به گزارش ایسنا، حامد حدادی بعد از مراسم رسمی خداحافظی خود از تیم ملی بسکتبال در بین دیدار ایران و هند اظهار کرد: مراسم خوب برگزار شد و خوشحالم که توانستم در میان همبازی‌ها و مردم ایران خداحافظی کنم. آقای داوری از من خواست که بازی کنم اما گفتم نه؛ چون خداحافظی کرده بودم. به نظرم شکیل‌تر بود که با یک دسته گل خداحافظی کنم. برای تیم ملی آرزوی موفقیت دارم. از تیم ملی رفتم اما باشگاهی هستم اگر اجازه بدهند.

وی درباره خاطرات خوب و بد خود گفت: هر کسی که آسیب می‌بیند و آسیب بخشی از ورزش او است. من چندین بار آسیب دیدم و چندبار زیر تیغ جراحی رفتم. بهترین خاطره‌ام صعود به المپیک ۲۰۰۷ بود اما خاطرات بد زیاد بوده است. گریه و شادی هم خیلی زیاد بود. در اینچئون به مدال طلا نزدیک بودیم و نتوانستیم بگیریم و خاطره خیلی بدی شد.

او درباره تصمیمش برای ادامه حضورش در بسکتبال به عنوان مدیر یا کادر فنی گفت: هنوز تصمیم نگرفته‌ام و با چندین و چند نفر که مشورت گرفتم می‌گویند تا جایی که می‌توانی بازی کن. بدنم را می‌خواهم آماده نگه دارم و هر روز به آزادی می‌آیم و بازی می‌کنم. هنوز به خداحافظی فکر نکردم شاید امسال شاید بعدا.

حدادی در پاسخ به این سوال که کت و شلوار مدیریتی بر تن داری؟ اظهار کرد: این کت شلوار عروسی‌ام است با خنده. چون مراسم خداحافظی‌ام بود کت و شلوار پوشیدم. مدیریتی تصمیم نگرفته‌ام شاید ۴ یا ۵ سال دور باشم شاید هم نباشم باید ذهنی به خودم استراحت بدهم.

او در پاسخ به این سوال که بعد از حامد حدادی در NBA بازیکنی نداشتیم دلیل آن چه بوده است گفت: اگر بازیکنان آینده نگری کنند رفتن به NBA  راحت است. رفتن به NBA  راحت‌تر شده و قبلا خیلی سخت‌تر بود. من المپیک رفتم دیده شدم. اکنون پخش هست و بازی‌ها دیده می‌شود. به همه گفتم در تورنمنت‌های جهانی و آسیایی بروند تا دیده شوند. پتانسیل داریم و اگر بتوانند خود را نشان دهند می‌توانند بروند.

اسطوره بسکتبال ایران در پاسخ به این که از وزیر چه خواسته‌ای برای بسکتبال داری؟ گفت: یک سالن در مرکز شهر می‌خواهیم. میزبانی ما زیاد می‌شود اگر بتوانیم سالن بگیریم خوب است. این قول را بارها داده‌اند ولی عملی نشده است. از وزیر یک سالن خواسته‌ایم اگر بشود.

تا ۶-۷ ماه بعد از شروع بسکتبال کفش نداشتم

او در خصوص نداشتن کفش در ابتدای حضور خود در بسکتبال گفت: اهواز که بازی را شروع کردم، هوا هم گرم بود و ۶ یا ۷ ماه اول کفش گیرم نمی‌آمد و مجبور بودم پا برهنه تمرین کنم. پاهایم تاول می‌زد. مجبور بودم دو ماه بازی را کنار بگذارم تا پاهایم خوب شود و دوباره برمی گشتم.

او گفت: ۷ یا ۸ ماه بعد از اینکه بسکتبال را شروع کردم اولین کفشم بدستم رسید عمویم از آلمان برایم کفش فرستاد.توانستم اولین کفشم را داشته باشم.خیلی سخت است و همین الان هم مشکل دارم، سایز کفشم ۵۳ است.

او در خصوص حضور برادرش در بسکتبال گفت: احمد برادرم بسکتبال را ادامه داد، در اهواز آکادمی داریم و مربی‌گری می‌کند. در شهرهای دیگر هم می‌خواهیم آکادمی تاسیس کنیم و داریم روی آن فکر می‌کنیم تا بتوانیم کلاس مربیگری بگذاریم. این کار را می‌خواهیم در تمامی شهرهای ایران برگزار کنیم.

انتهای پیام