سیدحسن مهدیخانی سروجهانی در گفت‌وگو با ایسنا ضمن تبریک ولادت امام محمد تقی(ع)، اظهار کرد: کنیه امام محمد تقی(ع) «اباجعفر ثانی» است، القاب زیادی نیز برای امام محمدتقی(ع) ذکر شده است که مشهور ترین آن‌ها جواد است که نشان از بخشندگی و پاسخ به نیازها حاجات دارد. القاب دیگری چون ذکی، قانع، مرتضی، مختار، رضی، متوکل و منتخب نسبت به امام محمد تقی(ع) امام نهم ذکر شده است.
عضو هیئت علمی دانشگاه آزاد اسلامی قزوین بیان کرد: یکی از مشکلات دوران امامت امام جواد(ع) وجود مخالفان اهل بیت (ع) و تشیع بود که در رأس آن عباسیان بودند و قدرت را در دست داشتند. مأمون وقتی که دختر خود را می‌خواست به عقد امام جواد(ع) در بیاورد عباسیان مخالفت می‌کرد چراکه نگران بودند از این طریق فرزندی به دنیا بیاید و خلافت از عباسیان خارج شود و به علویان برسد.
وی تصریح کرد: مأمون با نیاتی که داشت و می‌خواست امام جواد(ع) را تحت کنترل داشته باشد سعی می‌کرد عباسیان را قانع کند منتهی عباسیان سن امام را پیش می‌کشیدند و می‌گفتند سن امام جواد(ع) کم است، او آگاهی ندارد که سپس مأمون دستور داد امام را آزمایش و امتحان کنند، درباره اینکه نیت مأمون از این آزمایش چه بوده برخی‌ها می‌گویند مأمون قصد تخریب امام را داشته و برخی دیگر بر این نظر هستند مأمون قصد اثبات جایگاه علمی امام جواد(ع) را داشت. در این راستا مأمون دستور داد جلسات مباحثه و مناظره برگزار شود که از جمله آن مناظره معروف قاضی‌القضات دربار عباسی «یحیی بن اکثم» بود که سؤالاتی را مطرح کرد تا امام جواد مقلوب شود.
تعجب از علم و درایت امام جواد(ع)
مهدیخانی سروجهانی گفت: ازجمله سؤالاتی که یحیی بن اکثم پرسید این بود که حکم کسی که در حال احرام کسی را کشته است چیست که امام جواد(ع) در پاسخ به این سؤال چندین سؤال را مطرح می‌کند به طور مثال آیا این محرم در حرم بوده یا بیرون حرم؟ آیا صیدی که کشته به عمد یا سهو بوده؟ اگر سهو بوده به مسئله آگاه بوده یا نبوده؟ محرم آزاد یا بنده بوده؟ صید پرنده یا غیر پرنده بوده؟ کشته شدن صید در شب یا روز اتفاق افتاده است؟ که سپس یحیی بن اکثم از درایت امام دچار تعجب می‌شود.
وی بیان کرد: امام جواد(ع) با سن کمی که داشتند اما به واسطه علم الهی تمامی سؤالات را پاسخ می‌دادند و جایگاه فقهی خودشان را اینگونه بر مخالفین اثبات کردند.
عضو هیئت علمی دانشگاه آزاد اسلامی قزوین گفت: در زمان امامت امام جواد(ع) در ابتدا جنگ مأمون با برادرش برپا بود و درگیری بین اعراب و ایرانیان وجود داشت که مأمون امام رضا(ع) را ولیعهد قرار داد و «فضل‌بن‌سهل» را که یک ایرانی بود به عنوان وزیر خود انتخاب کرد و این موضوع باعث شد اعراب علیه مأمون قیام کنند و عموی مأمون ابراهیم را به خلافت بردارند.
وی افزود: بعد از امام رضا(ع) امام جواد(ع) امامت را بر عهده گرفت و سیاستی که از زمان هارون الرشید از طرف عباسیان برای کنترل شیعیان و به ویژه امامان و اهل بیت (ع) دنبال می‌شد همانطور که امام موسی کاظم (ع) را زندانی کردند این سیاست ادامه پیدا کرد و مأمون برای به کنترل درآوردن شیعیان، امام رضا(ع) ایشان را به خودش نزدیک کرد و ولیعهد خودش قرار داد.
این استاد دانشگاه خاطرنشان کرد: در خصوص امام جواد(ع) هم مأمون همچنان همین سیاست را دنبال می‌کرد و سعی کرد امام را بیشتر تحت کنترل داشته باشد که به همین سبب دخترش «ام‌جمیل» را به عقد امام درآورد. مأمون که از دنیا رفت و معتصم روی کار آمد او هم امام جواد(ع) را از مدینه فراخواند و او را به بغداد آورد و ایشان را تحت کنترل داشت که در نهایت با تحریک و وسوسه «ام‌جمیل» را وادار کرد امام جواد(ع) را به شهادت برساند.
وی اظهار کرد: مسئله امامت و سن حضرت و شک و تردیدهایی که از سوی شیعیان نسبت به موقعیت امامت امام جواد(ع) به وجود آمده بود باعث شد برخی از شیعیان دچار شک و تردید شوند و به تحقیق و بررسی بیشتر بپردازند تا امامت حضرت اثبات شود. با اینکه دوران امامت امام جواد(ع) چندان طولانی نبود و حضرت کم سن و سال بودند اما شاگردان زیادی را تربیت کردند و افراد زیادی از این حضرت روایت نقل کرده‌اند که یکی از آنان حضرت عبدالعظیم حسنی است که احادیث قابل توجهی از امام جواد (ع) نقل کرده است.
مهدیخانی سروجهانی در پایان گفت: عبدالعظیم حسنی در ری به ترویج احادیث اهل بیت (ع) می‌پرداخت که در نتیجه این تبلیغات، تشیع در این منطقه گسترش پیدا کرد. «داود بن قاسم» مشهور به ابو هاشم جعفری از برجسته‌ترین شاگردان این حضرت بود که احادیث بسیاری از امام نقل کرده است.
انتهای پیام