شاهنامه يك سيستم آرماني زندگي است و كسي كه مي‌خواهد از يك جهان بيني كامل صحبت كند، لازم است كه از شاهنامه استفاده كند. عطار هم به بهترين نحو ممكن از كتاب شاهنامه در آثار خود استفاده كرده است. به گزارش خبرگزاري دانشجويان ايران (ايسنا) در مراسمي كه امروز به‌مناسبت بزرگداشت عطار نيشابوري در سالن فردوسي دانشكده ادبيات فردوسي مشهد برگزار شد، دكتر محمدرضا راشد محصل ـ استاد ادبيات اين دانشگاه ـ با بيان اين مطلب افزود: استفاده از اساطير و داستانهايي كه خاطرات جمعي يك ملت است، در بيان هرچه بهتر رموز مي‌تواند كمك كند. عطار نيز با توجه به همين اصل از اين موضوع بسيار سود جسته است. به طوري كه در آثار عطار، از داستانهاي شاهنامه از جمله بيژن و منيژه و اكوان ديو استفاده شده است. وي با اشاره شور و مستي موجود در آثار عطار گفت: عطار به مانند عارفان علمي انديش، تنها عبادت را وسيله پاك كردن و تزكيه نمي داند، بلكه عشق و شور و مستي را عامل مهمي در تزكيه عارفان مي داند. در آثار عطار منظور از جام جم، روح و دل انسان است كه با شور و مستي مي تواند غبار را از آن بزدايد. در ادامه اين مراسم دكتر محمدجواد مهدوي ـ ديگر استاد ادبيات دانشگاه فردوسي مشهد ـ با اشاره به تحقيقي كه در خصوص نقش ابليس در آثار عطار داشته است، بيان داشت: قبل از عطار بسياري از عرفا و بزرگان اين شجاعت را نداشتند كه از ابليس در آثار خود دفاع كنند، اما عطار در قسمتهاي زيادي از چهار اثر خود اين كار را كرده است. همچنين در برخي از قسمتهاي آثار عطار ابليس مختار نشان داده شده و نكوهش مي شود، شايد علت اصلي اين تناقص گويي در آثار عطار، وجود صفات متناقض براي خداوند است؛ به طور مثال خداوند هم جبار است و هم رحيم و از همين روي ابليس نيز در آثار عطار بسيار جايگاه متناقضي دارد. وي گفت: عطار معصيت غير قابل بخشش را كبر مي‌داند كه گناه اصلي ابليس است. اين در حالي است كه معصيت قابل بخشش شهوت است كه در نزد انسانهاست. در ادامه مراسم سيدفرشيد سادات شريفي ـ از دانشجويان دانشگاه ادبيات شيراز كه كتاب‌هاي در خصوص عرفا و شاعران قديم ايران تأليف كرده است ـ با اشاره به وجود تعداد زياد حكايت از صوفيان در آثار عطار گفت : در چهار اثر الهي نامه، منطق الطير، مصيبت نامه و اسرارنامه، جمعاً 146 حكايت از صوفيان به صورت شعر موجود است كه اين اشعار از دو بيت تا بيش از 400 بيت است و قبل از عطار هيچ كس چنين كاري را در غالب نظم انجام نداده بود. وي با اشاره به بعد تاريخ كتابهاي عطار گفت: سه نفر از عرفايي كه در آثار عطار از آنان نام برده شده، در هيچ جاي ديگر نامشان موجود نيست. او گفت : 46 نفر از مشايخي كه عطار از آنان نام برده جزو مشايخ معروف در ادبيات و عرفان فارسي هستند كه در اين ميان از هفت نفر بيش از بقيه اسم برده شده است كه از آن جمله به شبلي، شيخ ابوسعيد ابوالخير، بايزيد بسطامي و شيخ ابوالحسين خرقاني مي‌توان اشاره كرد. وي در خصوص حكايات موجود در آثار عطار گفت: تمام حكاياتي كه در آثار عطار ذكر شده، از فرهنگ شفاهي نيست و بخش عمده‌اي از آن از كتاب ديگر بزرگان، خصوصا امام محمد غزالي گرفته شده است و با توجه به تأثير امام محمد غزالي در آثار مولانا، به اهميت آثار وي در سيطره ادبيات فارسي مي‌توان پي برد. وي همچنين درباره شيوه داستانگويي عطار گفت: عطار همانگونه كه احساس مي كند براي نتيجه گيري مناسب است، داستانهايش را تغيير مي دهد و در پايان داستان نيز به عنوان يك داناي كل به نتيجه اخلاقي داستان مي‌پردازد. انتهاي پيام