به گزارش ایسنا، روزنامه واشنگتن پست مرگ و میر در مدارسی را که برای جذب اجباری کودکان بومی ایجاد شده بودند، اینگونه توصیف کرد: فصل تاریکی در تاریخ آمریکا که مدت‌ها نادیده گرفته شده و عمدتاً بر آن سرپوش گذاشته شده است.

یکی از مقامات در این باره گفت: مدارس شبانه روزی مدارس نبودند، بلکه اردوگاه‌ زندانیان و اردوگاه‌های کار بودند.

گناهی که روح ما را لکه‌دار می‌کند

نویسنده مقاله در این روزنامه آمریکایی می‌گوید بسیاری از کودکان با بیماری، سوءتغذیه، تصادفات و حتی بدرفتاری مواجه بودند که منجر به مرگ آنها شد.

روزنامه واشنگتن پست دریافت که بیش از ۸۰۰ کودک در نزدیکی محوطه مدرسه ها دفن شده اند و اجساد آنها هرگز به خانواده‌ها یا قبیله‌هایشان بازگردانده نشده است.

به گزارش آناتولی، دولت بایدن مدعیست اقداماتی را برای حمایت از کشورهای قبیله ای از جمله گسترش خودمختاری و حفاظت از اماکن مقدس به اجرا گذاشته است.

رئیس جمهور ایالات متحده در ماه اکتبر به این حادثه غم انگیز پرداخت و این جنایات را گناهی که روح ما را لکه دار می کند، توصیف کرد. هرچند وی به صدور یک عذرخواهی تاریخی برای جوامع بومی آمریکا بسنده کرد.

مورخان اظهار می کنند تعداد واقعی افراد کشته شده می‌تواند حتی بیشتر از این باشد، زیرا ثبت ضعیف سوابق و پنهان‌کاری عمدی، دامنه کامل این فاجعه را پنهان کرده است.

در همسایگی آمریکا یعنی در کانادا، جایی که نهادهای مشابه وجود داشت، یک کمیسیون دولتی این عمل را «نسل کشی فرهنگی» نامید و تخمین زد که بیش از ۴۰۰۰ کودک بومی در مدارس جان خود را از دست داده یا ناپدید شده اند.

به گزارش دویچه وله، در کانادا نیز از سال ۱۸۷۴ تقریبا ۱۵۰ هزار کودک از بومیان کانادا را از خانواده‌ و فرهنگشان جدا و به شبانه‌روزی‌های تحت سرپرستی کلیسا سپردند تا آنها را وادار به تطابق و همگرایی با جامعه اکثریت سفیدپوست کنند.

تحقیقات نشریه The Post همچنین تأثیر پایدار این مؤسسات را برجسته کرد زیرا بسیاری از جوامع بومی همچنان با فقر، نرخ بالای خودکشی و به حاشیه راندن سیستماتیک ناشی از این گذشته آسیب‌زا دست و پنجه نرم می‌کنند.

در مدارس شبانه‌روزی بومیان آمریکا، کودکان بومی با هدف ادغام در جامعه سفیدپوستان مهاجر مسیحی از خانواده‌هایشان جدا شدند. در این مدارس به طور مشخص به آنها زبان انگلیسی و آموزه‌های مسیحیت آموزش داده شد.

در مدارس شبانه‌روزی بومیان، کودکان از حرف زدن به زبان مادری خود منع شدند و گزارش‌های پرشماری از موارد بدرفتاری با کودکان وجود دارد.

دولت آمریکا برای دهه‌ها، به طور مستقیم، برخی از مدارس شبانه‌روزی بومیان را اداره کرده است. اداره برخی دیگر از مدارس بومیان بر عهده کلیساهای کاتولیک، پروتستان و سایر کلیساهایی بوده است که از محل بودجه‌های دولت فدرال و در چارچوب سیاست دولتی موسوم به «متمدن کردن بومیان» کار کرده‌اند.

در بیشتر موارد، برنامه‌های آموزشی این مدارس بر پایه مهارت‌های حرفه‌ای منسوخ و باورهای جنسیت‌زده استوار بود. برای مثال، دختران بومیان مجبور به تقویت مهارت‌های «خانه‌داری» و کارهای مشابه بودند.

گزارش تحقیقی مقام‌های دولتی آمریکا نشان می‌دهد که بسیاری از کودکان بومی این مدارس، دیگر هرگز خانواده‌های خود را ندیدند.

انتهای پیام