به گزارش ایسنا، رضا رفیع در یادداشتی طنزگونه در روزنامه اطلاعات نوشته است: معمولاً قالی کف اتاق را هروقت که کثیف و سنگین شود، می شویند. اما آخرسال، معمولاً زمانی است که اکثر مردم به هنگام انجام عملیات خانه تکانی از بیخ، اقدام به شستن فرش های منزل هم می کنند. منتهی، نه که با توجه به ابعاد و حجم سنگین فرش(به خصوص بعد از آن که آب به خود بگیرد)، شستن آن اصطلاحاً کار حضرت فیل است و گاو نر می خواهد و مرد کهن؛ فلذا هیچکس نمی تواند خودش اقدام به شستن فرش کند و آن را با دست بشوید یا بیندازد داخل ماشین لباس شویی. خانه های امروز هم مجال این کار را نمی دهد. درست هم نیست.
زمانی که مردم خودشان فرششان را می شستند و آن را روی دیوار حیات منزل پهن می کردند که خشک شود؛ عده ای اشخاص دزد، اقدام به کشیدن و کش رفتن فرش های شسته شده از روی دیوارهای منازل می کردند و طرف وقتی می آمد فرشش را جمع کند، یک کسی باید می آمد خودش را جمع می کرد. خب شما هم باشید، پس می افتید.
الآن اما مردم تغییر روش دادند و زنگ می زنند شرکت های قالیشویی تا بیایند قالی آنها را ببرند، بشویند، برگردانند. گاهی صحیح و سالم برمی گردانند، گاهی هم با یک جای پاره شده؛ و خیلی شیک و مجلسی، قیافه‌ای حق به جانب می گیرند که:«خودش از اول این شکلی بود!»... حالا بیا ثابت کن، از اول این شکلی نبوده!
جالب این که به موازات تغییر روش مردم در شستن قالی، آن سارقان فرش نیز که پیش از این ذکر شرّشان رفت؛ در شیوه و شگرد فرش دزدی خود تجدید نظر کرده و تغییر استراتژی داده اند. آگهی های الکی به مطبوعات می دهند که :«قالی های شما را می شوییم»؛ اما در حقیقت قصد شستن مخ صاحب قالی را دارند. آنها مجوز این کار را ندارند و وقتی به منازل مراجعه می کنند؛چنان قالی ها را بار می کنند می برند که هیچ دزدی تا به حال به این آشکاری ندزدیده است. آنها خیلی هم دروغ نمی گویند. قالی را یک جوری می شویند که هیچی از آن برای صاحبش باقی نمی ماند. باقی بقایش/قالی فدایش!
بستۀ پیشنهادی: اگر شما نیز مثل بنده موافق اید که دزدها خیلی مقصر نیستند و اشکال از ماست که برماست؛ پس به راهکارهای پیشگیرانۀ نگارنده دقت بفرمایید و نکات ارزندۀ ما را آویزۀ گوش کنید:
۱ـ یک تلفن ناقابل: هرکس که با وانت و کامیونش آمد که فرش های شما را ببرد بشوید، اولآ از آنها بخواهید که مجوزشان را درسته به شما نشان دهند. بعدش هم سریع بروید زنگ بزنید به اتحادیۀ قالیشویان محترم و از آنها کسب تکلیف کنید. حالا ممکن است بپرسید که خب چزا خود مطبوعات که آگهی های این شرکت های کذایی را چاپ می کنند، قبلش زنگ نمی زنند به این اتحادیه؛خب زنگ بزنید از خودشان بپرسید. ما فقط این قدر می دانیم که اکثر روزنامه ها و مجلات، پول لازم هستند و خیلی هم وقت این کارهای اضافه بر سازمان را ندارند. سرعت و دقت لازم در این کار، مانع کارهای دیگر است.
۲ـ برداشتن شماره: باز هم به تلفن زدن اکتفا نکنید. شماره ماشین حامل فرش خود را هم بردارید، تا در صورتی که شرکت قالیشویی الکی بود و فهمیدید که فرش های شما را برده اند برای خودشان شستشو دهند؛ بتوانید تازه باعث زحمت نیروی انتظامی شوید و به آنها گزارش دهید که پیگیر ماجرا شوند. فرش، سوزن نیست که گم شود. مأموران زحمتکش قادرند که حتی سوزن را در انبار کاه پیدا کنند.
۳ـ ارسال محافظ: به همراه فرش های خود، بلاتشبیه عین مریضی که داخل آمبولانس می گذارید، یک نفر از اعضای مطمئن خانواده را به ضمیمۀ فرش ها کنید تا قالی های شما تحت الحفظ خود شما تا محل شستشو برده شده و خیال شما از هرحیث راحت و آسوده باشد. مگر که نامردها، فرش و صاحب فرش را با هم لوله کنند، ببرند. آش با جاش!
*بازنشر مطالب دیگر رسانه‌ها در ایسنا به منزله تأیید محتوای آن نیست و صرفا جهت آگاهی مخاطبان می‌باشد.
انتهای پیام