نوروز، جشن ايرانيان از روزگاران كهن پرشكوه‌ترين جشن بهاري در جهان بوده است...
به گزارش سرويس “نگاهي به وبلاگها”ي خبرگزاري دانشجويان ايران(ايسنا)http://afraz.blogfa.com آدرس وبلاگ“انجمن افراز” است،“نيلوفر احمدپور“ هموند انجمن افراز تحت‌عنوان“نوروز” مي‌نويسد:
نوروز، جشن ايرانيان از روزگاران كهن پرشكوه‌ترين جشن بهاري در جهان بوده است. نوروز بهارانه‌اي است كه روايت‌هاي تاريخ درباره پيدايش آن بسيار گوناگون است نوروز جشن شروع فروردين يا «فرودگان» است كه ياد آور اجداد و نياكان ما بود و چنان مي‌پنداشتند كه در پنج شب، ارواح پاك مردگان، براي ديدار وضع زندگي احوال بازماندگان به زمين فرود مي‌آيند و در خانه و آشيانه خويش سرگرم تماشا و سركشي مي‌شوند. اگر خانه روشن و پاكيزه و ساكنان آن راحت و شاد باشند، ارواح مسرور و سرافراز برمي‌گردند. اما در غير اينصورت، آنان غمگين و ناراحت به منزلگاه خويش باز مي‌گردند و تا سال آينده به انتظار مي‌نشينند.
درباره پيدايش نوروز در گفته‌ي ديگر چنين آمده است كه نيشكر را جمشيد در اين روز يافت و مردم از كشف خاصيت آن متحير شدند. پس جمشيد دستور داد تا از ( شهد آن ) شكر ساختند و به مردم هديه دادند. از اين رو، آن را نوروز ناميدند. همچنين روايت شده كه اهريمن، بلاي خشكسالي و قحطي را بر زمين فرو نشانيد. اما جمشيد به جنگ با اهريمن پرداخت و عاقبت او را شكست داد. آنگاه خشكسالي، قحطي و نكبت را بر روي زمين از ريشه بخشكانيد و به زمين بازگشت با بازگشت وي درختان و هر نهال و چوب خشكي سبز شدند. پس مرد م اين روز را «نوروز» خواندند و هر كس به يمن و مباركي در تشتي جو كاشت و اين رسم سبزه نشانيدن در ايام نوروز از آن زمان به امروز باقي مانده است. در خيام نامه آمده است: چون از اميري جمشيد 421 سال گذشت، جهان از او يكسره راست همي آمد. ايران و ايرانيان هم مطيع و مريد او شدند تا بفرمود گرمابه هاي بسيار ساختند و سيم و زر از معادن بر آوردند و ديباي ابريشمي بافتند كه آن روز، روز اول «حمل» بود. پس جشني بر پا ساخته و نوروزش نام نهادند تا هر سال چو فروردين آيد، آن روز را جشن گيرند.
در ميان اقوام آريايي كه وارد ايران شدند، جشن سال نو در اصل به دو شكل زير بوده است: آريايي ها در روزگاران باستاني داراي دو فصل گرما و سرما بودند. فصل سرما شامل دو ماه و فصل گرما شامل ده ماه مي شد. ولي پس از مدتي، تابستان داراي هفت ماه و زمستان داراي پنج ماه شد. در هر يك از اين دو فصل جشني برگزار مي كردند كه هر دو اين جشن ها را آغاز سال نو تلقي مي كردند. در جشن اول كه به هنگام آغاز فصل گرما يعني به هنگامي كه گله ها را از آغل به چمنهاي سبز و خرم مي كشانيدند و از ديدن چهره گرما بخش خورشيد شاد مي شدند. جشن دوم با شروع سرما آغاز مي شد. در اين ايام گله را به آغل باز مي گرداندند و با توشه هاي اندوخته از آنها نگهداري مي كردند...
انتهاي پيام