به گزارش ایسنا، «آلوف بن»، سردبیر هاآرتص برای گاردین نوشت: «حقیقت اولین قربانی جنگ است» این ضرب‌المثل قدیمی حقیقت را در خود جای داده است. گزارش میدان نبرد همیشه چالش برانگیز است؛ دسترسی محدود، خطر مرگبار، مه عمدی و مقاماتی با کمترین صداقت، موانع شما هستند و زمانی که روزنامه‌نگاران بخشی از یک جامعه متخاصم هستند، وضعیت پیچیده‌تر می‌شود، به خصوص اگر این مبارزه به عنوان یک «جنگ عادلانه» تفسیر شود.
آلوف بن نوشته است: در ۷ اکتبر ۲۰۲۳، اسرائیل توسط حماس مورد حمله قرار گرفت. روز بعد، حزب‌الله از لبنان به نبرد پیوست. اسرائیل با انتقام به مقابله پرداخت و شهرها و روستاهای نوار غزه را خالی از سکنه و ویران کرد و بسیاری از غیرنظامیان را همراه با شبه نظامیان و عوامل حماس کشت. در سپتامبر ۲۰۲۴، نیروهای اسرائیل حملات در جبهه شمالی را آغاز کردند و روستاهای شیعه‌نشین را به عنوان پایگاه‌های خط مقدم حزب‌الله ویران کردند. علیرغم افزایش تعداد تلفات ارتش اسرائیل و شکست مداوم در دستیابی به «پیروزی کامل» وعده داده شده توسط نخست وزیر بنیامین نتانیاهو، مرزهای پوشش خبری در رسانه‌های جریان اصلی اسرائیل اینطور دیکته شده است «به طرف مقابل رحم نکنید!»
وی در ادامه آورده است: اکثر خبرگزاری‌ها کشتار، ویرانی و رنج انسانی در غزه و لبنان را پخش نمی‌کنند. حداکثر کاری که شاید بکنند این است که انتقادات بین‌المللی از اقدامات اسرائیل را نقل می‌کنند و آن را یهودی ستیزانه و ریاکارانه می‌خوانند. غزه و لبنان را فقط از دریچه خبرنگاران گماشته شده در واحدهای متجاوز ارتش اسرائیل می‌بینیم. مظهر پوشش خبری زمان جنگ، دنی کوشمارو، مجری اخبار در کانال ۱۲، بزرگترین شبکه تلویزیونی اسرائیل است. ماه گذشته کوشمارو با کلاه ایمنی همراه یک نیروی پیاده نظام در لبنان، خانه‌ای را در یک روستای شیعه‌نشین اشغال شده منفجر کرد و در حالی که به خود می‌بالید، گفت: «با یهودیان در نیفتید». زمانی که دادگاه کیفری بین‌المللی حکم بازداشت نتانیاهو و یوآو گالانت، وزیر سابق را صادر کرد، کوشمارو در تلویزیون واکنشی احساسی نشان داد و گفت این حکم‌ها «علیه همه ما سربازانمان و این مردم است». کوشمارو و همکارانش روی آنتن هرگز به خود زحمت ندادند که مبنای واقعی اتهامات دیوان بین‌المللی کیفری مبنی بر قحطی عمدی را به عنوان روشی برای جنگ و سایر جنایات علیه بشریت که گفته می‌شود توسط رهبران اسرائیل دستور داده شده است، توضیح دهند.
سردبیر هاآرتض تصریح کرده است: اسرائیل یک سانسور نظامی دارد و هر خبر در مورد امنیت ملی یا اطلاعاتی، باید تایید شود. سانسور مزاحم است، اما در زمان جنگ، محدودیت قانونی و فیلتر در مقایسه با خودسانسوری مخاطب کمرنگ می‌شود. اسرائیلی‌ها به سادگی نمی‌خواهند بدانند!
او در ادامه گفته است: هاآرتص با گزارش از رنج فلسطینیان تحت اشغال اسرائیل و آنچه ارتش اسرائیل «خسارت جانبی مبارزه با تروریسم» عنوان کرده و انتقاد از غیر اخلاقی بودن اقدامات ارتش اسرائیل مورد انتقاد قرار گرفته است. خوانندگان اشتراک خود را لغو کرده‌اند و سیاستمداران علیه ما تظاهرات کردند. اما هنگامی که جنایات جنگی را شاهد هستی، باید در حالی که جنگ در حال وقوع است حرف بزنی نباید منتظر ماند تا برای هر تغییری خیلی دیر شود. نتانیاهو هرگز از موضع انتقادی ما نسبت به او و سیاست اشغال و الحاق او خوشش نیامده است و هاآرتص و نیویورک تایمز را در سال ۲۰۱۲ «بزرگترین دشمنان اسرائیل» خواند (اگرچه بعداً آن را انکار کرد).
این سردبیر معروفترین و قدیمی‌ترین روزنامه در سزمین‌های اشغالی نوشته است: نتانیاهو که حرفه خود را بر اساس دستکاری رسانه‌ای بنا کرده، نمی‌تواند صداهای مستقل و منتقد را تحمل کند. در دهه گذشته، سوء استفاده او از قدرت برای تحریف پوشش رسانه‌ای، که توسط هاآرتص در سال ۲۰۱۵ افشا شد، نتانیاهو را در به دادگاه فساد جنایی کشاند. اما حتی پس از کیفرخواست، او فقط تاکتیک را تغییر داد، نه استراتژی را و از راهکار موفق دوست و مربی مجارستانی خود ویکتور اوربان وام گرفت؛ «به رسانه‌های جریان اصلی حمله کنید و آن‌ها را متخاصم بخوانید، از حامیان میلیاردر خود بخواهید کانال‌های حمایتی راه‌اندازی کنند، یک "ماشین سمی" برای متحد کردن پایگاه خود در سراسر شبکه‌های اجتماعی بسازید. با گذشت زمان، جریان اصلی موضع خود را تغییر داده و از ترس از دست دادن بینندگان، سخنان رهبر را به پنل‌های پربیننده اضافه می‌کنند.»
او تاکید کرده است: نتانیاهو یک شخصیت تفرقه‌انگیز است، و عموم یهودیان اسرائیل، عمیقاً بین طرفداران و مخالفان بی‌بی تقسیم شده‌اند. نتانیاهو از جنگ خارجی برای توجیه ساکت کردن منتقدان داخلی خود استفاده می‌کند. تحریم هاآرتص فاقد مبنای قانونی است، اما نتانیاهو اهمیتی نمی‌دهد؛ در صورت سرنگون شدن، او علیه «دولت عمیق قانونی» و تضعیف حاکمیتش غوغا می‌کند. اما ما بر حمله اخیر نتانیاهو پیروز خواهیم شد، همانطور که بر خشم و طفره رفتن اسلاف او پیروز شدیم. هاآرتص بر ماموریت خود برای گزارش انتقادی درباره جنگ و عواقب وخیم آن برای همه طرف‌ها می‌ایستد. محافظت از حقیقت گاهی سخت است، اما هرگز نباید قربانی جنگ شود.
انتهای پیام