/گفت‌وگو/ حسين پارسايي: سياستگذاري در پيكره تئاتر هيچ ثباتي ندارد
ما در نوع سياستگذاري، هيچ ثباتي نداريم و اين شامل پيكره تئاتر هم مي‌شود و شايد ربطي به مركز هنرهاي نمايشي يا هر نهاد ديگر به طور خاص نداشته باشد؛ در واقع سياستگذاري شفاف و روشني براي رشد و تعالي تئاتر نداريم. حسين پارسايي، كارگردان تئاتر در گفت و گو با خبرنگار ايسنا، ضمن بيان مطلب بالا افزود: در ايران، سياست‌ها، گام به گام تغيير مي‌كند. به اين معني كه امسال در جشنواره مي‌توان سال شهرستان‌ها، يا سال حرفه‌اي‌ها يا سال جوان‌ترها باشد؛ اين يك بام و چند هوا بودن تئاتر اين مملكت را مي‌رساند و اين شامل عوض شدن مدير هم مي‌شود كه با تغيير مدير، سياست‌ها هم تغيير مي‌كند. وي سپس درباره‌ي دوره‌هاي مديريتي در مركز هنرهاي نمايشي گفت: به اعتقاد من هر دوره مديريتي در مركز هنرهاي نمايشي ناخواسته سياست‌هاي مديريت وقت را به همراه داشته است. تجربه مديريت‌هاي قبلي در دوره‌هاي گذشته نشان داده كه گاهي كمي سليقه هم در سياستگذاري مركز هنرهاي نمايشي دخيل است. وي اضافه كرد: در دوره آقاي سليمي با پنجره‌اي باز و رو به افق و با نقاط بسيار روشن و اميدبخشي در تئاتر روبرو شديم كه نكته بارز آن ارتباط با تئاتر دنيا بود و در اين دوره توانستيم تبادل داشته باشيم. در واقع آقاي سليمي روي كردي به نوع مديريت دكتر علي منتظري داشتند، چرا كه دكتر منتظري در سال‌هاي سخت مديريتي، توانستند براي تئاتر در مجلس بودجه تصويب كنند. بعد از دكتر منتظري، تئاتر با ركود و ضعف مديريت روبرو شد تا زمان سليمي، خوشبختانه ما با يك مدير جوان و خوش‌فكر و خلاق مواجه شديم. يك بار ديگر در اين زمان به پيشكسوتان و خود تئاتر اهميت داده شد و تئاتر رونق پيدا كرد. اما بعد از آقاي سليمي، هنوز كار قابل توجهي در دوره آقاي شريف‌خدايي نديده‌ايم. يعني هر چه هست، همان سياستگذاري و همان نحوه مديريت است؛ گاه فكر مي‌كنم از زمان سليمي به اين طرف، بعضي دريچه‌ها بسته شده و گويا محدوديت در عرصه مديريتي و به نوعي سياستگذاري تئاتر به وجود آمده است. پارسايي تصريح كرد: به اعتقاد من تئاتر همچنان سرگردان است و ما در حال به جز جشنواره تئاتر فجر و جشنواره‌هايي كه مركز متولي آن است، براي ساماندهي وضع هنرمندان تئاتر چه در توليد و چه در بخش‌هاي ديگر همچنان دچار مشكل هستيم. مثال اين موضوع انجمن‌هاي تئاتر شهرستان‌ها است كه اخيرا در حال واگذاري به بخش خصوصي است. وي با اشاره به اين كه سرگرداني در تئاتر به سياستگذاري كلان در خود نظام باز مي‌گردد، گفت: بايد ديد تئاتر چه محلي از اعراب در حوزه فرهنگ و هنر اين كشور دارد؟ به اعتقاد من براي رونق بيشتر تئاتر و غنا بخشيدن به اين هنر مقدس، بايد برنامه و سياستگذاري دقيق داشته باشيم. در حال حاضر شما نمي‌توانيد روشن و شفاف درباره تئاتر فرضيه داشته باشيد و تا زماني كه ما تئوري براي ساماندهي تئاتر اين مملكت نداشته باشيم، سياستگذاري نداريم. وي اشاره كرد: ما در تئاتر به يك دور باطل رسيده‌ايم؛ يعني جشنواره، توليد و اجرا. يعني هيچ كار درخشان در زمينه آموزش و پژوهش صورت نمي‌گيرد. اگر من روزي در سياست‌هاي تئاتر ايران تاثير گذار باشم، در وهله اول به امر آموزش و پژوهش مي‌پردازم. اگر تئاتر فجر تعطيل شود، فكر مي‌كنيد باز هم توليد تئاتر در ايران صورت بگيرد؟ در حال حاضر، انگيزه تئاتر كار كردن، جشنواره است و اين انگيزه درستي براي هدايت تئاتر نيست. اين كارگردان تئاتر سپس درباره برقراري ارتباط گروه‌هاي ايراني با گروه‌هاي خارجي گفت: من زماني حرفي زدم مبني بر اين كه هر گروهي مي‌تواند به خودي خود با تئاتر اروپا در تماس باشد و از طريق اينترنت دعوت شود و يا كارشناس دعوت كند. كه البته اين صحبت من مورد انتقاد واقع شد. طي يكي دو سال گذشته دعوتي از ما شد و در اين مورد هم مورد انتقاد قرار گرفتيم كه چرا سر خود فعاليت كرده‌ايم! به هر حال از تاثير اين تبادلات نمي‌توان غافل شد و به اعتقاد من، اگر ما در بخش بين‌الملل تئاتر فجر مسابقه داشته باشيم، در اين صورت مي‌توانيم حرفي هم براي گفتن داشته باشيم؛ در اين صورت كارهاي ايراني مي‌توانند در كنار كارهاي خارجي مقايسه شوند و برآيند تئاتر ايران در مقابل تئاتر اروپا مشخص مي‌شود. وي سپس درباره جديت در امر ساخت سالن‌ها و پيگيري اين مورد گفت: تا جايي كه اطلاع دارم، مديران ارشاد در استان‌ها اقدام به ساخت سالن‌هايي كرده‌اند و من در بازديد براي تئاتر ايران زمين اين سالن‌ها را ديدم كه بسيار هم خوب بودند. اما در تهران به جز يكي دو كارگاه و فضاي متروك كه به سالن تئاتر تبديل شده، چيز قابل توجهي نديدم؛ حال اگر بودجه را گرفته‌اند و سالن‌ها در دست احداث است، من اطلاع ندارم. ولي به اعتقاد من بايد تمركز زدايي صورت بگيرد و ما بتوانيم تئاتر را از تئاتر شهر به تمام نقاط تهران منتقل كنيم. وي در پايان اضافه كرد: به هر صورت تئاتر بايد جدي گرفته شود و براي نهادينه شدن آن بايد فكري كرد، كه البته يكي از راه‌ها هم مي‌تواند تدوين سياست‌هاي چند ساله در اين عرصه باشد. انتهاي پيام