به گزارش ایسنا، «فیروز سیدهوا»، پزشک و جراح عمومی که ۲ هفته در بیمارستان اروپایی‌ها در «خان یونس» طبابت کرده، در مطلبی برای روزنامه نیویورک تایمز به شرح مشاهدات خود و همکارانش از جنایات رژیم صهیونیستی در غزه پرداخته است.
او هر روز کودکانی را می‌دیده که بر اثر اصابت مستقیم گلوله به سر یا سینه، به شهادت می‌رسیدند. او در اقامت ۲ هفته‌ای خود در غزه، شاهد شهادت ۱۳ کودک به این روش بود.
به گزارش نیویورک‌تایمز، رژیم صهیونیستی به روزنامه‌های جهان اجازه فعالیت آزاد در غزه و مخابره وقایع را نمی‌دهد و از سوی دیگر، آثار روزنامه‌نگاران فلسطینی مستقر در غزه نیز – با وجود از خودگذشتگی فراوان آنها – آنگونه که باید مورد توجه قرار نمی‌گیرد.
از این رو، رسانه آمریکایی پزشکان و نیروهای درمانی که به صورت داوطلبانه به غزه رفته‌اند را یکی از اندک منابع مستقل و دست‌اول برای دسترسی به اطلاعات درباره غزه معرفی کرده و پای صحبت آنها نشسته است. از میان ۶۵ نیروی داوطلب که با نیویورک‌تایمز گفت‌وگو کردند، ۵۷ نفر اعلام آمادگی کردند که سخنانشان با نام آنها منتشر شود، اما مابقی به دلایلی از جمله داشتن اقوام در غزه یا کرانه باختری، خواستند نامشان فاش نشود.
شلیک تک‌تیرانداز به سر و سینه
۴۴ نفر از این پزشکان گفتند که در طول مدت خدمت خود در غزه شاهد اصابت گلوله به سر و سینه کودکان زیر ۱۳ سال بوده‌اند. دکتر «محمد رسول ابو نوار» می‌گوید: «یک شب در بخش اورژانس، طی چهار ساعت، ۶ کودک ۵ تا ۱۲ ساله را دیدم که همگی یک گلوله در جمجمه داشتند.»
دکتر «مارک پرلماتر» می‌گوید چند کودک را دیده که به گلوله‌های جنگی به سر و سینه آنها شلیک شده بود و دکتر «عرفان گالاریا» نیز می‌گوید چهار یا پنج کودک ۵ تا ۸ ساله را مشاهده کرده که همگی از ناحیه سر هدف اصابت یک گلوله قرار گرفته بودند و جان باختند.
پزشک دیگری در توصیف جنایات صهیونیست‌ها می‌گوید که رژیم صهیونیستی اعلام کرده بود در حال عقب‌نشینی از منطقه خان یونس است. از این رو، یک پدر فلسطینی به همراه ۲ فرزند سه و پنج‌ساله خود به ویرانه‌های خانه‌شان می‌روند تا وسایل سالم را خارج کنند، اما در همین نقطه کودکان هدف اصابت گلوله تک‌تیراندازهای صهیونیست قرار می‌گیرند.
سوءتغذیه
۶۳ تن از پزشکانی که با نیویورک‌تایمز مصاحبه کردند، عنوان داشتند که در بیماران خود در غزه، در نیروهای فلسطینی عضو کادر درمان و در مردم عادی شاهد آثار سوءتغذیه بوده‌اند.
دکتر «مریل تایدینگز» می‌گوید: «این مردم از گرسنگی می‌مردند. خیلی سریع آموختم که نباید آب یا غذایی که با خود آورده بودم را در مقابل کارکنان بهداشت بنوشم یا بخورم، زیرا آنها روزهای زیادی را بدون آب و غذا سپری کرده بودند.»
«ندال فرح» متخصص بیهوشی که در غزه حضور داشته آن را با فضای اردوگاه‌های کار اجباری در آلمان نازی مقایسه می‌کند و «عبیره محمد» پزشکی دیگری که به غزه رفته می‌گوید با دیدن تصاویر بیماران خود پیش از آغاز جنگ حیرت‌زده شده است، زیرا بیمارانش با شروع جنگ بین ۱۰ تا ۳۰ کیلوگرم کاهش وزن داشتند.
دکتر «اسما طه» می‌گوید: «رئیس بخش مراقبت‌های ویژه نوزادان را نمی‌شد تشخیص داد! او تقریباً نیمی از وزن بدن خود را در مقایسه با روزهای قبل از جنگ، از دست داده بود. این تغییرات فقط فیزیکی نبودند، بلکه آسیب‌های عاطفی و روانی افرادی که خود را وقف مراقبت از دیگران کرده بودند نیز پیدا بود.»
این پزشکان می‌گویند در دوران طبابت خود در غزه شاهد مواردی مانند سقط جنین ناشی از سوءتغذیه، عدم توانایی مادران در شیردهی به کودکان و گسترش بیماری‌های عفونی بوده‌اند. یک جراح عمومی که از آمریکا به غزه رفته، می‌گوید: «تمامی بیماران من، ۱۰۰ درصد از آنها از سوءتغذیه رنج می‌برند.»
مشکلات روانی
۵۲ تن از این پزشکان، پرستاران و امدادگران می‌گویند شاهد گسترش نوعی از اختلالات روانی در میان کودکان خردسال بوده و شنیده‌اند که آنها از تمایل به خودکشی یا آرزوی مرگ حرف می‌زدند.
یک پزشک آمریکایی که به غزه رفته، از یک دختر ۴ ساله یاد می‌کند که دچار سوختگی شدید شده بود. این پزشک می‌گوید: «او به فضا خیره شده بود و برای خود یک لالایی را زمزمه می‌کرد. گریه نمی‌کرد، بلکه می‌لرزید و کاملاً بهت‌زده بود.»
دکتر «کاتان» می‌گوید این کودکان پزشکان را به چشم والدین خود می‌دیدند و از آنجا که از ناامنی احساسی شدید رنج می‌بردند، از پزشکان درخواست می‌کردند که آنان را در چمدان‌های خود از غزه خارج کنند. کودک دیگری که تمام اعضای خانواده خود را در حمله صهیونیست‌ها از دست داده، به یکی از پزشکان گفته بود: «همه کسانی که دوستشان دارم، در بهشت هستند. دیگر نمی‌خواهم اینجا باشم.»
پزشک دیگری به نام «عبیره محمد» می‌گوید چندین کودک را که دچار جراحات انفجاری و ترکش شده بودند، درمان کرده است و در بسیاری موارد مجبور بوده بدون استفاده از بیهوشی، جراحات را بخیه بزند، اما کودکان خم به ابرو نمی‌آوردند. او می‌گوید: «همه آنها آرزو داشتند که بمیرند و به خانواده‌های خود بپیوندند. من کودکانی زیر ۱۳ سال را دیدم که به بدن خود آسیب زده بودند.»
به گفته نیروهای درمانی، بسیاری از این کودکان، به‌ویژه کودکانی که دست و پای خود را از دست داده و توان دویدن یا راه رفتن نداشتند، آرزوی مرگ داشتند و می‌گفتند که ای کاش در بمباران‌ها به شهادت برسند تا به نزد خانواده خود بروند.
مرگ‌ومیر نوزادان
۲۵ پزشک، پرستار و امدادگر گفتند نوزادانی را دیده‌اند که سالم به دنیا آمده بودند، اما بر اثر کم‌آبی، گرسنگی یا عفونت‌های ناشی از ناتوانی مادران در شیردهی به دلیل سوءتغذیه، جان خود را از دست دادند.
یکی از این پزشکان می‌گوید مادرانِ گرسنه به بخش مراقبت‌های ویژه آمده و برای دریافت شیر خشک و تغذیه نوزادان خود التماس می‌کردند. دیگر پزشکان گفتند که این کودکان گرسنه آنقدر از بی‌آبی رنج می‌بردند، که حتی در هنگام گریه هم اشکی از چشمان آنها نمی‌آمد.
اسما طه می‌گوید: «هر روز خانواده‌های ناامید می‌آمدند و برای تنها یک قوطی شیر خشک برای تغذیه نوزادان گرسنه خود التماس می‌کردند، اما به دلیل محدودیت شدید منابع، ما اغلب قادر به رفع نیازهای حیاتی آنها نبودیم.»
بیماری‌های عفونی
۵۳ پزشک، پرستار و امدادگر گفتند کودکان زیادی را دیده‌اند که به دلیل بیماری‌های عفونی، جان می‌باختند؛ بیماری‌هایی که در شرایط غیرجنگی به‌سادگی قابل درمان هستند.
دکتر مارک پرلماتر می‌گوید: «کودکانی که جراحات نسبتاً جزئی داشتند، از جمله شکستگی و سوختگی، جان می‌باختند؛ در حالی که حتی در کشورهای در حال توسعه هم آنها به راحتی نجات پیدا می‌کردند.»
عرفان گالاریا می‌گوید ۱۰۰ درصد از بیمارانی که او روی آنها عمل جراحی انجام داده، دچار عفونت شده‌اند. پزشک دیگری می‌گوید در بیمارانی که دچار نقص عضو شده بودند، معمولاً بهبود ضعیف زخم‌ها که از فقدان مواد ضدعفونی‌کننده و تغذیه مناسب ناشی می‌شد، دوباره تحت عمل جراحی قرار می‌گرفتند تا بخش بیشتری از عضو عفونی آنها قطع شود.
دکتر «ویلهلمی ماسای» که در غزه به مداوای بیماران پرداخته، می‌گوید: «فقدان تجهیزات و لوازم پزشکی باعث مرگ بیماران در اثر عفونت‌هایی شد که قابل پیشگیری هستند.»
نبود تجهیزات اولیه درمانی
۶۴ پزشک، پرستار و امدادگر گفتند که حتی ابتدایی‌ترین نیازهای پزشکی، مانند صابون و دستکش، معمولاً در غزه در دسترس نیست.
دکتر «ندال رفح» می‌گوید: «ما جراحی‌ها را بدون پرده یا روپوش جراحی انجام می‌دادیم و از تجهیزات یک‌بارمصرف، چندین بار استفاده می‌کردیم. من در مناطق جنگی دیگری هم بوده‌ام، اما غزه به‌مراتب از هرآنچه دیده‌ام، بدتر بود.»
دکتر «برندا مالدونادو» می‌گوید هیچ پماد سوختگی و تسکین‌دهنده‌ای برای کاهش درد کودکانی که هدف اصابت گلوله قرار گرفته بودند وجود نداشته و پزشک دیگری می‌افزاید: «نه صابون بود و نه ضدعفونی‌کننده دست. هیچ وسیله‌ای برای تمیز کردن بیماران مجروح وجود نداشت.»
دکتر «ایمان عبدالغنی» می‌گوید: «نظافت در اتاق عمل افتضاح بود. همه‌جا پر از مگس بود و در محوطه بیمارستان که مردم پناه گرفته بودند، فاضلاب جاری بود.» این پزشکان حتی از تجهیزاتی مانند دستکش هم محروم بودند و می‌گویند تنها به لطف تجهیزاتی که هنگام ورود به غزه با خود آورده بودند، برخی از پروتکل‌ها را رعایت می‌کردند.
به گزارش نیویورک‌تایمز، ایالات متحده مدعی است به دولت‌هایی که حقوق بشر را به ویژه در حق کودکان نقض می‌کنند، سلاح نمی‌دهد، اما به حمایت تسلحیاتی از رژیم صهیونیستی ادامه می‌دهد. این در حالی است که نمی‌توان موارد نقض حقوق بشر در غزه را به‌هیچ وجه نادیده گرفت.
بر اساس این گزارش، کمیته بین‌المللی نجات؛ غزه را خطرناک‌ترین مکان در جهان برای امدادرسانی و همچنین خطرناک‌ترین مکان برای غیرنظامیان توصیف می‌کند. یونیسف نیز غزه را «خطرناک‌ترین مکان در جهان برای کودکان» ارزیابی کرده و آکسفام گزارش می‌دهد که در المواسی، منطقه‌ای که صهیونیست‌ها به‌عنوان منطقه امن بشردوستانه در غزه تعیین کرده‌اند، به ازای هر ۴۱۳۰ نفر تنها یک سرویس بهداشتی وجود دارد!
نیویورک‌تایمز اذعان می‌کند که بی‌شک دولت آمریکا از جنایات صهیونیست‌ها آگاه بوده و صهیونیست‌ها با کمک ایالات متحده غزه را به یک ویرانه غم‌زده تبدیل می‌کنند. رسانه آمریکایی در انتها از کاخ سفید خواست با توقف حمایت از رژیم اشغالگر، به این کابوس پایان دهد.
انتهای پیام