به گزارش ایسنا، دیابت، به عنوان یک بیماری طولانی‌مدت، بسیاری از جنبه‌های زندگی فرد را تحت تأثیر قرار می‌دهد. از جمله اثرات رایج آن، بروز احساساتی مانند شکست، ناامیدی و خشم است که می‌تواند انگیزه فرد را برای مراقبت از خود و کنترل بیماری کاهش دهد. علاوه بر این، وجود مشکلات جنسی و کاهش میل زناشویی که از عوارض شایع دیابت است، بر روابط زناشویی و کیفیت زندگی این افراد اثر منفی می‌گذارد. همچنین، پژوهش‌ها نشان می‌دهند که دیابت، اغلب به کاهش سازگاری زناشویی و ایجاد اختلال در ثبات خانواده منجر می‌شود. به همین دلیل، فراهم آوردن حمایت مناسب در خانواده، می‌تواند نقشی مهم در پذیرش و مدیریت این بیماری ایفا کند.
حمایت خانواده از بیمار دیابتی یکی از عوامل کلیدی در کنترل و بهبود وضعیت بیمار است. با این حال، اغلب خانواده‌ها اطلاعات و آگاهی کافی برای ارائه این حمایت‌ها را ندارند. این مسئله باعث می‌شود که بیماران دیابتی از حمایت کامل عاطفی و روانی برخوردار نشوند. از آنجایی که دیابت به‌طور مستقیم بر روابط خانوادگی تأثیر می‌گذارد و مادران و زنان در حفظ بنیان خانواده نقش حیاتی دارند، بررسی راه‌های افزایش کیفیت زندگی و بهبود روابط خانوادگی برای بیماران دیابتی ضروری به نظر می‌رسد.
گروهی از محققان دانشگاه علوم پزشکی شهید صدوقی یزد، به سرپرستی زهرا پورموحد و با همکاری چهار نفر از همکارانش، تحقیقی را در این زمینه انجام داده اند. آن‌ها به بررسی تأثیر یک مداخله آموزشی بر تحکیم خانواده در زنان مبتلا به دیابت نوع دو پرداختند. آن ها با انجام این پژوهش در تلاش بوده اند تا با ارائه آموزش‌های ویژه، به بهبود کیفیت روابط خانوادگی و ارتقاء سطح سازگاری زناشویی زنان دیابتی کمک کنند.
در این مطالعه تحقیقاتی، محققان ۶۰ بیمار مبتلا به دیابت نوع دو را به صورت تصادفی به دو گروه آزمون و کنترل تقسیم کردند. آموزش‌های لازم به صورت مجازی و در قالب هفت جلسه و تنها به گروه آزمون ارائه شد. این آموزش‌ها با هدف تقویت مهارت‌های ارتباطی و بهبود تعاملات درون خانواده طراحی شده بود.
محققان از پرسشنامه‌های مختلفی برای سنجش وضعیت تحکیم خانواده در قبل و بعد از مداخله آموزشی استفاده شد و سپس وضعیت افراد گروه آزمون با گروه دیگر که آموزشی دریافت نکرده بودند، مقایسه شد.
یافته‌های این مطالعه نشان می دهند که پس از ارائه آموزش‌ها، میانگین نمره تحکیم خانواده در گروه آزمون به میزان قابل توجهی تغییر کرده و بهبود یافت.
این نتایج نشان می‌دهند که آموزش‌های ارائه‌شده توانسته‌اند بهبود قابل ملاحظه‌ای در وضعیت خانوادگی بیماران ایجاد کنند. مقایسه نتایج قبل و بعد از مداخله در گروه آزمون نیز مؤید تأثیر مثبت آموزش‌ها بود.
یافته های این پژوهش به وضوح نشان دادند که مداخلات آموزشی بر بهبود روابط و سازگاری زناشویی بیماران دیابتی مؤثر بوده اند.
این آموزش‌ها به ویژه در تقویت مهارت‌های حل مسئله و مدیریت استرس نقش کلیدی داشتند و باعث شدند که زنان مبتلا به دیابت در مواجهه با مشکلات خانوادگی عملکرد بهتری از خود نشان دهند.
یکی از جنبه‌های مهم این پژوهش، بهبود وضعیت عاطفی و ارتباطی زنان مبتلا به دیابت بود. به گفته محققان، آموزش‌های ارائه شده توانستند مهارت‌های همدلی و همراهی عاطفی را در این زنان افزایش دهند. این مهارت‌ها به افراد کمک می‌کنند تا در مواجهه با چالش‌های زندگی زناشویی، ارتباط بهتری با همسران خود برقرار کرده و بهبود روابط خانوادگی را تجربه کنند.
این پژوهش همچنین به نقش مهم باورهای مذهبی و رسانه در تحکیم خانواده اشاره داشت. محققان دریافتند که پایبندی به ارزش‌های مذهبی، تأثیرات مثبتی در روابط خانوادگی دارد و آموزش مهارت‌های ارتباطی می‌تواند مشکلات ارتباطی زوج‌ها را کاهش دهد. به علاوه، افزایش سواد رسانه‌ای نیز از دیگر عواملی بود که بر تحکیم خانواده تأثیر گذاشت.
گفتنی است، نتایج این پژوهش علمی در فصلنامه «پرستاری دیابت» وابسته به دانشکده پرستاری و مامایی دانشگاه علوم پزشکی زابل منتشر شده است. فصلنامه پرستاری دیابت به بررسی موضوعات مختلف پیرامون دیابت و بهبود زندگی بیماران مبتلا به این بیماری می‌پردازد و نتایج تحقیقات در این حوزه را منتشر می‌کند.
انتهای پیام