/وضعيت ناگوار پارسه (تخت جمشيد) پايان مي‌يابد؟/65 مدير داخلي پيشين بنياد پژوهشي پارسه - پاسارگاد گفت: تخت جمشيد (پارسه) بايد 20 سال به حال خود رها شود و در اين مدت پژوهشگران به بررسي اين مجموعه بپردازند؛ در اين صورت، فرسايش آثار تاريخي تخت جمشيد (پارسه)، بسيار كمتر از تخريب‌هايي خواهد بود كه اكنون به نام مرمت بر پيكر آن وارد مي‌شود. امين محمودزاده معتقد است كه مرمت نكردن، نوعي مرمت محسوب مي‌شود؛ تا تخت جمشيد (پارسه) بتواند مدتي بدون آسيب‌هايي كه به آن وارد مي‌شود، نفس بكشد. «كار نكردن بهتر از اين است كه مواد مختلف را روي آثار 2500 ساله آزمايش و سنگ‌هاي تاريخي را سوراخ و از داخل آنها ميل‌گرد رد كنيم؛ ما مي‌دانيم كه اين‌گونه مرمت كردن نادرست است، ولي گويا مسوولان بالادست، مطالعه، تحقيق و پژوهش را كار نمي‌دانند و در ضمن بايد داربستي بالا رود يا سنگي سوراخ شود.» اين كارشناس در گفت‌وگو با خبرنگار بخش ميراث فرهنگي خبرگزاري دانشجويان ايران (ايسنا)، اظهار داشت: هر كسي درباره‌ي تخريب و فرسايش تخت‌ جمشيد (پارسه) ادعايي داشته باشد، دروغ گفته است؛ چراكه آثار اين مجموعه براي مشخص كردن ميزان آسيب‌هاي ميكروسكوپي بررسي نشده‌اند. در سال 82 گروهي از كارشناسان درباره‌ي آسيب‌هاي وارده از گل‌سنگ، ريختگي سنگ‌ها يا لب‌پر شدن آنها تحقيق و برداشت‌ها را با مدارك سال‌هاي 1330 تا 1333 مقايسه كردند؛ در همان زمان نيز فرسايش شديدي در مجموعه ديده نشد، چون فرسايش‌ها بطني و ميكروسكوپي است و نمي‌توان به سرعت و راحتي درباره‌ي آنها سخن گفت. وي بار ديگر با تاكيد بر اين كه اگر بنايي 2500 سال قدمت دارد، حداقل بايد 20 سال در مورد آن مطالعه و تحقيق كرد، افزود: كساني كه ادعاي ورود تكنولوژي از خارج را دارند، بررسي كنند كه در آثار تاريخي يونان چه تكنولوژي پيشرفته‌اي به كار رفته است؛ آنها بر بازديد‌كنندگان و روند فرساش نظارت مي‌كنند، ولي از فرسايش جلوگيري نمي‌كنند و نظارت بر فرسايش نيز به معناي بررسي پوسته شدن، خورده شدن، ريختگي يا تاثيرباران‌هاي اسيدي است. عضو هيات علمي دانشگاه كرمان، ضروري‌ترين نياز تخت ‌جمشيد (پارسه) را به‌عنوان محوطه‌ي جهاني، مطالعه دانست و گفت: چون مطالعه هيچ نمود بيروني‌اي جز كاغذ ندارد، كساني كه بايد بودجه تصويب كنند، به كاري كه اجرايي نباشد، عادت ندارند؛ درحالي‌كه هر دو سال يك‌بار تخت‌ جمشيد (پارسه) بايد فتوگرامتري و ميزان فرسايش بررسي شود. ولي وقتي بخش عمده‌اي از بودجه‌ي تخت ‌جمشيد (پارسه)‌ عمراني است، بايد داربستي بالا رود يا سنگي را سوراخ كنند. در شرايطي كه مديريت مجموعه‌ي تخت‌ جمشيد (پارسه) مجبور بود به اسم پول بيسكويت مهمانان، به كارشناسان خود پول بدهد، آزمايش‌ها با هر هزينه‌اي انجام مي‌شد. به گفته‌ي محمودزاده، از مسوولان پژوهشكده‌ي تخت‌ جمشيد (پارسه) نبايد كار اجرايي خواسته شود. همه‌ي كارشناسان مرمت مي‌دانند كه استفاد از سيمان، نادرست است و در كشورهاي ديگر نيز از آن استفاده نمي‌كنند، ولي به واسطه‌ي فشارهايي كه وارد مي‌شود، شاهد انجام چنين مرمت‌هايي در تخت‌جمشيد (پارسه) هستيم. وي درباره‌ي آسيبي كه پتروشيمي مرودشت به آثار هخامنشي مي‌زند، گفت: آن كارخانه در دشت مرودشت قرار دارد و از تخت‌ جمشيد (پارسه) ديده مي‌شود. اين كارخانه سرمايه‌اي ملي است و گوگرد و اسيد سولفوريك توليد مي‌كند كه به هيچ عنوان قابل انتقال به نقطه‌ي ديگري نيست. اما مي‌توان مانند ديگر كشورهاي دنيا، فيلترهايي براي كاهش زيان آلاينده‌هاي كارخانه استفاده كرد. محمودزاده با اشاره به اين كه دريافت بودجه براي محوطه‌اي ثبت جهاني در طول زمان بسيار دشوار است، اضافه كرد: طالبيان به پژوهش و مطالعه اعتقاد دارد و مي‌تواند بودجه‌ي كارشناسان خود را براي انجام تحقيقات لازم، كسب و پژوهشكده را اداره كند؛ اين كاري است كه از عهده‌ي افراد كمي برمي‌آيد. البته او براي انجام كارهاي اجرايي نيز تحت فشار است كه بايد اين فشارها برداشته شود. انتهاي پيام