالى نژاد است كه توسط نشر ماهور منتشر شده است. انتهاي پيام