به گزارش ایسنا، تاندون آشیل یکی از اصلی‌ترین و بزرگترین تاندون‌های بدن است که بین عضله ساق و استخوان پاشنه قرار دارد و نقش مهمی در حرکت، تعادل و قدرت بخشیدن به مچ پا دارد. تاندونیت مزمن آشیل یا التهاب طولانی‌مدت این تاندون، یک اختلال شایع اسکلتی-عضلانی است که افراد ورزشکار و غیروزشکار، به‌ویژه افرادی که فعالیت‌های بدنی پرفشار دارند، با آن مواجه می‌شوند. علائم این بیماری شامل درد شدید، تورم و ناتوانی در حرکت مناسب مچ پا است که حتی در فعالیت‌های ساده روزانه مانند راه رفتن هم اختلال ایجاد می‌کند. درمان این وضعیت اغلب طولانی و چالش‌برانگیز است و بسیاری از بیماران با درمان‌های معمول، از جمله استراحت، فیزیوتراپی و داروهای ضدالتهاب، بهبودی کامل را تجربه نمی‌کنند.
در اغلب موارد، تاندونیت مزمن آشیل به دلیل فشار و فعالیت زیاد روی تاندون و همچنین آسیب‌های کوچک مکرر به بافت‌های آن ایجاد می‌شود. این وضعیت موجب می‌شود که تاندون با سرعت لازم بهبود نیابد و در عوض، آسیب‌ها به مرور زمان انباشته شوند. در حالی که روش‌های درمانی متعددی مانند استراحت، استفاده از پاشنه‌کفش مناسب، شاک‌ویوتراپی و حتی تزریق داروهای خاص وجود دارند، اما در موارد مزمن، این درمان‌ها در برخی بیماران به نتایج مطلوبی منجر نمی‌شوند. از این‌رو، یافتن روش‌های درمانی جدید برای بهبود و کاهش علائم در این بیماران امری ضروری به نظر می‌رسد.
در همین راستا، محمدرضا اسدی، از گروه فیزیوتراپی دانشکده علوم توان‌بخشی دانشگاه علوم پزشکی همدان به همراه یکی از همکاران خود، تحقیقی را در این زمینه انجام داده‌اند. این محققان در پی یافتن روش‌های جایگزین و مؤثرتری برای کاهش درد و بهبود عملکرد تاندون آشیل در بیماران مبتلا به تاندونیت مزمن بودند.
این پژوهش به بررسی تأثیر استفاده از روش الکترواکوپانکچر، که ترکیبی از طب سوزنی و تحریک الکتریکی است، بر روی بیمارانی پرداخته است که از سایر درمان‌های معمول نتیجه مطلوبی نگرفته‌اند. در روش الکترواکوپانکچر، سوزن‌هایی در نقاط خاصی از تاندون آشیل بیمار قرار داده می‌شود و از جریان الکتریکی با شدت و فرکانس کنترل‌شده‌ای برای تحریک ناحیه آسیب‌دیده استفاده می‌شود.
در این مطالعه، بیماری ۵۳ ساله که از تاندونیت مزمن آشیل و درد شدید در این ناحیه رنج می‌برد و بهبود چشمگیری از روش‌های درمانی مرسوم مانند تزریق کورتون و فیزیوتراپی به‌دست نیاورده بود، به مدت ۱۰ جلسه تحت درمان الکترواکوپانکچر قرار گرفت. جریان الکتریکی در این درمان برای ۲۰ دقیقه اعمال شده و در طول ۱۰ جلسه، وضعیت بیمار به‌طور دوره‌ای ارزیابی شده است.
نتایج این پژوهش نشان داد که شدت درد بیمار پس از ۱۰ جلسه الکترواکوپانکچر، از نمره ۸ به ۳ کاهش یافته و دامنه حرکتی مچ پای او نیز به سطح طبیعی بازگشته است. به علاوه، بیمار دیگر محدودیتی در پیاده‌روی و دویدن نداشت و در پیگیری پس از دو ماه نیز گزارش کرد که درد یا ناتوانی در فعالیت‌های روزانه و دویدن را تجربه نمی‌کند.
این نتایج نشان می‌دهند که الکترواکوپانکچر می‌تواند به‌عنوان یک روش درمانی مؤثر برای بیماران مبتلا به تاندونیت مزمن آشیل مورد استفاده قرار گیرد.
بر اساس این تحقیق، الکترواکوپانکچر نه تنها در کاهش علائم تاندونیت مؤثر است بلکه موجب بهبود عملکرد و افزایش کیفیت زندگی بیماران می‌شود. اثرات مثبت و پایداری که در این مطالعه مشاهده شده، گواهی بر این است که این روش می‌تواند به‌ویژه برای بیمارانی که به درمان‌های مرسوم پاسخ مناسبی نداده‌اند، یک رویکرد درمانی مناسب باشد.
تاندونیت آشیل در بسیاری از افراد به دلیل فعالیت‌های بدنی و فشارهای مداوم به‌وجود می‌آید و در برخی موارد حتی پس از درمان‌های طولانی‌مدت نیز بهبود کامل حاصل نمی‌شود. این پژوهش اهمیت جدیدی به الکترواکوپانکچر بخشید و نشان داد که این روش با تحریک ترکیبی سوزنی و الکتریکی، می‌تواند با ایجاد یک میکروترومای کنترل‌شده، بافت آسیب‌دیده را به بازسازی و ترمیم تشویق کند. همچنین تحقیقات حیوانی نیز نشان داده‌اند که الکترواکوپانکچر می‌تواند قطر فیبرهای تاندون را افزایش دهد و فرآیندهای ترمیمی در سطح سلولی را بهبود بخشد.
این پژوهش که یافته های آن در فصلنامه «پزشکی بالینی ابن سینا» وابسته به دانشگاه علوم پزشکی همدان منتشر شده اند، نشان‌دهنده‌ی اهمیت الکترواکوپانکچر به عنوان یک رویکرد کم‌تهاجمی در درمان تاندونیت‌های مزمن و مشابهات آن است.
با توجه به یافته‌های این مطالعه، به نظر می‌رسد که این روش درمانی جدید و مؤثر می‌تواند به‌خصوص در مواردی که درمان‌های دیگر ناکارآمد بوده‌اند، به عنوان یک انتخاب درمانی مناسب مورد توجه قرار گیرد.
انتهای پیام