به گزارش ایسنا، تخمین زده می‌شود سیارکی که دایناسورها را منقرض کرد، حدود ۱۰ کیلومتر عرض داشته و عرض آن تقریبا به اندازه منطقه بروکلین در نیویورک بوده است. پیش‌بینی می‌شود که چنین سیارک بزرگی به ندرت و شاید هر ۱۰۰ تا ۵۰۰ میلیون سال یک بار به زمین برخورد کند.
به نقل از ام‌آی‌تی نیوز، سیارک‌های بسیار کوچک‌تر که تقریبا به اندازه یک اتوبوس هستند، ممکن است هر چند سال یک بار به زمین برخورد کنند. احتمال بیشتری وجود دارد که این سیارک‌ها به وسعت تنها چند ده متر، از کمربند اصلی سیارک‌ها فرار کنند و به سوی سیاره ما بیایند تا به اجرام نزدیک به زمین تبدیل شوند. اگر این سنگ‌های فضایی کوچک اما نیرومند به زمین برخورد کنند، می‌توانند امواجی را به کل مناطق آن بفرستند. دو نمونه از این سناریو، برخورد سال ۱۹۰۸ در تونگوسکا و از هم پاشیدن سیارک ۲۰۱۳ در آسمان چلیابینسک است. توانایی رصد سیارک‌های ۱۰ متری کمربند اصلی می‌تواند روزنه‌ای را به سوی منشا شهاب‌سنگ‌ها باز کند.
یک گروه بین‌المللی به سرپرستی فیزیک‌دانان دانشگاه «ام‌آی‌تی»(MIT)، راهی را برای شناسایی کوچکترین سیارک‌های ۱۰ متری در کمربند اصلی سیارک‌ها پیدا کرده‌اند. کوچکترین سیارک‌هایی که دانشمندان تا به امروز می‌توانستند در آنجا تشخیص دهند، حدود یک کیلومتر قطر داشتند. با روش جدید این گروه پژوهشی، دانشمندان اکنون می‌توانند سیارک‌هایی را در کمربند اصلی شناسایی کنند که وسعت آنها به ۱۰ متر می‌رسد.
پژوهشگران گزارش دادند که از روش خود برای شناسایی بیش از ۱۰۰ سیارک ۱۰ متری جدید در کمربند اصلی سیارک‌ها استفاده کرده‌اند. ابعاد سنگ‌های فضایی از اندازه یک اتوبوس تا چند استادیوم گسترده است و کوچکترین سیارک‌ها در کمربند اصلی به شمار می‌روند که تا به امروز شناسایی شده‌اند.
پژوهشگران معتقدند که این روش را می‌توان برای شناسایی و ردیابی سیارک‌های در حال نزدیک شدن به زمین استفاده کرد.
«آرتم بوردانوف»(Artem Burdanov) پژوهشگر ارشد این پروژه گفت: ما پیشتر توانسته‌ایم اجرام نزدیک به زمین با اندازه ۱۰ متر را در زمانی که واقعا نزدیک به زمین هستند، شناسایی کنیم اما اکنون راهی را برای شناسایی این سیارک‌های کوچک در زمانی که بسیار دورتر هستند، در اختیار داریم، بنابراین، ما می‌توانیم ردیابی مداری دقیق‌تری را انجام دهیم که برای دفاع سیاره‌ای مهم است.
این پژوهش در مجله «Nature» به چاپ رسید.
انتهای پیام