به گزارش ایسنا، مهرداد عربستانی، جامعه شناس در نشست تخصصی «تصادفات به مثابه یک مسئله ملی» که امروز در پژوهشگاه علوم انسانی و مطالعات اجتماعی برگزار شد گفت: آمار تصادفات جاده‌ایی را می‌توان با رویکرد انسان شناختی بررسی کرد. ما نمی‌توانیم تصادفات را به مسائل انسانی تقلیل دهیم؛ قطعا میزان راه‌ها، خودروها و مسائل تکنیکی و طراحی عبور و مرور پیاده‌روها تاثیر دارد. اما قانون و کنترل جریمه برای مسائل انحرافی است نه سیاست حل مساله و نباید به اینها اتکا کرد. مساله قابل تقلیل به رفتار افراد نیست البته ما به رفتارهای انسان به عنوان یک برساخت اجتماعی می‌نگریم و باید با رویکرد علوم اجتماعی علت رخدادها را بررسی کنیم. اما چرا با وجود مبادی آداب بودن ایرانی‌ها در جریان زندگی در رانندگی با بی‌مبالاتی مواجه می‌شویم؟.
وی افزود: مشخص است وقتی در فضای نزدیک بهم هستیم برای جلوگیری از خشونت یا خوشایند دیگر افراد جامعه رعایت آداب اجتماعی بیشتر اتفاق می‌افتد اما زمانی که در ماشین باشیم گمنامی باعث می‌شود نگران اعتبار اجتماعی خود نباشیم و این نکته باعث رانندگی ستیزجویانه می‌شود. رانندگی در ایران به جای اینکه مبتنی بر قوانین و رعایت آن پیش برود براساس عکس‌العمل است. با رویکرد نماد گرایانه، اتومبیل نماد قدرت است و فرد می‌خواهد هویت و آزادی سرکوب شده خود را با آن به دست بیاورد. در اینجا می‌توان فهمید چه چیزی در سوژه ایرانی سرکوب شده که می‌تواند شامل احساسات،عواطف انسانی که در ناهوشیار بروز کرده اند باشند.
عربستانی ادامه داد: در فرآیند جامعه‌پذیری و فرهنگ‌پذیری جامعه از ما می‌خواهد یکسری تمایلات را مثل حس ستیزه جویی را سرکوب کنیم و در ازای آن چیزهایی مثل نظم می‌خواهد.ما همیشه در این سال‌ها دعوت به ایثار و صرفه‌نظر کردن از خواسته‌ها برای ایجاد روابط اخلاقی شدیم و در مقابل انتظار از آینده بهتر را داشتیم اما در مقابل از ما چشم‌پوشی بیشتر خواسته شده. در این صورت می‌توان گفت سوژه ایرانی خسران زده شده و بدترین جای بروز آن در رانندگی است. باید برای این امر جایگزین وجود داشته باشد در حالی که راه‌حلی برای آن وجود ندارد.
وی هم‌چنین بیان کرد: مساله دیگر از بین رفتن اعتماد اجتماعی نسبت به قوانین است. مثلا کشور لیبی آمار ۷۵ درصدی تصادفات را دارد در مقابل آن سوئد آمار دو درصدی دارد، در ایران این آمار بین ۲۰ تا ۳۰ درصد است. یکی از دلایلی که آمار تصادف کم است مساله اعتماد اجتماعی به قوانین است. وقتی فرد نسبت به قوانین جامعه مطمئن نیست تمایل به عدم رعایت قانون دارد که به این امر نرمال شدن انحراف می‌گویند. در جوامعی که وضعیت رانندگی ملایم‌تر است افراد طوری رانندگی می‌کنند نیازی به ری‌اکشن چهره به چهره ندارند. در این امر مساله فقط آموزش نیست اتفاقا این ساده ترین راه‌حل است.
به گزارش ایسنا، افشین داورپناه نیز در این نشست گفت: در تجربه پویش‌های تصادف در کشورهای دیگر، دولت‌ها پشتیبانی کرده و مطالبات مردم در حوزه امنیت جاده‌ایی پیگیری می‌شود.
داور پناه ضمن اشاره به نظر سنجی سه هفته اخیر مرکز افکارسنجی ایسپا که بر اساس آن تقریبا یک سوم افراد تجربه از دست دادن نزدیکان خود را در تصادفات جاده‌ای داشته‌اند افزود: درحالی که ما با مشکل کاهش جمعیت مواجه هستیم و دولت، مردم را به فرزندآوری تشویق می‌کند، سالانه عده ای براثر تصادفات جاده‌ای از دست می‌دهیم.
به گزارش ایسنا، دکتر تقی آزاد ارمکی، جامعه شناس نیز در این نشست ضمن اظهار امیدواری که با حضور بزرگان، وزراء و رئیس جمهور در کمپین نه به تصادفات و هم‌زمانی اجرای آن با ما رمضان، شاهد کاهش آمار تصادفات جاده‌ایی باشیم گفت: مسئله کاهش آمار را باید عمیق‌تر بررسی کنیم؛ مردم ایران درمقایسه با ملل دیگر سرعت عمل بالایی دارند اما در حوزه فلسفی و کار اندیشه‌ایی عقبیم؛ چرا تغییری در مردمی که تجربه شخصی در تصادفات دارند رخ نمی‌دهد؟ باید عمیقا به این سوال پاسخ داد. مسئله صرفا حضور پلیس یا تولید ماشین خوب یا کیفیت سطح جاده‌ها نیست.
وی با تاکید بر اینکه باید قواعد پیشگیرانه داشته باشیم افزود: تصادفات در ایران جنگ مستمر است و یک عنصر میانی مورد غفلت قرار گرفته و آن هم فروپاشی زیست شهری است. در گذشته شهرها در ایران مهم و محل آرامش و امنیت بودند اما امروزه مردم از شهر گریزان هستند و کنش ضدشهری در جامعه حاکم است. شهر به عنوان یک عنصر تمدن از دستور کار خارج شده و اگر این مساله حل نشود پیشگیری‌های موجود فایده‌ای نخواهد داشت. اگر به خارج شدن از شهر تاکید شود زد و خورد در روزهای تعطیل افزایش می‌یابد. ما در شهرها مکان‌های مناسبی برای گذراندن وقت نداریم.
وی درمورد وظیفه پلیس و راهداری گفت: کار اصلی این نهادها سامان دادن سیستم راه است و نبود زیرساخت مناسب برای راه‌ها باعث ایجاد تصادفات و برخورد می‌شود. سالانه چندین هزار انسان براثر تصادفات از بین می‌روند و عامل آن ضد شهری بودن، نداشتن جاده‌های مناسب و تولیدات نامناسب خودرو است.
انتهای پیام