یزد به دلیل زندگی مسالمت آمیز پیروان ادیان مختلف اعم از مسمان، زرتشتی، یهودی و حتی مسیحی به سرزمین همزیستی ادیان شهره است به طوری که در گوشه گوشه این دیار شاهد فعالیت زیارتگاه‌ها و عبادتگاه‌های این ادیان و برگزاری مناسک و مناسبت‌های مختلف آنان هستیم.

هر یک از این ادیان دارای آداب و آیین‌های سنتی و خاصی هستند که بعضاً نیز در زمره میراث ناملموس کشورمان به ثبت ملی رسیده است.

در میان اقلیت‌های دینی در استان یزد، پیروان دین زرتشت بیشترین جمعیت را به خود اختصاص داده‌اند و آنها نیز دارای آداب و سنت‌هایی هستند که برخی از آنها جزو جاذبه‌های گردشگری یزد است.

زرتشتیان، میان به دنیا آمدن و بزرگ شدن در یک خانواده زرتشتی با ورود رسمی به این دین تفاوت قائل‌اند به طوری که هر زرتشتی‌زاده، تنها پس از انجام مراسمی که به آن «سدره پوشی» گفته می‌شود، رسماً زرتشتی خوانده می‌شود.

آیین کهن «سدره پوشی» با اعطای یک پیراهن و کمربند مقدس یا همان «سدره» و «گُشتی» به افراد برگزار می‌شود.

این مراسم گاهی به صورت خصوصی و گاهی عمومی برگزار می‌شود که در صورت برگزاری خصوصی آن، خانواده‌ها خود با حضور «موبد» یا «موبدیار» اقدام به انجام این آیین می‌کنند.

سدره‌پوشی افراد عمدتاً در بازه زمانی هفت تا ۱۵ سالگی انجام می‌شود اما به صورت کلی الزامی به سدره پوش شدن در سنی خاص، وجود ندارد.

هرچند در گذشته زرتشتیان معتقد بودند هر فرد باید در زمان مشخص شده، سدره پوش شود اما در حال حاضر، زرتشتیان شرط سدره پوش شدن را رسیدن به بلوغ فکری می‌دانند.

آنها اکنون معتقدند در زمان سدره پوشی، بیش از سن، بلوغ فکری شرط است و فرد در سنین گوناگون می‌تواند سدره پوش شود.

در زبان پهلوی اصطلاح «وهومنه وستره» (Vohumana vastrah) به عنوان واژه سدره کاربرد دارد که به معنی «لباس نیک اندیشی» است.

یکی از مناطقی که در استان یزد محل برگزاری مراسم‌های زرتشتیان از جمله سدره پوشی است، زیارتگاه «پیر نارکی» در نزدیکی شهرستان مهریز می‌باشد؛ زیارتگاهی که بنا بر باورهای مختلف پیروان آیین زرتشت، پناهگاهی برای زربانو(نازبانو) از شاهزادگان یزد و عروس پادشاه پارس در زمان حمله تازیان به ایران بوده است.

انتهای پیام