به گزارش ایسنا، سختپوستان دریایی نظیر میگو، خرچنگ و شاهمیگو، بخش مهمی از زنجیره غذایی انسان را تشکیل میدهند و سالانه میلیونها تن از آنها برای مصارف غذایی، صید یا پرورش داده میشوند. با وجود این، تا امروز در بسیاری از کشورها، هیچگونه قوانین حمایتی برای رفاه این جانوران هنگام صید یا کشتن وجود ندارد. ضرورت بررسی این موضوع زمانی بیشتر احساس میشود که بدانیم این جانداران نیز ممکن است از روشهای موجود رنج ببرند.
پژوهشگران در مطالعهای نوین توانستهاند شواهد علمی بیشتری از احساس درد در خرچنگهای ساحلی ارائه دهند. محققان دانشگاه گوتنبرگ سوئد با بررسی واکنشهای مغزی خرچنگها نشان دادند که این جانداران نهتنها به محرکهای دردناک واکنش نشان میدهند، بلکه این حس به مغز آنها منتقل شده و پردازش میشود. این یافتهها، که در یک مجله علمی معتبر به چاپ رسیدهاند، گام مهمی در درک ما از تجربه درد در موجودات دریایی محسوب میشود.
در این تحقیق، از تکنیکی مشابه اندازهگیری فعالیت الکتریکی مغز (EEG) استفاده شد. پژوهشگران، به بخشهای مختلف بدن خرچنگها مانند پاها و آنتنها، فشار فیزیکی یا یک ماده شیمیایی تحریککننده وارد کردند و با بررسی سیگنالهای مغزی، میزان واکنش خرچنگها به این محرکها را سنجیدند.
نتایج نشان دادند که خرچنگها دارای گیرندههایی در بافت نرم بدن خود هستند که به محرکهای دردناک واکنش نشان میدهند. این واکنشها در مغز ثبت شده و بسته به نوع محرک (فیزیکی یا شیمیایی)، شدت و مدت متفاوتی داشتند. بهویژه، واکنش به محرکهای فیزیکی کوتاه و شدید بود، در حالی که محرکهای شیمیایی واکنشهای طولانیتری ایجاد کردند.
پژوهشگران بر این باورند که وجود چنین سیستم حسی برای جلوگیری از آسیب در این جانوران حیاتی است. آنها همچنین تأکید کردند که دیگر نیازی به آزمایش مشابه روی گونههای دیگر سختپوستان نیست، چرا که ساختار و عملکرد سیستم عصبی آنها شباهت بسیاری به یکدیگر دارد.
این یافتهها اهمیت فراوانی برای بهبود روشهای کشتن سختپوستان دریایی دارد. در حال حاضر، در بسیاری از نقاط جهان، بریدن و پختن این جانداران در حالت زنده مجاز است. پژوهشگران خواستار تحقیق بیشتر و توسعه روشهای انسانیتر برای این کار هستند.
یافته های این مطالعه که در نشریه معتبر Biology منتشر شده اند، میتوانند به تغییر قوانین مربوط به رفاه سختپوستان در سطح اتحادیه اروپا و سایر نقاط جهان منجر شوند.
انتهای پیام