درصحنه بودن كاري است آسان، در صحنه ماندن كاري است مشكل، ما از نسلي برخاستيم كه نتوانست شهرت و ثروت نسل كنوني را به دست آورد در حالي كه محترمانه در دنياي توپ گرد زندگي كرد. امير حاج رضايي بسيار خوشحالست كه او و هم دوره‌اي‌هايش در دوراني به دنيا آمدند كه تنها و در حد خودشان فوتبال بازي مي‌كردند و به دوراني كه همه‌ي ملاك‌هايش با پول تعريف مي‌شود نرسيدند. من امير حاج‌رضايي مي‌گويم كه مسائل انساني و عاطفي آنچنان از دنياي امروز رخت بر بسته كه تماما به شعار تبديل شده است. پول فضيلت‌ها را كشت و به جاي آن رذيلت را جانشين كرد. بنابراين نمي‌دانم اقتضاي زمان ايجاب مي‌كند و يا شرايط زندگي تغيير كرده است به طوري كه زندگي آن زمان به رويايي بيش تبديل شده است پس مي‌گويم كه دوران جديد مرثيه‌اي براي روياهاي دوران جواني ما است! بازيكن اسبق تيم كيان تهران براي فوتبال امروز نمي‌تواند واژه‌ي خاصي را استفاده كند كه نه به جامعه‌ي فوتبال بي احترامي شود و نه حقانيت قضيه را ناديده بگيرد. به هر تقدير امير حاج رضايي بازيكن خاك خورده‌ي كوچه پس كوچه‌هاي ميدان خراسان، شاگرد باوفاي منصور امير آصفي و يار ديرينه‌ي تيم كيان تهران در حالي كه نمي‌داند چگونه دنياي فوتبال امروز را با گذشته‌ي خود و بازيكنان هم دوره‌اي‌اش مانند مرحوم عزت‌ جانملكي، پرويز قليچ خاني، فرامرز ضلي، علي پروين، شيرزادگان، بهزادي، رشيدي، پورحيدري، حسن حبيبي و همايون شاهرخي مقايسه كند؛ در گفت‌وگو با گروه ورزش ايسنا، چنين گفت: من از دوران كودكي علاقه‌ي زيادي به بازي فوتبال داشتم و تا سن 16 سالگي در كوچه پس كوچه‌هاي خاكي محله‌هاي ميدان خراسان، مكاني كه بسياري از پيشكسوتان فوتبال مانند علي پروين و استاد بزرگوارم منصور امير آصفي در آن حضور داشتند فوتبال را شروع كردم و در سال (1340) به صورت جدي به باشگاه هميشه محبوبم يعني كيان تهران پيوستم. تا سن 19 سالگي نيز با باشگاههاي برق و ماشين‌سازي همكاري داشتم اما هيچ‌گاه وارد تيم‌هاي ملي نشدم. بازيكن اسبق تيم كيان با حسرت از وقوع حادثه‌اي كه موجب شد وي بسيار زود از دنياي حرفه‌اي فوتبال خداحافظي كند گفت: در واقعه‌ي 15 خرداد 1342 بود كه حبيب حاج‌رضايي عموي بزرگوارم دستگير شد و بعداز 6 ماه بازداشت برسرجوخه‌ي اعدم ترور شد. وي مردي بود كه از لحاظ روحي رواني تاثير زيادي روي زندگي من مي‌گذاشت. هنگامي كه مرگ وي در سن 18 سالگي در خانواده‌ي ما اتفاق افتاد به گونه‌اي غير قابل تصور مرا از دنياي حرفه‌اي فوتبال دور كرد، بعداز سن 19 سالگي و رفتن به خدمت سربازي، كماكان فوتبال را تا سن 28 سالگي ادامه دادم. اما هيچ‌گاه به آن چيزهايي كه در دوران باز‌يگري‌ام به آن عشق مي‌ورزيدم، نرسيدم. حاج رضايي مي‌گويد: آن قدر با دنياي توپ گرد مانوس بودم، كه در واقع با فوتبال زندگي مي‌كردم و هيچ‌گاه نمي‌خواستم تلخ ترين خاطره‌ي زندگي من؛ امير حاج‌رضايي را يك گام به پس ببرد بلكه در صحنه ماندم و در زمينه‌ي معلمي سعي در جبران كمبودها برآمدم. وي با اشاره به فرصت‌هاي زيادي كه در دوران مربيگري نصيبش شده است مي‌گويد: 3 بار مربي تيم ملي جوانان در مسابقات نپال سال (1360)، دبي ( 1365) و بازيهاي سوريه در سال (1368) بودم و 2 بار نيز با مربيگري در تيم الف منتخب استان تهران در مسابقات ليگ قدس حضور داشتم كه يك بار همراه با اين تيم به قهرماني رسيدم. دو سال بعد دوباره با عنوان سرمربي تيم الف استان تهران تا مرحله‌ي نيمه نهايي راه يافتيم كه در اين زمان با اختلاف عقيده‌اي كه با مسوولان وقت فدراسيون فوتبال پيدا كردم؛ سعي در كناره گيري از اين تيم نمودم و در سالهاي بعد عضو كميته‌ي فني فدراسيون تيمسار نوآموز و مهندس مصطفوي شدم. آخرين سمتي كه در عرصه‌ي مربيگري به آن دست يافتم در جام جهاني (1994) در كنار سرمربيگري علي پروين و مربيان ديگري مانند محمدمايلي كهن و كماسي بود. حاج رضايي با اشاره به ضرورت اهميت «اخلاق» تصريح كرد: آن زمان در واقع «اخلاق» سنگ بناي همه‌ي مسائل بود؛ چيزي كه در زمان فعلي حتي در انشاء هم نمره نمي‌گيرد. همه‌ي مسائل تيمي ما در پايبندي به پيراهن باشگاهي خلاصه مي‌شد. به طوري كه تيم‌هايي مانند شاهين به يك مكتب تبديل شده بود و مرحوم دكتر اكرامي موسس باشگاه شاهين؛ معتقد بود بازيكناني كه تنها تحصيلات بالايي دارند مي‌توانند به اين تيم راه يابند يا در باشگاه كيان همه‌ي بازيكنان در خدمت امير آصفي بوديم. پيشكسوت فوتبال كشورمان با يادآوري خاطرات كوتاه اما ماندني دوره‌ي بازيگري‌اش؛ اين‌چنين مي‌گويد:يادم مي‌آيد در مسابقه‌اي كه مي‌خواستيم با يكي از تيم‌هاي آبادان انجام دهيم هر كدام از بازيكنان نفري 50 تومان براي تهيه هزينه‌ي سفر كمك كردند در حالي كه آن زمان من روزي 5 تا 10 ريال از پدرم پول تو جيبي مي‌گرفتم. حاج‌رضايي رعايت مسائل اخلاقي بازيكنان آن زمان را هيچگاه با زمان فعلي قابل قياس نمي‌داند؛ چرا كه وي هنوز هيچ‌گونه احساس نزديكي با امير آصفي نمي‌كند و در سن 57 سالگي هم تنها خود را شاگرد اين مربي بزرگ مي‌داند و مي‌گويد: من هيچ‌گاه يادم نمي‌آيد كه در زمين فوتبال يا جلوي مربيان خود حتي پيراهن ورزشي‌ام را عوض كرده باشم چه برسد به اين مسائل اخلاقي كه در زمان فعلي ميان بازيكنان وجود دارد. بازيكن اسبق تيم كيان معتقد است؛ فوتباليست‌ها و ژورناليست‌هاي مطبوعاتي در شرايط فعلي در دنياي پول سالاري زندگي مي‌كنند و در دنيايي كه همه چيزش در پول خلاصه شده است؛ آنها نيز در پي به دست آوردن پول خود سرگردانند. تيم ملي، فدراسيون فوتبال، بازيكنان، داوران، تماشاچيان و مطبوعات تنها هنگامي كه در جايگاه خودشان قرار بگيرند؛ تعريفي از شخصيت تيمي بوجود مي‌آورند كه متأسفانه فاقد اين شخصيت هستيم. وي گفت: در بخش‌هايي از مطبوعات و فوتبال انسانهايي سالم وجود دارند اما اين افراد آن قدر كوچك هستند كه نمي‌توانند ما را به بزرگي برسانند در حالي كه ما نيازمند وسعت بخشيدن به تفكرات ارزشي هستيم و از طرفي در شرايط فعلي از اين مسئله‌ي قابل بحث، فرسنگ‌ها به دوريم. من معتقدم كه اتفاقات و رخدادهاي ورزشي آنقدر در سطح مطبوعات ورزشي و رسانه‌هاي گروهي لوس شده است كه خودشان نيز پذيرفته‌اند بخشي از ژورناليسم ما ژورناليسم زرد است و هر كسي سعي مي‌كند از اين طبقه بندي خود را رها كند و به طبقه‌ بندي برود كه سفيدها وجود دارند. شاگرد منصور امير آصفي جوهره‌ي اصالت جامعه‌ي مطبوعات امروز ايران را سرد و كمرنگ توصيف مي‌كند و با نگراني‌ از اين وضعيت؛ گفت: جاي تاسف است كه جامعه‌ي ما با داشتن بالاترين آمار جمعيت جوان دنيا، آبشخوري از اين نشريات زرد با تيترهاي كاذب و در حقيقت هيجان‌هاي كاذبي را كه بر محور شايعات مي‌گردد را پيش رو دارند. واقعا نمي‌دانم مطالب بي محتوايي كه در اين مطبوعات زرد وجود دارد تا چه ميزان از نياز جامعه امروز را برآورده مي‌كند. چگونه است كه دولت در خصوص روزنامه‌هاي غير ورزشي اين قدر حساسيت نشان مي‌دهد اما دادن امتياز نشريات ورزشي را جدي نمي‌گيرد و براين اساس چرا نبايد افرادي تحصيل كرده، خوشنام و آگاه به همه‌ي امور، مسوولان و گردانندگان نشريات ورزشي باشند. انتهاي پيام