عمارت شيرينه توسط محمدخان دشتي بنا نهاده شده و با توجه به اينكه سرچشمه آب شيريني در كنار عمارت قرار داشت مشهور به عمارت شيرينه گرديد. به گزارش خبرگزاري دانشجويان ايران (ايسنا)، قدمت اين بنا به صد سال مي‌رسد. پس از فوت محمد خان اين بنا فروخته شد به شيخ عبدالله حاجياني و بعد از او مالكان به ترتيب عبارتند از: غلامي حاج حيدر مظفري صالح احمدي كه نهايتا با توجه به اينكه چاه‌هاي عميق و تلمبه‌خانه اداره آب در كنار عمارت قرار داشت توسط سامزان مزبور خريداري شد. عمارت شيرينه داراي دو طبقه بوده و از مصالح سنگ و گچ ساخته شده است. طبقه زيرين به دو بخش تقسيم مي‌شود؛ بخش مركزي كه به صورت يك سالن به ابعاد 24 متر مربع است، درگاه‌هاي به شكل هلالي به طور قرينه در ديوارهاي شرقي و غربي ايجاد كرده‌اند كه از طريق اين درگاه‌ها به دهليزي كه به صورت كمربندي تمام سالن را دور مي‌زند راه پيدا مي‌كند. سالن مركزي در مجموع 8 درگاه قوسي شكل دارد كه به دهليز ارتباط پيدا مي‌كند. دالان مجاور سالن د اراي 3 متر عرض و 6 دريچه نور گير به صورت قرينه در سقف آن ايجاد كرده‌اند كه نور لازم را در اين بخش تامين كرده است. ورودي دهليز با سه پله به داخل بنا راه داشته و در جانب غربي دهليز ايجاد شده است. طبقه دوم كه در حقيقت شاه‌نشيني مي‌باشد داراي تزئينات و الحاقات مخصوص به خود مي‌باشد و د راين قسمت قرينه‌سازي و تعادل و همچنين منظرسازي بسيار ماهرانه و استادانه به كار بسته شده، مخصوصا در شاه‌نشين مقرنس كاري و كاربندي و قرينه‌سازي در هلالي‌هاي گچبري به خوبي به كار گرفته شده است .عوامل تزئيني اين بنا علاوه بر كاربندي‌ها و قاب‌هاي تزئيني زير قوس‌هاي سقف و همچنين تاقنامه‌هاي تزئيني و طاقچه‌هاي متعدد كه بهصورت قرينه در ديوارهاي جانبي شاه‌نشين به كار گرفته شده از انواع بديع تاق و تاقنما از جمله كلمبو كه مخصوص آب انبارها و كاروانسراهاست در اين بنا به كار رفته است. همچنين پوشش درگاه‌ها به صورت چيله نيز از ديگر عوامل بارز اين بناست. تاق بين تويزه‌ها تركيبي از خوانچه پوش است كه مشابه آن را در مسجد جامع يزد و خانه سوكياسيان اصفهان مي‌بينيم. اين اثر تاريخي به شماره 2396 در شماره آثار ملي كشور به ثبت درآمده است. انتهاي پيام