تئاتر “مكبث” نوشته ويليام شكسپير به كارگرداني سهيل پارسا كه از كشور كانادا در جشنواره بين‌المللي فجر شركت كرده است، امروز و فردا در تالار مولوي در دو نوبت اجرا مي‌شود. كارگردان اين نمايش در گفت‌وگو با خبرنگار تئاتر ايسنا درباره‌ي شيوه‌هاي اجرايي اين تئاتر گفت: شيوه اجرايي من در نمايش “مكبث” فقط مخصوص اين تئاتر نبوده، بلكه من 17 سال در جستجوي آن بوده‌ام و در شكل‌هاي مختلف و نمايش‌هاي مختلف در حال پالايش، شكل دادن و جلو بردن آن بودم. وي ادامه داد: من در اين شيوه، مشخصا غيررئاليستي و غيرناتوراليستي كار مي‌كنم، چون اساسا به اين سيستم كاري اعتقاد ندارم. يعني رئاليست در تئاتر براي من كارايي ندارد و برعكس آن در سينما به خوبي كار مي‌كند، چون در سينما به خوبي مي‌توان يك فيلم با صحنه رئاليستي ساخت و تماشاگر هم به راحتي آن را باور مي‌كند و همه چيز طبيعي نشان داده مي‌شوند. ولي در تئاتر چون زبان خودش را دارد، به هيچ وجه نمي‌توان اين كار را انجام داد. وي همچنين با اشاره به سنت‌هاي ايراني و كاربرد آن در تئاتر، گفت: من به عنوان يك ايراني، در اين اجرا از سنت‌هاي تعزيه خيلي تاثير گرفته‌ام و به نوعي از آن به عنوان سكوي پرتاب استفاده كرده‌ام. ولي اين كاربرد تقليدي از تعزيه نيست، بلكه تعزيه زيبايي‌هاي خاص خود را دارد كه نمي‌توان از آن تقليد كرد. وي اضافه كرد: در تعزيه‌هاي واقعي، افرادي كه بازي مي‌كنند، هنرپيشه نيستند. بلكه اعتقادات مذهبي دارند و مي‌دانند كه چگونه نقش مثبت و منفي را بازي كنند، بنابراين تقليد از آن غيرممكن است. ولي مي‌توان به عنوان يك سبك و شيوه‌ي كاري از آن بهره‌برداري كرد. پارسا در ادامه با اشاره به زبان نمايش و مطابقت آن با فضاي ايران و تماشاگر ايراني، گفت: زبان اين تئاتر، طبيعتا زبان شكسپير است. ولي كار ما به خوبي با اين فضا مطابقت دارد و حتي اگر در مواردي احتياج بوده و يا اين امكان وجود داشته كه قصه‌اي را به صورت تصويري بيان كنم، كلام را كاملا قطع مي‌كنم، تا تئاتر را جهاني‌تر كنيم. وي همچنين با اشاره به اجرايي كه سال 95 در ايران داشت، گفت: من با يك نگاه شرقي و غيرمتعارف به شكسپير، نمايشي را در ايران اجرا كردم، ولي بعد از اجراي آن در سال 97 در كانادا با همان موفقيت مواجه شدم و تماشاگران به همان اندازه استقبال كردند. كارگردان مكبث با اشاره به مراحل پذيرش متن و اجرا، در جشنواره گفت: متن كاملا ‌شناخته شده است و با توجه به محدوديت‌هاي اجرايي در ايران آن را كار كردم و به تبع هيچ مشكلي از نظر نظارت و انتخاب نداشتم. وي همچنين با اظهار تاسف از وجود محدوديت امكاناتي كه براي دست‌اندركاران تئاتر در ايران وجود دارد، گفت: تمام افرادي كه در حوزه تئاتري فعاليت دارند، حسن نيت زيادي دارند. ولي محدوديت‌هايي كه دامنگير آن‌ها است، واقعا به ما لطمه مي‌زند و اين به معني عدم همكاري آن‌ها نيست. وي تصريح كرد: براي اجراي اين تئاتر كه حدود هفتاد هزار دلار خرج داشته، دولت كانادا به ما شصت هزار دلار كمك كرده است، پس ما حداقل توقع داريم كه سالن اجرا از 24 ساعت قبل در ا ختيار ما باشد. تا دكور را آماده كنيم و تمرين كوتاهي قبل از اجرا داشته باشيم، ولي در فستيوال فجر اين اتفاق نمي‌افتد. پارسا ادامه داد: من كاري را به روي صحنه مي‌برم كه بسيار سنگين است و كارهاي تكنيكي نور و صداي آن خيلي پيچيده است. از طرفي 9 هنرپيشه مدام با پاي برهنه روي صحنه در حال حركت هستند، در حالي كه اين جا لباس‌هاي قديم شكسپير ندارند و من فقط 12 ساعت قبل از اجرا بايد دكور ببندم، نور را تنظيم كنم. وي اضافه كرد: ما استعداد، حسن نيت و استقبال داريم. ولي از 30 ساعت پيش كه من به ايران وارد شدم تا الان حتي موق نشدم يك بار اين نمايش را در سالن مولوي تمرين كنم. وي ادامه داد: بازيگران من اعتماد خودشان را از دست داده‌اند. چون آن‌ها بايد مدام با پاي برهنه كار كنند و نمي‌دانند كه در طول اجرا چه وضعيتي خواهند داشت و ما نگران خطراتي هستيم كه از ناآگاهي و عدم شناخت ما به صحنه، احتمال وقوع آن هست. پارسا با تاكيد به احترام به تماشاگران، اضافه كرد: من 12 ساعت پرواز مي‌كنم كه فقط براي تماشاگر ايراني كاري انجام دهم و شايد اين عشق بتواند همه چيز را تغيير دهد. چون تماشاگر تا صادقانه اجرايي را ببينند، پس من هم به خاطر همين مساله بايد خودم را ملزم كنم كه يك كار خوب تحويل اين تماشاچي بدهم، در حالي كه بعضي مواقع معجزه رخ نمي‌دهد. كارگردان اين نمايش درباره انتخاب سالن مولوي براي اجراي مكبث گفت: سبك كاري من خيلي از تعزيه بهره گرفته است و در اين اجرا ارتباط تماشاگر و بازيگر خيلي نزديك است. پس من خودم تصميم به اجرا در اين سالن گرفتم، چون شرايط بهتري را براي ما مهيا مي‌كرد. انتهاي پيام