محمد شمس لنگرودي مي‌گويد: مديحه‌سرايي ارزش كاركرد حقوقي دارد، اما غالبا ارزش هنري ندارد. اين شاعر و پژوهشگر در گفت‌وگويي با خبرنگار بخش ادب خبرگزاري دانشجويان ايران (ايسنا) عنوان كرد: مديحه سرايي اساسا يك نوع كار اداري است، يعني كسي كه مدح كسي را مي‌كند، در پي رسيدن به موقعيتي است و اين در ذات خود با هنر مغاير است؛ چراكه هنر به قول اخوان ثالث محصول لحظات بي‌تابي هنرمند است. وي ادامه داد: مديحه از آن جا كه با تصميم قبلي سروده مي‌شود، كاملا در مقابل هنر قرار مي‌گيرد و بنابراين مدح كاري غيرهنري است. او همچنين يادآور شد: البته ممكن است در اين بين كسي از روي صميميت مدحي كرده باشد، از آن مدايحي كه بدون چشمداشتي نسبت به ممدوح صورت مي‌گيرد؛ كه اين‌ها معمولا خيلي بعدتر ممكن است با شعرهاي ديگري كه منتشر مي‌شود، خوب دربيايد. شمس لنگرودي با اشاره به مدح‌هايي كه در شعر حافظ ديده مي‌شود، گفت: حافظ مشخص است كه شعري گفته و بعد از آوردن تخلصش، بيتي را در مدح كسي آورده كه به كليت شعر ربطي ندارد و قابل حذف است، اين نوع مدح گويي اشكالي ندارد و معلوم است كه حافظ زيركي به خرج داده؛ اما بقيه‌ي مدح‌ها هرچند ممكن است از لحاظ ادبي هم ارزشمند باشد، اما تنها يك مقاله منظوم است و كاركرد حقوقي دارد. اين مدرس دانشگاه همچنين درباره‌ي جايگاه مديحه‌سرايي در شعر امروز فارسي خاطرنشان كرد: مديحه‌سرايي وقتي در گذشته بي‌ارزش بوده، الان مشخص است بي‌ارزش‌تر است و به قول ماركس، تاريخ وقتي تكرار مي‌شود به كمدي تبديل مي‌شود. انتهاي پيام