به گزارش ایسنا، دنیا حیدری، در یادداشتی در جوان نوشت: مات و مبهوت مانده بود؛ باخت ۳ بر یک، آن‌هم برابر خیبر! باورش نمی‌شد این تیمی باشد که سکان هدایتش را به دست گرفته، استقلالی که از آن به عنوان یک مدعی برایش نام برده بودند. آنچه به چشم می‌دید، تفاوت بسیاری با آنچه که برایش تعریف کرده بودند، داشت. شاید به همین دلیل هم بود که حرف‌هایش را در کنفرانس خبری بعد از بازی با عبارت مأیوس‌کننده و چه می‌توانم بگویم آغاز کرد و تعجبش را اینچنین نشان داد: «هرگز تا به حال تیمی اینقدر ناتوان و مستأصل در زمین ندیده بودم!»

شاید موسیمانه تصور می‌کرد قرار است کارش را با یک برد دلچسب برابر خیبر در خرم‌آباد آغاز کند، اما عملکرد شاگردانش چنان او را مأیوس کرد که تصمیم گرفت در همان نقطه آغاز آب پاکی را روی دست تک‌تک آن‌ها بریزد: «شاید بازیکنان استقلال هنوز در باد اسم بزرگ باشگاه خوابیدند، اما عملکرد آن‌ها با بزرگی لوگو و نامش کوچک‌ترین همخوانی ندارد! باید دید خواسته بازیکنان چیست. آیا می‌خواهند هر روز مربی عوض کنند؟ آیا استقلال این است؟ آیا بازیکنان استقلال اینگونه هستند؟ شاید این لباس برای برخی بازیکنان گشاد است! آن‌ها باید خودشان را به سرمربی نشان دهند و ثابت کنند که آیا برای لوگو و پیراهن بازی می‌کنند یا خیر. باید دید آیا ستاره‌های استقلال تنها به فکر رقم قرارداد و آسایش خود هستند یا قصد دارند تغییری در شرایط به وجود آورند. اما هرچه که هست، این فرهنگ مناسب استقلال نیست و این وضعیت باید تغییر کند.»

تنها ۹۰ دقیقه زمان کافی بود که مرد آفریقایی نیمکت استقلال بداند دقیقاً کجای کار است و سکان هدایت چه تیمی را به دست گرفته است، اما او که در طول بازی مات و مبهوت عملکرد ضعیف شاگردان جدیدش را زیر نظر داشت، بلافاصله بعد از به صدا درآمدن سوت پایان بازی خود را جمع و جور کرد و در همان گام نخست نشان داد بیدی نیست که با این بادها بلرزد و قصد جنگیدن دارد: «این نتیجه نشان می‌دهد به اندازه کافی مبارزه نکردیم.» البته او با ژستی خاص چند بار تأکید کرد ناامید است و به شکلی طعنه‌آمیز به تمجید از بازیکنان حریف پرداخت: «آن‌ها روحیه مبارزه‌طلبی و برتری‌جویی داشتند، به همین دلیل بابت کسب پیروزی بازیکنان خیبر تبریک می‌گویم.»، اما پرواضح بود که قصد بازی دارد. بازی با آن‌هایی که در نخستین حضورش روی نیمکت استقلال او را بد بازی دادند، آن‌هم برابر خیبر خرم‌آباد. تیمی که دومین برد این فصل خود را مقابل آبی‌پوشان پایتخت کسب کرد تا نه فقط از جمع قعرنشینان فاصله بگیرد که به واسطه برد ۳ بر یک در هفته نهم، بالای سر استقلال در رده یازدهم بایستد. آن‌هم در شرایطی که خیبر به لحاظ تغییرات، شرایطی مشابه استقلال داشت. این تیم کار خود را با رضا مهاجری آغاز کرد و در ادامه مارکو اورلیو را جایگزین سرمربی وطنی خود کرد و در فاصله تنها چهار روز مانده به بازی حساس با استقلال نیز سکان هدایت خود را به سعید دقیقی که به همکاری خود با شمس‌آذر پایان داده بود، سپرد. مربی جوانی که برخلاف همتای آفریقایی خود روی نیمکت استقلال در پایان مسابقه هفته نهم با دیده افتخار به شاگردانش می‌نگریست. درحالی‌که پیتسو موسیمانه در ابتدا مات و مبهوت بود، سپس ناامید شد و در آخر نیز چنان عصبانی که به شکلی جدی برای شاگردانش در مقابل اصحاب رسانه خط و نشان کشید!

در طول کنفرانس خبری کارد می‌زدی، خون موسیمانه در نمی‌آمد. البته حق هم داشت. قرار بود او سرمربی یکی از مدعیان لیگ برتر ایران باشد که بنا به دلایلی نتوانسته بود در هفته‌های نخست آنطور که باید و شاید نتیجه بگیرد. با وجود این او با تیمی مواجه شد که دقیقه ۱۰ دروازه‌اش مقابل یکی از تازه‌واردان لیگ که اوضاع چندان جالب‌توجهی هم نداشت، باز شد و این اولین و آخرین باری نبود که استقلال دروازه‌اش مقابل حریف خرم‌آبادی باز شد و چه بسا اگر واکنش‌ها و سیوهای خوب حسینی درون چهارچوب دروازه آبی‌پوشان پایتخت نبود، این تیم با باختی به مراتب سنگین‌تر از ۳‌بر یک زمین مسابقه را ترک می‌کرد.

در واقع جز حسینی، هیچ یک از شاگردان موسیمانه برابر خیبر نمره قبولی نگرفتند، حتی رضائیان که تک‌گل تیمش را به ثمر رساند، چراکه او به‌طور مستقیم روی یکی از گل‌های خورده استقلال مقصر بود و درست مثل دیگر نفرات خط دفاعی در این بازی عملکردی بسیار ضعیف داشت. استقلال نه در بحث فنی برابر خیبر برنامه و هدف داشت و نه در حمله، به‌طوری‌که صدای اکثر کارشناسان و پیشکسوتان این تیم درآمد، از آن جهت که آن‌ها مدعی بودند این تیم حتی بدون سرمربی هم نباید اینگونه بازی کند و نتیجه بگیرد، چه برسد با حضور مربی، اما به شرط آنکه قصدی در بین نباشد. درست همان شکی که در نخستین بازی ذهن موسیمانه را درگیر کرد و صراحتاً نیز آن را به زبان آورد. هرچند که موسیمانه هم باید توانایی‌های خود را ثابت کند، اما بی‌تردید این بازی از استقلال بدون سرمربی هم انتظار نمی‌رفت!

انتهای پیام