روز گذشته استادان هنرهاي سنتي ايران ازسوي فرهنگستان هنر جمهوري اسلامي ايران تكريم و تجليل شدند. به گزارش بخش هنرهاي تجسمي خبرگزاري دانشجويان ايران (ايسنا)، شناختنامه‌ي اين استادان در پي مي‌آيد: « استاد ذبيح‌الله احمدي » داراي نشان درجه يك هنري در رشته هنري زري‌بافي است. وي در سال 1306 در شهرستان ساوه متولد شد. در سال 1323 با تحصيلات ابتدايي به عنوان كارآموز رشته زري‌بافي زير نظر استاد عباسعلي حقيقي در اداره صنايع قديمه وزارت پيشه و هنر استخدام شد. ضمن ادامه تحصيل و پايان دوره متوسطه با سمت هنرمند زري‌باف به كار هنري خود ادامه داد؛ با تاسيس وزارت فرهنگ و هنر در سال 1343 با حكم استاد زري‌باف همزمان با آموزش هنرمندان به بافت قطعه پارچه‌هاي زربافت و مخمل نفيس با ويژگي‌هاي هنري پرداخت. قطعات بسياري از آثار وي به سران و نمايندگان كشورهاي مختلف اهداء شده است. كارنامه هنري او مملو از تشويق‌نامه‌ها و جوايزي است كه به پاس فعاليت بي‌وقفه هنري وي به دست آمده است. در سال 1358 حكم سرپرستي كارگاه زري‌بافي را دريافت كرد و در سال 1360 با 37 سال سابقه خدمت و درجه يك هنري (دكتراي هنر) به افتخار بازنشستگي نائل شد. از آثار زرباف استاد ذبيح‌الله احمدي كه در حال حاضر زينت‌بخش گنجينه مركز پژوهش و آفرينش هنرهاي سنتي سازمان ميراث فرهنگي و موزه هنرهاي ملي است، مي‌توان از قطعه پارچه‌هاي زري با طرح آرامگاه ابن سينا – طرح پهلوان و اژدها – طرح اژدها – طرح ليلي و مجنون – طرح سيمرغ و طرح طاووس، نام برد. « استاد لطيف تقديري آذر » داراي نشان درجه يك هنري در رشته هنري قالي و گليم ديواري است. او در سال 1306 در اردبيل متولد شد. از پي امرار معاش خانوادگي از 6 سالگي در كارگاه قاليبافي استاد صانعي‌فر در اردبيل مشغول به كار شد. سال 1322 به تهران مهاجرت كرده و در سال 1335 در كارگاه گليم و قاليبافي اداره هنرهاي زيباي وزارت فرهنگ و هنر، زير نظر استاد جمشيد اميني به بافت قالي پرداخت. خلاقيت و چيره‌دستي وي در بافت قالي(فارس و تركي‌بافي)، گليم، گوبلن و رنگرزي الياف، موجب پديد آمدن آثار منحصر به فردي گرديده است. گوبلن‌هاي او بدون نقشه و مستقيما از روي طرح نقاشي شده كار مي‌شد. در سال 1349 به سرپرستي كارگاه انتخاب شد. بافت قاليچه‌هاي بسياري با نقشه‌هاي استاد فرشچيان، گليم، گوبلن‌هاي حكيم‌باشي (نقاشي استاد كمال‌الملك) – ملك‌الشعرا – حضرت مريم و مسيح – مولانا – دو كله قوچ – دختر تركمن و آموزش هنرجويان از نمونه فعاليت‌هاي ايشان در اين دوره است. استاد تقديري در سال 1360 بازنشسته شد و در حال حاضر به آموزش، بافت و مرمت قالي ادامه مي‌دهند. « استاد حسن علي‌اكبر خزينه » داراي نشان درجه يك هنري در رشته هنري رشته هنري سفال و كاشي‌سازي است. وي ارديبهشت ماه سال 1306 در بخش 8 تهران متولد شد. در سن هفت سالگي در كارگاه‌ كاشي‌سازي و نزد استاد حاج‌حسين خاك‌نگار مقدم به شاگردي پرداخت. در سال 1317 توسط استاد احمد عرش‌نگار در مدرسه صنايع مستظرفه كه كاشيكاري گنبد كاخ مرمر را به عهده داست به شاگردي گمارده شد. در سال 1326 توسط مرحوم استادعلي كريمي، سرپرست كارگاه كاشي اداره هنرهاي ملي دعوت به كار شد. زير نظر استاد ماشاء‌الله بهره‌مند طراحي و نقاشي آموخت. اين بار انگيزه و ذوق هنري، وي را با نقاشي روي سفال آشنا كرد و وي نقاشي هفت رنگ به سبك صفوي و قاجار است كه تلفيق و تركيب در طراحي نگاره‌ها، موجب پديد آمدن آثاري شاخص و بي‌نظير به شيوه شخصي وي شده است. استاد خزينه تا سال 1359 در كارگاه كاشي و سفال اداره كل هنرهاي سنتي به فعاليت دولتي خويش ادامه داد و در اين سال با درجه يك هنري (دكتراي هنر) به افتخار بازنشستگي نائل شد. كاشيكاري مسجد حضرت زينب نازي‌آباد – كاشيكاري محراب مسجد سيد‌الشهداي نازي‌آباد – كاشيكاري مسجد صاحب‌الزمان خيابان وحدت اسلامي – كاشيكاري كتابخانه پارك شهر – كاشيكاري شبكه‌هاي زير طاق برج آزادي – كاشيكاري نماي ساختمان باشگاه بانك مسكن (طرح شكارگاه) – مرمت كاشيكاري كاخ گلستان و بسياري از آثار نقاشي روي سفال و كاشي كه زينت‌بخش موزه هنرهاي ملي و مركز پژوهش و آفرينش هنرهاي سنتي سازمان ميراث فرهنگي و گردشگري است از نمونه آثار ايشان است. « استاد حسن خواجه‌شيراني » داراي نشان درجه يك هنري در رشته هنري قلمزني و مشبك است. وي در سال 1306 در شهر اصفهان متولد شد. از 8 سالگي در كارگاه قلمزني مشغول به كار شد. خدمت چند استاد از جمله استاد اشرف‌زاده قلمزني را كامل كرد و در سال 1342 به درخواست سرپرست كارگاه قلمزني اداره هنرهاي زيبا استاد محمود دهنوي دعوت به كار شد و از اصفهان به تهران عزيمت كرد. پس از 22 سال در سال 1364 به سرپرستي كارگاه قلمزني و نقره‌سازي نائل گشت و تا زمان بازنشستگي يعني 1373 با همين سمت انجام وظيفه كرد. از آثار استاد، قلمزني درهاي ضريح مطهر اميرالمومنين (ع) در نجف و امام حسين(ع) و حضرت ابوالفضل در كربلا مي‌باشد. همچنين تعدادي از آثار استاد در موزه‌هاي اصفهان، موزه هنرهاي ملي و ميراث فرهنگي نگهداري مي‌شود. استاد خواجه‌شيراني در بسياري از نمايشگاه‌هاي داخل و خارج از كشور شركت كرده است. « استاد غلامرضا روزي‌طلب » داراي نشان درجه يك هنري در رشته هنري خاتم‌سازي است. وي در سال 1307 در شيراز متولد شد. پس از اتمام تحصيلات ابتدايي در سال 1321 به علت ذوق و علاقه به هنر خاتم‌كاري كه خاستگاه آن شهر شيراز بود، نزد استاد مرحوم محمد ملك‌محمدي به كارآموزي مشغول شد. در سال 1325 براي تكميل آموخته‌ها به تهران مهاجرت كرد و نزد مرحوم استاد محمدحسين صنيع خاتم مشغول به كار شد. از سال 1332 به دعوت اداره كل هنرهاي زيبا در كارگاه خاتم زير نظر استاد محمود صنيع خاتم و سپس استاد علي نعمت مشغول به كار شد. استاد روزي‌طلب از اين دوران به عنوان پربارترين دوران هنري خود ياد مي‌كند و تشويق استاد را بهترين انگيزه‌ براي ابداعات و طرح‌هاي ابتكاري خويش مي‌داند . از سبك‌هاي ابتكاري ايشان يكي «خاتم‌هاي پرده‌اي» معروف اس. از نمونه آثار ايشان به اين سبك، ميزي است كه با طراحي عيسي بهادري در سال 1334 ساخته شده است و در نمايشگاه بروكسل موفق به دريافت مدال طلا شد. ديگر كار ايشان خاتم‌كاري تالار مجلس شوراي ملي از سال 1347 تا سال‌هاي 1350 – 1351 است. از آثار مستقل استاد، خاتم‌كاري غرفه‌اي در حرم شاه‌چراغ است كه اين كار از نظر خلاقيت و ابداع در طراحي و اجرا و تنوع خاتم‌ها بي‌نظير بوده است. استاد روزي‌طلب در سال 1359 از خدمت در كارگاه خاتم وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامي بازنشسته شد و از آن پس در كارگاه شخصي خود به كار ادامه داد. « استاد پرويز زابلي » داراي نشان درجه يك هنري در رشته هنري منبت‌سازي است. او در سال 1296 در تهران متولد و پس از اتمام تحصيلات ابتدايي و متوسطه به اخذ ديپلم از مدرسه دارالفنون نائل شد. همزمان با سالهاي تحصيل زير نظر استاد احمد امامي در هنرستان عالي هنرهاي ملي به آموزش منبت و معرق‌ پرداخت. انجام خدمت سربازي در سالهاي 19 – 1318 وقفه كوتاهي در فعاليت هنري او پديد آورد و از سال 1320 به آموزش و فعاليت هنري خود با سمت استاد منبت ادامه داد. 38 سال بعد در سال 1358 به اخذ درجه يك هنري معادل دكتراي هنر و افتخار بازنشستگي نائل شد. فعاليت هنري در كارگاه اختصاصي و آموزش منبت به هنرجويان و دانشجويان اين رشته ادامه يافت. تدريس در دانشگاه الزهرا و دانشگاه هنر به مدت 17 سال از ديگر فعاليت‌هاي ايشان مي‌باشد. شاخصه آثار استاد تركيب‌بنديهاي ظريف و خلاقانه در منبت معرق برجسته است. آثار تلفيقي ايشان در منبت معرق برجسته كه حاصل همكاري نزديك با استاد ويزائي است و نحوه منبت كردن قطعه‌هاي ظريف معرق و تركيب‌بندي برجسته آنها روي صفحه مسطح، از شيوه‌هاي ابداعي استاد محسوب مي‌شود. ثمره نزديك به هفت دهه فعاليت هنري استاد آثاري منحصر به فرد و استادانه در رشته منبت است كه در حال حاضر زينت‌بخش موزه‌هاي ملي،‌سعدآباد و مديريت پژوهش‌هاي هنري سنتي سازمان ميراث فرهنگي است. « استاد ابراهيم قنبري مهر » داراي نشان درجه يك هنري رشته هنري سازسازي است. او مرداد ماه سال 1307 در تهران متولد شد. از دست دادن پدر در هفت سالگي و نياز به معاش او را وادار به ترك تحصيل و شاگردي در حرفه‌هاي مختلف كرد. كار در كارگاه نجاري چنان او را به ذوق آورد و با علايق او سازگار شد كه در 18 سالگي كارگاه شخصي خود را داير كرد. آشنايي با استاد ابوالحسن صبا و شاگردي ايشان موجب ارتباط بسيار نزديك و عاطفي بين وي شد. با حمايت و تشويق استاد صبا باري اولين بار به ساخت ساز پرداخت. كارگاه سازسازي اداره هنرهاي زيبا به همت و حضور وي در سال 1334 تاسيس شد و در سال 1339 از طرف اين اداره براي كارآموزي در كارگاه سازسازي استاد «آتين واتلو» به كشور فرانسه اعزام شد. نتيجه استعداد درخشان و شور و عشق فراگيري، طي شش ماه كارآموزي، ساخت‌سازهايي بود كه مورد تقدير بزرگترين نوازندگان قرار گرفت. «ديويد اويستراخ» ويولونيست شهير روسي ويولون‌هاي ساخت او را نمونه عالي از هنر اصيل لوتري ناميد. استاد قنبري مهر تا سال 1357 به عنوان سرپرست كارگاه‌ساز اداره هنرهاي زيبا (وزارت فرهنگ و هنر وقت) به فعاليت هنري دولتي خود ادامه داد و با درجه يك هنري (دكتراي هنر) به افتخار بازنشستگي نائل شد. وي در طول نيم قرن فعاليت‌ هنري پربار خود به ساخت تمامي سازها و تكميل برخي سازها از جمله سنتور پرداخته و در ساخت ويولون نام و آوازه‌اي خاص دارد. پژوهش در زمينه‌ سازهاي باستاني و بازسازي آنها از ديگر خدمات ارزنده ايشان در حفظ و احياي ميراث فرهنگي ايران مي‌باشد. نمونه‌هاي سازهاي باستاني بازسازي شده توسط وي در مركز پژوهش و آفرينش هنرهاي سنتي سازمان ميراث فرهنگي نگهداري مي‌شود. « استاد حسين كلاقيچي گنجينه » داراي نشان درجه يك هنري در رشته هنري باتيك و چاپ كلاغه‌اي است. گنجينه در سال 1298 در شهر گنجه متولد شد. هنر چاپ پارچه را در سن 6 سالگي در كارخانه بافندگي و رنگرزي پدرش حاجي علي‌اكبرخان آغاز كرد. به علت علاقه شديد به اين هنر خانوادگي و ميراثي، زماني كه در سال 1312 به ايران مهاجرت كردند مسئوليت كارخانه پدر را در تبريز به عهده گرفت. در سال 1334 از طرف اداره هنرهاي زيبا دعوت شد تا برپايي كارگاه چاپ اسكرين را در آن اداره به عهده گيرد و از سال 1334 تا 1354 مسئوليت قسمت چاپ سيلك را در اين اداره برعهده داشت. از سال 1349 تدريس چاپ را در دانشكده هنرهاي زيباي دانشگاه تهران آغاز كرد و هنرچاپ سيلك اسكرين را در 10 استان كشور معرفي و تدريس كرد. استاد با اعتقاد به اينكه بايد با كليد هنر خود را در اتيار جوان‌هاي كشور بگذارد تا بتوانند راه را ادامه دهند تدريس در بسياري از دانشگاه‌هاي كشور از جمله الزهرا – تهارن و جهاد دانشگاهي و آثار مكتوبي مانند كتاب هنر و .. به عهده گرفته وادامه مي‌دهند. آثار ايشان در بسياري از نمايشگاه‌هاي داخلي و خارجي كشور شركت نموده و مورد استقبال هنردوستان قرار گرفته است. استاد گنجينه به دليل پايه‌گذاري روش‌هاي اصيل و صحيح چاپ باتيك در ايران واستمرار چشمگير در ارائه آثار هنري منحصر به فرد در چاپ پارچه، همچنين سابقه بيش از پنج دهه آموزش شيوه‌هاي گوناگون اين هنر، ‌شايسته لقب پدر باتيك ايران هستند. انتهاي پيام