به گزارش ایسنا، روزنامه جمهوری اسلامی در سرمقاله امروز خود نوشت:
کمیته نروژی نوبل، جایزه صلح امسال خود را به گروه ژاپنی «نیهون هیدانکیو» (Nihon Hidankyo) که از بازماندگان بمباران‌های اتمی هیروشیما و ناکازاکی ژاپن هستند با این استدلال که آنها سال‌ها در زمینه مخالفت با کاربرد تسلیحات هسته‌ای تلاش کرده‌اند، اعطا کرد. خبرگزاری کیودو با انتشار این خبر افزود: این گروه ژاپنی که در سال ۱۳۳۵ بنا نهاده شد و از بازماندگان جنگ اتمی هستند، بنابر اعلام کمیته نروژی صلح نوبل، به خاطر تلاش در حصول جهانی عاری از تسلیحات اتمی و بنابر اثبات گواهی شهودی که تسلیحات اتمی هرگز نباید به کارگرفته شود، این جایزه را دریافت کردند. آمریکا تنها کشور جهان است که در روزهای ۱۵ و ۱۸ مرداد ۱۳۲۴ اقدام به بمباران اتمی دو شهر هیروشیما و ناکازاکی در جریان جنگ جهانی دوم کرد که نتیجه این بمباران‌ها در شهر هیروشیما ۱۶۰ هزار و در شهر ناکازاکی ۸۰ هزار نفر جان خود را از دست دادند.
آلفرد نوبل، بانی جایزه‌های نوبل که یکی از آنها جایزه صلح است در وصیت‌نامه خود نوشت: «این جایزه باید به کسی داده شود که بهترین یا بیشترین کوشش را در راه برادری ملل، انحلال یا کاهش ارتش‌ها یا تشکیل و ترغیب کنفرانس‌های صلح کرده باشد».
شرایط ویژه‌ای که بازیگران قدرت در جهان به وجود آوردند، وضعیت را بقدری برخلاف نیت و وصیت آلفرد نوبل به پیش برد که جایزه صلح نوبل بعد از چند دوره گرفتار نوسانات سیاسی شد و از مسیر مورد نظر بانی خود منحرف گردید. این انحراف بقدری در بعضی سال‌ها زیاد شد که جایزه صلح به جنگ‌طلب‌ترین افراد رسید و در مواردی هم افرادی توانستند با توسل به ظاهرسازی‌ها و باج دادن به بازیگران سیاسی جایزه‌ای را دریافت کنند که بعد از مدتی خود موسسه نوبل آن را به علت آشکار شدن ماهیت واقعی دریافت‌کنندگان از آنها پس گرفت. طرفه اینکه همین حالا یکی از دریافت‌کنندگان جایزه صلح نوبل با پرونده آدم‌کشی در میانمار و با محکومیت سنگین دوران زندان خود را سپری می‌کند!
این واقعیت‌های تلخ نشان می‌دهند متصدیان کمیته نوبل نتوانسته‌اند به وصیت آلفرد نوبل به درستی عمل کنند. علت اصلی این ناتوانی اینست که متصدیان تحت نفوذ قدرت‌هائی قرار دارند که صلح جهانی را به زیان منافع سلطه‌جویانه و ضدانسانی خود می‌دانند.
امسال، جایزه صلح نوبل درست در زمانی به گروه بازماندگان بمباران اتمی هیروشیما و ناکازاکی تعلق گرفت که یک سال تمام از وحشیانه‌ترین جنایت قرن که به دست رژیم صهیونیستی در غزه صورت گرفته است می‌گذرد. در این یکسال، این رژیم خونخوار و کودک‌کش، بیش از ۴۲ هزار نفر را در غزه به قتل رسانده که ۱۷ هزار نفرشان کودک بودند. بیش از یکصد هزار نفر مجروح شده‌اند و ۱۰ هزار نفر زیر آوارها مانده‌اند و بیش از ۲ میلیون نفر آواره‌اند و با قحطی و گرسنگی و انواع بیماری دست و پنجه نرم می‌کنند. نتانیاهو عامل اصلی این جنایات در کنگره آمریکا به اینهمه جنایت افتخار کرد و تشویق شد و در مجمع عمومی سازمان ملل به قتل‌عام ۴۰ هزار نفر اعتراف کرد اما با شیادی بی‌سابقه‌ای تلاش کرد خود را حق به جانب نشان دهد ولی مردم جهان و نمایندگان کشورها فریب او را نخوردند.
در چنین مقطعی از تاریخ، انتظار این بود که اعضای کمیته نوبل با اعلام شدیدترین محکومیت‌ها برای رژیم صهیونیستی و حامیانش به ویژه آمریکا که با ارسال ۱۸ میلیارد دلار سلاح در این جنایت بزرگ قرن شریک است، جایزه صلح نوبل را به کودکان غزه می‌دادند که خانه و مدرسه و کفش و لباس و غذای خود را به همراه والدینشان از دست داده‌اند و حتی در زیر چادرهای اردوگاه‌ها هم امنیت ندارند. دادن جایزه صلح نوبل به بازماندگان بمباران هیروشیما و ناکازاکی که مربوط به ۸۰ سال قبل است، نوعی تلاش برای سرپوش گذاشتن بر فرو ریختن بیش از ۱۰۰۰ تن بمب توسط صهیونیست‌ها بر سر مردم مظلوم غزه و ادامه این جنایت در لبنان است که حدود ۱۰ هزار کشته و مجروح و ۵/۲ میلیون جنگ‌زده برجای گذاشته است. این، رسواترین انحراف کمیته نوبل از مسیری است که آلفرد نوبل برای جایزه صلح خود تعیین کرده است. امروز اگر آلفرد نوبل زنده بود، بهیچوجه اجازه نمی‌داد آنچه او از خود به یادگار گذاشته، به ابزاری برای سرپوش گذاشتن بر جنایات مشترک صهیونیست‌ها و آمریکا در غزه و لبنان تبدیل شود.