حسين محب‌اهري: اينكه هر نمايشي در جشنواره به اجرا برسد و سپس به اجراي عمومي درآيد از نتايج سيستم غلط تئاتري كنوني است
نمايش ”عباس“ نوشته و كار حسين محب‌اهري، در حال حاضر در تالار نو مجموعه‌ي تئاتر شهر اجرا مي‌شود. حسين محب‌اهري، كارگردان نمايش در گفت‌وگو با خبرنگار هنري ايسنا، درباره شكل‌گيري متن ”عباس“ اظهار داشت: دو سال پيش كه متن را نوشتم تصميم داشتم تا نمايش را در جشنواره فجر اجرا كنم تا از اين راه به اجراي عمومي هم برسم زيرا كه در حال حاضر سيستم غلط تئاتري بر اين حكم است كه اول هر نمايشي در جشنواره به اجرا برسد و سپس به اجراي عمومي برسد و البته جشنواره شرايطي را دارد كه همه نمايش‌ها را شامل نمي‌شود يعني هر كس كه مسئول اين امر بوده است، اصلاً تئاتر نمي‌دانسته است. وي ادامه داد: نمايش من دو سال پيش، بدون اينكه هيچ توضيحي و دلايلي به من بدهند در مرحله بازخواني جشنواره رد شده، چون متاسفانه همه چيز در هواست و ملاك‌هاي جشنواره نيز اصلاً معلوم نيست پس با مديريت تئاتر شهر صحبت كردم و براي اجاي عمومي تقاضا دارم و شايد آنها به دليل سابقه سي و چند ساله من در تئاتر اين سالن را در اين ساعت به نمايش ”عباس“ اختصاص دادند و من هم بعد از دو ماه تمرين ترجيح دادم كه گروه را به اجراي عمومي در اين شرايط برسانم. وي با اشاره به مضامين اصلي نمايش ”عباس“ كه از بطن جامعه ريشه گرفته است، گفت: ما در جامعه ايران، مشكلات بسيار زيادي داريم و تمام آنها كاملاً غيرعادلانه هستند يعني در جامعه‌اي با بهترين و بيشترين منابع طبيعي و انساني، موضوعي مثل فقر را به شكل گسترده‌ي آن مي‌بينيم كه نتيجه آن بيكاري، تبعيض، فساد و ناهنجاري در جامعه است. وي تصريح كرد: من به عنوان يك هنرمند كه از همين جامعه برخاسته است و تمام اين بدبختي‌ها را مي‌بيند وظيفه خود مي‌بينم كه تنها بخشي از آن را بر روي صحنه تئاتر به نمايش بگذارم و نمايش ”عباس“ هم حاصل همان دغدغه‌هاست. محب‌اهري در ادامه با اشاره به نورپردازي نمايش افزود: اين نمايش ذاتاً كاري است كه نمي‌تواند در يك فضاي شيك اتفاق بيافتد يعني فضاي غالب بر نمايش آنقدر سياه است كه مجبوريم از اين نورپردازي استفاده كنيم. وي اضافه كرد: ما هر روز در جامعه، آدم‌هاي اين چنيني را مي‌بينيم اما به اين دليل كه اين آدم‌ها در خيابان در يك نور عمومي قرار گرفته‌اند به خوبي ديده نمي‌شوند و يا ما به آنها توجه نمي‌كنيم پس من در اين نمايش آنها را در زير اين نور قرار دادم و آنها را بزرگ كردم تا اين بار آنها را دقيق‌تر ببينم و اين شخصيت‌هاي اشنا براي ما به درستي شناخته شوند. وي همچنين در پاسخ به نبود دكور در اين نمايش، گفت: خاصيت اين متن است كه بدون دكور اجرا شود، اما مشكل اجرايي آن همراه با تك نورهايي كه بر روي آدم‌ها متمركز مي‌شود تنها در بخش اول كار اتفاق مي‌افتد يعني اين آدم‌ها در هفت صحنه اول با قرار گرفتن در زير نورها خود را معرفي مي‌كنند و بعد از تمام شدن اين صحنه‌ها و بعد از مرگ پدر، ارتباط تماشاگر قطع مي‌شود و از اين لحظه به بعد ارتباط داستاني شكل مي‌گيرد يعني نمايش شكل كاملاً داستان‌پردازانه پيدا مي‌كند. انتهاي پيام