به گزارش ایسنا، بین‌المللی شدن دانشگاه‌ها به معنای تلاش برای ایجاد ارتباطات جهانی، تبادل دانش و ایده‌ها و تطبیق دانشگاه‌ها با استانداردهای جهانی است. این روند، که در دو دهه اخیر بسیار مورد توجه قرار گرفته است، به عنوان یکی از اولویت‌های دانشگاه‌ها برای بقا و رشد در محیط رقابتی امروز شناخته می‌شود. کشورهای توسعه‌یافته از این فرصت بهره‌برداری کرده‌اند و در تلاشند تا سیستم‌های آموزشی خود را بهبود بخشند. برای دانشگاه‌های ایران نیز، توجه به بین‌المللی شدن به دلیل نقش کلیدی آن در رشد علمی و اقتصادی ضروری است، به‌ویژه که این روند برای همگام شدن با فناوری‌های پیشرفته جهان لازم است.
توسعه آموزش عالی در سطح بین‌المللی، علاوه بر مزایای علمی و پژوهشی، منجر به بهبود همکاری‌های فرهنگی و اجتماعی نیز می‌شود. دانشگاه‌ها باید زیرساخت‌ها، سیاست‌ها و مدیریت خود را بازبینی کنند تا بتوانند با سیستم‌های آموزشی پیشرفته جهانی تطبیق یابند. این تحول در ایران به دلیل چالش‌های مختلفی از جمله نبود زیرساخت‌های کافی و فرهنگ‌سازی محدود، نیازمند پژوهش‌های دقیق و برنامه‌ریزی‌های جامع است. در پژوهشی با همین موضوع، محققان با هدف ارائه یک الگوی عملی برای بهبود فرآیند بین‌المللی‌سازی دانشگاه‌ها مطالعاتی را انجام شده و به دنبال رفع این چالش‌ها بوده اند
پژوهشی که توسط دکتر یعقوب مهارتی، دانشیار دانشگاه فردوسی مشهد و همکارش انجام شده، به بررسی مؤلفه‌های مورد نیاز برای بین‌المللی شدن دانشگاه‌ها پرداخته است. محققان در این پژوهش تلاش کرده‌اند تا با تحلیل پژوهش‌های موجود و بررسی تجربه‌های بین‌المللی، یک الگوی مفهومی و عملیاتی برای دانشگاه‌های ایران پیشنهاد دهند.
روش پژوهش به کار رفته در این مطالعه مرور سیستماتیک است که با ادغام نتایج پژوهش‌های مرتبط، یافته‌های نهایی را استخراج کرده است. در این روش، محققان به تحلیل مقالات و پژوهش‌های علمی مرتبط با بین‌المللی شدن دانشگاه‌ها پرداخته‌اند و داده‌های به‌دست‌آمده را دسته‌بندی و بررسی کرده‌اند. هدف از این روش، ارائه تصویری جامع و دقیق از چالش‌ها و فرصت‌های موجود در فرآیند بین‌المللی شدن دانشگاه‌ها بوده است.
یافته‌های این پژوهش نشان می‌دهد که برای بین‌المللی شدن دانشگاه‌ها، عوامل متعددی باید مورد توجه قرار گیرد. از جمله این عوامل، می‌توان به نقش منابع انسانی مانند اعضای هیئت علمی و کارکنان، دانشجویان، برنامه‌های آموزشی و پژوهشی، و همکاری‌های بین‌المللی اشاره کرد.
این مطالعه با شناسایی ۱۲ کد محوری به مجموعه‌ای از عوامل کلیدی پرداخته که می‌توانند به توسعه بین‌المللی دانشگاه‌ها کمک کنند. این عوامل شامل زیرساخت‌ها، بودجه و امور مالی، فرهنگ‌سازی، و ساختار سازمانی دانشگاه‌ها می‌شود.
نتایج این مطالعه همچنین نشان می‌دهند که دانشگاه‌ها برای موفقیت در عرصه بین‌المللی، نیازمند تغییرات مدیریتی و استراتژیک هستند. برای نمونه، ایجاد زیرساخت‌های مناسب، بهبود سیستم‌های ارزیابی عملکرد، و تدوین برنامه‌های راهبردی در جهت بین‌المللی‌سازی از جمله اقدامات مهمی است که می‌تواند به موفقیت دانشگاه‌ها در این زمینه کمک کند. همچنین، ایجاد همکاری‌های علمی و پژوهشی با دانشگاه‌های خارجی و شرکت در رویدادهای بین‌المللی از دیگر راهکارهایی است که برای تقویت وجهه بین‌المللی دانشگاه‌ها توصیه می‌شود.
به‌طور کلی، این پژوهش به اهمیت همکاری‌های بین‌المللی در توسعه علمی و پژوهشی دانشگاه‌ها تأکید می‌کند. بر اساس یافته‌ها، نبود تفاهم‌نامه‌های علمی با دانشگاه‌های خارجی و عدم حضور پژوهشگران خارجی در طرح‌های مشترک از جمله موانع اصلی بر سر راه بین‌المللی‌سازی دانشگاه‌هاست. همچنین، ایجاد فرصت‌های آموزشی و پژوهشی مشترک، حمایت از دانشجویان خارجی و بومی، و توجه به تنوع فرهنگی از دیگر عواملی است که می‌تواند به بهبود این فرآیند کمک کند.
این مطالعه که توسط محققان دانشگاه فردوسی مشهد انجام شده، در فصلنامه «نامه آموزش عالی» وابسته به مؤسسه پژوهش و برنامه‌ریزی آموزش عالی و سازمان ملی سنجش و ارزشیابی نظام آموزش کشور منتشر شده است. این نشریه به عنوان یکی از منابع معتبر در حوزه آموزش عالی، پژوهش‌های مرتبط با سیاست‌گذاری‌های علمی و توسعه دانشگاهی را منتشر می‌کند و نقش مهمی در ارتقاء سطح علمی دانشگاه‌ها دارد.
انتهای پیام