به گزارش ایسنا، به نقل از نورنیوز: تحولات سوریه همچنان در کانون توجهات جهانی قرار دارد، اما آنچه در پس توجه جهانی به این رویداد رخ می‌دهد، کاهش تمرکز بر مسائلی چون فلسطین و اشغالگری رژیم صهیونیستی است. در این میان، رسانه‌های غربی با مطرح کردن دو سناریوی «افغانستانی‌سازی» و «لیبیایی‌سازی» سوریه، سعی در توجیه دخالت‌های خود دارند؛ اما این ادعاها پوششی بر واقعیت‌های تلخی است که ریشه در مداخلات و سیاست‌های سلطه‌جویانه غرب دارد.
افغانستان؛ دو دهه اشغال، دو دهه ویرانی
در سال ۲۰۰۱، آمریکا به بهانه پاسخ به حملات ۱۱ سپتامبر، افغانستان را اشغال کرد و مدعی شد ثبات و رفاه را برای مردم این کشور به ارمغان می‌آورد. اما دو دهه حضور ناتو و صرف بیش از دو تریلیون دلار تنها منجر به گسترش فقر، افزایش تولید مواد مخدر، اختلافات قومی و نابودی زیرساخت‌های اجتماعی شد. در سال ۲۰۲۱، آمریکا شبانه افغانستان را ترک کرد و میراثی از بحران‌های انسانی، فساد و آوارگی بر جای گذاشت.
فاجعه فرودگاه کابل، نمادی از بی‌مسئولیتی غرب بود، جایی که به جای مقابله با تروریست‌ها، یک خانواده افغان با ده کشته، قربانی حملات هوایی آمریکا شد. این واقعیت‌ها نشان می‌دهد که آنچه افغانستان را به وضع کنونی رسانده، ۲۰ سال اشغالگری و جنایات غربی‌هاست، نه عوامل داخلی.
لیبی؛ مداخله برای نابودی وحدت
در سال ۲۰۱۱، غرب با شعار حمایت از مردم لیبی، جنگی تمام‌عیار علیه این کشور آغاز کرد. نتیجه این مداخله، فروپاشی وحدت ملی و شکل‌گیری یک لیبی چندپاره بود که هر بخش آن تحت کنترل قدرت‌های استعماری قرار گرفت. ناتو نه‌تنها زیرساخت‌های لیبی را ویران کرد، بلکه زمینه‌ای برای فعالیت گروه‌های تروریستی فراهم آورد. امروز لیبی که زمانی نقش مهمی در جهان عرب و اتحادیه آفریقا داشت، به کشوری بی‌ثبات و فاقد انسجام تبدیل شده است.
تطهیر اشغالگری با نقاب ناجی‌گری
رسانه‌های غربی تلاش می‌کنند سرنوشت افغانستان و لیبی را به شرایط داخلی این کشورها نسبت دهند؛ از جمله ساختار قبیله‌ای یا توسعه‌نیافتگی. اما واقعیت این است که عامل اصلی بحران‌ها، دخالت مستقیم غرب بوده است. اکنون همان سیاست‌ها در سوریه در حال پیگیری است.
تکرار روایت افغانستان و لیبی در سوریه، صرفاً ابزاری است برای توجیه حضور نظامی و تحمیل دولتی دست‌نشانده در سوریه. غرب با پنهان‌سازی نقش خود در ویرانی این کشورها، مردم سوریه را بین دو گزینه ویرانگر «افغانستانی‌شدن» یا «لیبیایی‌شدن» قرار داده است.
توجه به ظرفیتهای ملی؛ تنها راه پیش‌رو
تجربه افغانستان، لیبی و سایر کشورهای تحت اشغال نشان می‌دهد که دخالت غرب نه‌تنها مشکلات را حل نمی‌کند، بلکه به ویرانی و نابودی منجر می‌شود. در مقابل توجه به ظرفیتهای ملی و اقدام بر اساس خواست اکثریت به‌عنوان راهکاری واقعی برای مقابله با سلطه‌جویی غرب، مسیر نجات ملت‌هاست. تاریخ نشان داده دخالت خارجی هر چند در قالبهای زیبا و به ظاهر دموکراتیک اعمال شود ،سرانجامی جز نابودی، فقر و تفرقه به همراه نخواهند داشت.
کم توجهی مردم سوریه به حفظ وحدت و استقلال سرنوشتی جز تکرار فجایع افغانستان و لیبی را برای آنان رقم نخواهد زد.
*بازنشر مطالب دیگر رسانه‌ها در ایسنا به منزله تأیید محتوای آن نیست و صرفا جهت آگاهی مخاطبان می‌باشد.
انتهای پیام