«میثم حاجی بابایی»، پدیده والیبال نشسته اهل شهرستان شبستر آذربایجان شرقی، تابستان گذشته همراه با تیم ملی والیبال نشسته ایران بر قلّه پارالمپیک ۲۰۲۴ پاریس ایستاد و گردن آویز طلا را از آن خود کرد.
گفت‌وگوی مفصلی با میثم حاجی بابایی داشته‌ایم. او در این مصاحبه زندگی دراماتیک خود را تعریف می‌کند و از اهداف بعدی‌اش می‌گوید که در ادامه می‌خوانید:
خودتان را معرفی کنید و بفرمایید که آیا ناتوانی جسمی‌تان مادرزادی است یا نه؟
میثم حاجی‌بابایی از شهر شندآباد شهرستان شبستر و متولد ششم اسفندماه سال ۱۳۷۷ هستم. با محدودیت‌های جسمی حرکتی به دنیا آمدم و از همان ابتدای تولد، مچ هر دو پایم برعکس بود و وقتی یک ساله بودم، پزشکان تصمیم گرفتند هر دو پایم را از زیر زانو قطع کنند.
چطور وارد والیبال نشسته شدید؟
تا ۱۳ سالگی از زندگی ناامید بود. یک روز با اصرار پدرم و درحالی که تمایلی به انجام ورزش نداشتم به استخر رفتیم. به یاد دارم که همه از من حرف می‌زدند و من از این بابت ناراحت بودم.
رئیس هیات ورزش های جانبازان و معلولین شهرستان شبستر به طور کاملاً اتفاقی در آن استخر حضور داشت و من را دعوت کرد تا در یک دوره استعدادیابی حضور پیدا کنم. من در آن استعدادیابی شرکت کردم و ترجیح داده شد تا در رشته والیبال نشسته فعالیت کنم.
اوایل علاقه چندانی نداشتم اما خب رفته رفته علاقه‌مند شدم. در یکی از جلسات تمرینی به طور اتفاقی یک ضربه پنجه کاملاً بی‌نقص زدم؛ همان پنجه شروع داستان بود و باعث شد تا استعداد من در این رشته کشف شود. از آن زمان به والیبال نشسته علاقه‌مندتر شدم.
بین سال های ۱۳۹۲ تا ۱۳۹۶ والیبال نشسته را به صورت آماتور دنبال کردم. در سال ۱۳۹۶ به همراه تیم شهرستان شبستر دیداری با تیم تبریز را انجام دادیم. سرمربی تیم گسترش فولاد در خلال آن مسابقه من را دیده بود. او از من دعوت کرد تا در تست تیمش شرکت کنم که خوشبختانه در تست قبول شدم و سپس به عنوان بازیکن گسترش فولاد فعالیت کردم.
چند ماه بعد، هادی رضایی به عنوان سرمربی گسترش فولاد انتخاب شد. من در سال اول حضورم در این تیم، به عنوان یار تعویضی بازی می‌کردم و در سال دوم به عنوان لیبرو تیم پای ثابت ترکیب اصلی شدم و سپس مستقیماً و بدون اینکه حتی یک بار هم در تیم های ملی پایه حضور داشته باشم؛ به تیم ملی والیبال نشسته بزرگسالان دعوت شدم.
یکی از جوان ترین های تیم ملی بودید درمورد راز موفقیت خود صحبت کنید.
همیشه از ما پرسیده می‌شود که آرزویت چیست، اما هیچ وقت سوال نمی‌کنند که برای رسیدن به آن آرزو حاضرید چقدر سختی را تحمل کنید. من اهل شبستر هستم و پدرم کشاورز است. پدرم در سرما و گرما سه روز هفته من را برای حضور در تمرین به تبریز می‌آورد و به همین خاطر موفقیتم را مدیون او هستم. من مدال پارالمپیک را هم تقدیم پدرم کردم، چرا که صاحب اصلی آن مدال پدرم است. همچنین از حمایت های حبیب ستوده نژاد و علی کشفیا هم تشکر می‌کنم.
همشهری بودن با سرپرست تیم ملی (علی کشفیا) چه تاثیری در عملکرد شما داشت؟
حاج علی اسطوره والیبال نشسته ایران است و به هر حال حضورش در تیم ملی باعث شد تا من مسلط تر کار کنم. عیب و ایراد های من را گوشزد می‌کرد و حتی چند باری باهم تمرین کردیم.
تیم ملی والیبال نشسته ایران جزو برند های این رشته در جهان به شمار می‌رود. به نظرتان راز موفقیت ایران چیست؟
ترویج والیبال نشسته در شهر های ایران در نتیجه حمایت های هیات های ورزش های جانبازان و معلولین را می‌توان اصلی ترین دلیل این موفقیت قلمداد کرد. تیم ملی والیبال نشسته ایران را با تیم ملی بسکتبال آمریکا مقایسه می‌کنند و این اتفاق خیلی خوبی است. همه می‌گفتند ایرانی ها در ورزش های تیمی ضعیف‌اند اما خب ثابت کردیم که این طور نیست.
همچنین، حضور آقای هادی رضایی به عنوان یکی از نخبگان این رشته به عنوان سرمربی تیم ملی و اتحاد و همبستگی بی بدیل بچه ها را می‌توان دیگر دلایل موفقیت های والیبال نشسته ایران دانست.
برنامه بعدی شما چیست؟
تمام تلاش‌ام را می‌کنم که این موفقیت را تکرار کنم و بتوانم رکورد بیشترین تعداد حضور به عنوان بازیکن والیبال نشسته در پارالمپیک که در اختیار داوود علیپور است را بشکنم.
غیر از والیبال نشسته رشته دیگر را هم دنبال می‌کنید؟
به بسکتبال علاقه دارم و مسابقات این رشته را دنبال می‌کنم. فوتبالی نیستم اما خب طرفدار تراکتور هستم.
نظر شما درباره وضعیت فعلی والیبال نشسته آذربایجان شرقی چیست؟
فقدان تیم والیبال نشسته بزرگ‌ترین معضل این رشته در آذربایجان شرقی است. من مدیون باشگاه گسترش فولاد هستم چرا که در این باشگاه رشد کردم. گسترش فولاد سابقه دو دوره قهرمانی در جام باشگاه های آسیا را داشت اما خب بعد از دوران کرونا نگاه مسئولین به ورزش جانبازان و معلولین کم رنگ شد و به نظرم آقای زنوزی بعد از اینکه مالکیت تراکتور را بر عهده گرفت، نگاه چندان ویژه‌ای به ورزش معلولین نداشت.
امیدوارم مسئولین نگاه ویژه‌ای به ورزش معلولین داشته باشند. همین فقدان تیم بزرگ‌ترین ضربه را به ورزش معلولین می‌زند. خانم فاطمه همتی که در رشته تیراندازی با کمان فعالیت می‌کنند به دلیل عدم وجود تیم در استان، مجبوراً با نام سایر استان ها فعالیت می‌کنند یا خود من که بالاجبار در سایر استان ها به فعالیت می‌پردازم.
البته امسال هیات ورزش های جانبازان و معلولین برای اولین بار بعد از سال ۱۳۹۸ تیمی کاملاً بومی را تشکیل داده و در لیگ دسته اول حضور خواهد داشت. تمام بازیکنان این تیم بومی هستند و بدون دریافت یک ریال و با عشق به استان‌مان فعالیت خواهند کرد. احتمالاً خود من هم بازی در تیم استان را به حضور در سوپر لیگ ترجیح بدهم تا بلکه مسئولین نگاه ویژه‌تری به این رشته داشته باشند.
سخن پایانی
از پدرم، آقایان حبیب ستوده نژاد و علی کشفیا که حمایت های ویژه‌ای از من انجام دادند تشکر می‌کنم و امیدوارم با نگاه ویژه تر مسئولین شاهد تیمداری استان در رشته والیبال نشسته و حضور نمایندگان بیشتری از آذربایجان شرقی در تیم ملی باشیم.
انتهای پیام