به گزارش ایسنا، حمله تند «جی‌دی ونس» معاون «دونالد ترامپ» رئیس جمهور آمریکا به اروپایی‌ها در جریان سخنرانی روز شنبه او در کنفرانس امنیتی مونیخ که پس از گفت‌وگوی تلفنی ترامپ و «ولادیمیر پوتین» رئیس جمهور روسیه درباره جنگ اوکراین انجام شد، اروپایی‌ها را بر آن داشت تا در پاریس با هدف هماهنگی واکنش اروپا یک جلسه اضطراری تشکیل دهند.
«امانوئل ماکرون» رئیس جمهور فرانسه که با دعوت از تنها چند کشور اروپایی و نه تمام اتحادیه اروپا اقدام به برگزاری این جلسه در پایتخت خود کرد، تا حدودی به درستی متوجه شده است که در این لحظه رهبران اروپا ملزم به تصمیم‌گیری هستند، نه اینکه نهاد ایجاد کنند. به نظر می‌رسد که او فوریت پیش روی رهبران اروپا را درک می‌کند.
نشریه فارن پالسی در ادامه با تاکید بر اینکه «اما خود نشست نسنجیده و خام ظاهر شد» به نبود اتفاق نظر میان سران شرکت کننده در نشست، ازجمله بر سر اعزام نیرو به اوکراین و ارائه کمک مالی بیشتر به این کشور و همچنین ارتباط خوب برخی از آنها با کاخ سفید اشاره کرد و نوشت: هر کشوری دلایل خود را داشت که به تنهایی پیشگام نشود. بنابراین، جلسه در انفعال جمعی شکست خورد. (در گذشته) به‌طور معمول، یک ایالات متحده خیرخواه نظرات را جمع‌بندی و اروپایی‌ها را مجبور به پیشرفت می‌کرد. حالا اروپایی‌ها خودشان را تنها پیدا کرده‌اند.
رسانه آمریکایی در گزارش خود به ارائه ۱۰ راهکار پرداخت که اروپا می‌تواند از طریق آنها دفاع خود را بدون کمک آمکریا تقویت کند:
اروپا باید «ولودیمیر زلنسکی» رئیس جمهور اوکراین را در اجلاس‌هایی مانند نشست پاریس، در روابط بین‌الملل شرکت دهد. آنها می‌بایست نشست دیگری را در ۲۴ فوریه، زمانی که قرار است برای سومین سالگرد آغاز جنگ به کی‌یف سفر کنند، برگزار و نشان دهند که زلنسکی که رهبری یکی از کشورهای بزرگ اروپا را بر عهده دارد، حق دارد در راس باشد و رها نخواهد شد.
دولت‌های اروپایی باید هرچه فور ۱۵۰ میلیارد دلار از دارایی‌های مسدود شده روسیه در بانک‌های اروپا را توقیف کنند. طبق قوانین بین‌المللی، این پول متعلق به اوکراین است، زیرا روسیه خسارت جنگی وارد کرده و آنها می‌تواند به خوبی از آن در صنایع دفاعی کی‌یف و اروپا استفاده کنند.
همه کشورهای بزرگ اتحادیه اروپا باید بلافاصله هزینه‌های دفاعی خود را، اگر قبلاً این کار را نکرده‌اند به معادل ۳ درصد تولید ناخالص داخلی خود افزایش دهند و برنامه‌هایی برای افزایش آن به ۵ درصد در سه سال آینده داشته باشند.
برای تسهیل این امر، آنها باید یک بانک تسلیح مجدد بین دولتی ایجاد کنند، ایده‌ای که اخیراً توسط «نیکلاس کارتر» ژنرال انگلیسی، «اد لوکاس» روزنامه‌نگار و همچنین «رادوسلاو سیکورسکی» وزیر امور خارجه لهستان پیشنهاد شد.
کشورهای اروپایی باید تولید سلاح‌های هسته ای خود را افزایش دهند. فرانسه و انگلیس تجهیزات و فناوری دارند اما نمی‌توانند به تنهایی زرادخانه خود را گسترش دهند. بنابراین، سایر کشورهای بزرگ باید کمک کنند. بخشی از تلاش‌ها باید به تسلیحات استراتژیکی اختصاص یابد که فرانسه آنها را به شکل موشک‌های هواپایه در اختیار دارد.
روسیه ممکن است همچنان سعی کند اروپای غربی را از اروپای شرقی جدا کند، همان‌طور که در طول جنگ سرد تلاش کرد اروپا را از ایالات متحده جدا کند. بنابراین، باید راهی برای گروه ان‌بی۸ (شامل دانمارک، استونی، فنلاند، ایسلند، لاتویا، لتونی، نروژ و سوئد) و لهستان برای مشارکت در بازدارندگی پیدا شود.
سوئد باید تمام حدودا ۱۰۰ فروند هواپیمای جنگنده گریپن خود را به اوکراین بفرستد که نیاز به تعمیر و نگهداری آنها در مقایسه با F-۱۶ پایین است و توانایی‌شان برای جنگیدن آنها را برای اوکراین ایده‌آل می‌کند. همچنین باید سفارشی را که مجارستان برای هواپیماهای گریپن خود ایجاد کرده است، برگرداند.
«ویکتو اوربان» نخست وزیر مجارستان می‌بایست دریابد که تغییر جبهه‌ای که از آن پشتیبانی می‌کند، عواقبی دارد. در این میان، انگلیس احتمالاً با کمک فرانسه، اسپانیا و ایتالیا باید برای دفاع از حریم هوایی سوئد با هواپیما کمک کند.
نروژ باید از سود مازادی که صندوق نفت این کشور از قیمت‌های بالاتر انرژی ناشی از جنگ به دست آورده است برای تامین هزینه‌های جنگ استفاده کند. به حداکثر رساندن سطح فعلی تولید توپ ۱۵۵ میلی‌متری اروپا می‌تواند استفاده خوبی برای صرف بخشی از این پول باشد. به گفته منابعی که می‌خواهند ناشناس بمانند، ظرفیت اضافی در تعدادی از سایت، ها در کشورهای شمال اروپا و آلمان وجود دارد.
انگلیس نیز باید کارخانه تولید گلوله‌های توپ در مقیاس بزرگ را بازگشایی کند. ناکامی در انجام این کار از سال ۲۰۲۲، زمانی که جنگ آغاز شد، بی‌احتیاطی محض بوده است.
گروهی از کشورهای مشتاق باید تحریم‌های ثانویه را بر مشاغلی که با روسیه تجارت می‌کنند، اعمال کنند. این قالب به انگلیس و ژاپن اجازه می‌دهد تا در تلاش‌های اجرایی شرکت کنند و در عین حال مجارستان و اسلواکی را نادیده بگیرند.
اروپا باید سازمان همکاری تسلیحاتی مشترک (OCCAR) را گسترش دهد، گروهی که در حال حاضر انگلیس و چندین کشور اتحادیه اروپا عضو آن هستند. این امر به متمرکز شدن خرید توانمندی های استراتژیک کمک می‌کند که خرید آنها برای هر کشوری بسیار گران است اما برای عملیات نظامی مدرن در مقیاس بزرگ ضروری هستند. مانند دفاع هوایی، تجهیزات حمل و نقل هوایی استراتژیک، فناوری فرماندهی و کنترل و غیره.
و در نهایت، اروپا باید برنامه‌ریزی اضطراری (اگر از قبل انجام نداده است) برای چگونگی جنگیدن ارتش‌های اروپایی با روسیه بدون ایالات متحده آغاز کند و این کار را به بهانه دیپلماتیک آماده شدن برای دفاع از اروپا در صورتی که ایالات متحده درگیر جنگ در آسیا شود، انجام دهد.
انتهای پیام