دبير ششمين دوسالانه كاريكاتور در آستانه برگزاري اين دوسالانه گفت: براي به تعويق انداختن زمان دوسالانه كاريكاتور ـ به‌منظور مشخص شدن جا ـ دير است؛ زيرا اين دوسالانه قرباني مي‌شود. فائز عليدوستي در گفت و گو با خبرنگار هنرهاي تجسمي خبرگزاري دانشجويان ايران (ايسنا) توضيح داد: فرهنگسراي نياوران را براي برپايي ششمين دوسالانه گرفتيم، مسؤولان موزه هنرهاي معاصر تهران گفتند، نه، آنجا دور است و ما جاي بهتري را پيشنهاد مي‌ كنيم و مجموعه فرهنگي هنري صبا را پيشنهاد دادند. گفتند آنجا هزينه كمتري دارد و ما ترجيح مي‌دهيم در صبا برگزار كنيم، ضمن آنكه مركزيت هم دارد. حال كه نگارخانه صبا نشد و موزه موافقت كرد تا به فرهنگسراي نياوران برويم، مسؤولان فرهنگسرا مي‌گويند به ما گفته شد دوسالانه‌ها را اينجا برگزار نكنيم. برنامه‌هايشان را هم بسته‌اند و ما نمي‌دانيم چه بايد بكنيم. وي با بيان اينكه دليل واقعي برگزار نكردن دوسالانه‌ها را در موزه هنرهاي معاصر تهران، نمي‌داند، عنوان كرد: اگر 20 روز يا يك ماه فضاي موزه را در اختيار دوسالانه كاريكاتور قرار دهند، اتفاقي نمي‌افتد. اميد دارم در اين باره پاسخ مثبت بگيريم. دبير ششمين دوسالانه بين‌المللي كاريكاتور اضافه كرد: تاسف‌بار است و خنده‌دار به نظر مي‌آيد كه در شهري بزرگ كه بالغ بر 14 - 13 ميليون جمعيت دارد، نمي‌توانيم يك فضاي گالري پيدا كنيم كه دوسالانه‌اي در آن برگزار شود. ما نقاشان، گرافيست‌ها، عكاسان و ... دنبال جايي مي‌گرديم كه بتوانيم 500 اثر را روي ديوار بگذاريم و سالن آمفي تئاتري هم داشته باشد كه همايش برگزار كنيم. وي عنوان كرد: به خود مي‌نازيم كه اين همه كار فرهنگي كرديم، اين همه فرهنگسرا ساختيم، اين همه سالن و جا داريم، اما عملا هيچ اتفاقي نمي‌افتد. به نظر مي‌رسد تنها ظاهر قضيه مهم است. گويا ساخته شدن اين مكان‌ها مهمتر است يا كاربردي بودن آنها. عليدوستي درباره تاخير در برگزاري دوسالانه كاريكاتور، تا در اختيار گرفتن فضايي براي برپايي در موزه هنرهاي معاصر تهران، تصريح كرد: نمي‌توان به اين گفته موزه كه تا شش ماه آينده برنامه را بسته‌ايم، اعتماد كنيم. چون بارها اين صحبت پيش آمده كه گفتند ما برنامه‌هايمان را بسته‌ايم و ديديم كه برنامه‌اي به تعويق افتاده و برنامه‌اي خارج از چارت وارد برنامه‌ريزي شده است؛ حتا اين امكان وجود دارد كه يك هفته مانده به زمان برگزاري خيلي از مراسم همه چيز تغيير كند. او اضافه كرد: به‌واقع ثابت شده است كه در شهر ما همه چيز امكانپذير است و هيچ چيزي مطلق نيست. عليدوستي اذعان داشت: تغيير زمان برگزاري ممكن است؛ اما به چه قيمتي؟ بايد با داوران خارجي‌مان صحبت كنيم، آنان حرفه‌يي‌اند و كارشان زمانبندي شده است. پس از مكاتبات طولاني از ما دقيقا پرسيده‌اند از چه روزي و تا چه مدتي در ايران مي‌مانيم. بر هم زدن همه اين برنامه‌ها به اعتبار بين‌المللي ما لطمه مي‌زند. عليدوستي ادامه داد: پنج دوره با نظم و تربيت دوسالانه‌هاي كاريكاتور را برگزار شده است. موزه هنرهاي معاصر خود اذعان دارد كه منظم‌ترين دوسالانه‌ها بوده، نمي‌توانيم اين اعتبار را خدشه‌دار كنيم. او در عين حال گفت: هر چيزي ممكن است اما هزينه خود را دارد و ما ترجيح مي‌دهيم امروز ديگر اين بها را براي اين مساله نپردازيم. وي با تاكيد بر اينكه براي دوسالانه كاريكاتور دير است كه تصميم بگيريم آن را به تعويق بياندازيم، تصريح كرد: بايد دوسالانه ششم قرباني شود تا شايد بتوان اين مشكل را حل كرد. وي همچنين عنوان كرد: مشكل اينجاست كه اگر دوسالانه هم تعطيل شود، همه چيز بسته مي‌شود تا دو سال ديگر كه چند ماه به دوسالانه مانده، دبيرخانه تشكيل مي‌شود و شروع مي‌كند به فعاليت؛ در حالي كه هيچ جاي دنيا اين گونه نيست. كار هر فستيوالي كه شروع تمام مي‌شود دبيرخانه پس از يك هفته استراحت شروع مي‌كند به برنامه‌ريزي براي سال آينده؛ اما دبيرخانه‌هاي ما عملا تعطيل مي‌شود؛ چراكه بودجه‌اي محدود براي زمان محدودي به آنها اختصاص داده شده است. او در ادامه گفت: به ما مي‌گويند اين قدر هزينه مي‌كنيم براي چهار ماه؛ اين چار ماه كه تمام شد دبيرخانه بسته مي‌شود. آيا دبيرخانه بايد با پول توي جيبي كاريكاتوريست‌ها فعال شود يا يك نهاد فرهنگي به مدت يكسال بودجه‌اي اختصاص دهد كه دبيرخانه با حداقل نفرات فعال باشد و شروع به كار كنند تا به طور مثال اين همه انرژي و وقت براي مساله‌اي چون مكان صرف نشود. او در پايان با بيان اينكه با قرباني كردن يك بينال مشكل حل نمي‌شود و بايد اقدام اساسي انجام دهيم عنوان كرد: شايد انجمن‌هاي هنري با هم بيانيه‌اي و درخواست مشتركي به مركز هنرهاي تجسمي وزارت ارشاد ارايه دهند و بخواهند اين معضل را حل كند. صحبت از همه اينها راحت است؛ اما همت مي‌خواهد. انتهاي پيام