به گزارش ایسنا، به نظر می‌رسد کهکشان‌های مارپیچی بزرگ اغلب شکوه و جلال خود را به دست می‌آورند و خوشه‌های ستاره‌ای جوان و درخشان خود را در بازوهای مارپیچی متقارن و زیبا به رخ می‌کشند اما کهکشان‌های کوچک و نامنظم نیز ستاره‌ها را تشکیل می‌دهند.

به نقل از ناسا، در واقع کهکشان کوتوله «IC 2574» شواهد آشکاری را از فعالیت شدید ستاره‌زایی در مناطق سرخ‌رنگ خود نشان می‌دهد که به انتشار گاز درخشان هیدروژن تمایل دارند.

نواحی متلاطم ستاره‌زا در IC 2574 درست مانند کهکشان‌های مارپیچی توسط بادهای ستاره‌ای و انفجارهای ابرنواختر که مواد را به محیط میان‌ستاره‌ای کهکشان پرتاب می‌کنند و به تشکیل ستاره‌های بیشتر می‌انجامند، متلاشی می‌شوند.

کهکشان IC 2574 که تنها ۱۲ میلیون سال نوری از زمین فاصله دارد، بخشی از گروه کهکشان‌های M81 است که به سمت صورت فلکی شمالی دب اکبر دیده می‌شود.

این جهان جزیره‌ای که به «سحابی کادینگتون»(Coddington's Nebula) نیز معروف است، حدود ۵۰ هزار سال نوری وسعت دارد و توسط «ادوین کادینگتون»(Edwin Coddington) ستاره‌شناس آمریکایی در سال ۱۸۹۸ کشف شد.

انتهای پیام