آنچه در نشست‌های رسانه‌ای سی و ششمین جشنواره بین‌المللی فیلم‌های کودکان و نوجوانان اصفهان مشهود است، آشنایی این نوجوانان با خبر و البته با سیما و مفاهیم آن است که در روزهای برگزاvی این جشنواره، ضمن تماشای هر فیلم و دقت در داستان، بازی‌ها و تکنیک‌های استفاده شده در آن، پرسش‌های خود را با همراهی مربیان خود طرح و در نشست‌های رسانه‌ای این جشنواره بیان کرده و درپی یافتن پاسخی مناسب از عوامل فیلم‌ها هستند.

روز دوشنبه(۱۵ مهر) در دومین روز اکران فیلم‌های سی و ششجمین جشنواره بین‌المللی فیلم‌های کودکان و نوجوانان اصفهان، سه نوجوان خبرنگار دختر و پسر، به نگارش نقد، تحلیل و یادداشت خود در مورد فیلم‌های بلند داستانی «میرو»، «شمشیر و اندوه» و « » پرداخته‌اند که در ادامه این گزارش ارائه می‌شود:

نگین شریف، نوجوان خبرنگار است که یادداشت خود بر فیلم «میرو» به کارگردانی حسین ریگی را با عنوان «میرو، پسری در آغوش دریا» آغاز کرده و در ادامه چنین آورده است: 

فیلم «میرو» به کارگردانی حسین ریگی و با نویسندگی پیمان شیرخانی، یکی از آثار قابل توجه در سی‌وششمین جشنواره بین‌المللی فیلم‌های کودکان و نوجوانان اصفهان است. این فیلم با روایت دوران دفاع مقدس و داستان پسری که درگیر قمار است، به بررسی مسائل اجتماعی و خانوادگی می‌پردازد. نکته‌ای که در این فیلم به خوبی نمایان است، تغییر مسیر زندگی میرو پس از مرگ پدرش و تلاش او برای جلب رضایت مادرش برای رفتن به جبهه است. این تحول شخصیتی می‌تواند الگویی برای نوجوانان باشد که نشان می‌دهد چگونه می‌توان با مواجهه با چالش‌ها، مسیر زندگی را تغییر داد.

از نکات مثبت فیلم، استفاده از ظرفیت‌های بومی سیستان و بلوچستان و گویش محلی آن است. این ویژگی‌ها نه تنها به غنای فرهنگی فیلم افزوده، بلکه باعث ایجاد ارتباط عمیق‌تری بین مخاطب و شخصیت‌ها شده است. دیالوگ‌ها و رفتارهای محلی به جذابیت داستان کمک کرده و حس واقعی‌تری از زندگی در آن منطقه را به تصویر می‌کشد.

با این حال، برخی نکات منفی نیز وجود دارد که باید به آن‌ها توجه کرد. وجود درگیری و نزاع در فیلم ممکن است برای رده سنی کودک و نوجوان مناسب نباشد. ترویج خشم و خشونت، به ویژه در یک اثر که هدف آن آموزش و تربیت نسل آینده است، می‌تواند پیامدهای منفی داشته باشد. این مسئله نیازمند توجه بیشتری از سوی سازندگان است تا مطمئن شوند که مضامین فیلم به درستی با سن مخاطبان هماهنگ شده‌اند.

علاوه بر این، موسیقی متن و طراحی صحنه نیز نقاط قوتی هستند که باید به آن‌ها اشاره کرد. موسیقی متن با خلق فضایی احساسی و متناسب با داستان، احساسات بیننده را به خوبی منتقل می‌کند. 

در نهایت، «میرو» فیلمی است که با وجود برخی نقاط ضعف، توانسته است داستانی انسانی و قابل تأمل را روایت کند. این اثر می‌تواند به‌عنوان یک پلتفرم برای بحث درباره چالش‌های اجتماعی و خانوادگی در دوران جنگ مورد استفاده قرار گیرد و امید است که سازندگان در پروژه‌های آینده خود، این نکات را مدنظر قرار دهند تا آثارشان تأثیرگذارتر و مناسب‌تر برای نسل جوان باشد.

همچنین آناهیتا دهخدایی به تحلیل فیلم «شمشیر و اندوه» ساختۀ مشترک عماد رحمانی و مهرداد محرابی پرداخته و آن را با عنوان «نگاهی به تاریخ اسلام،با دید یک ایرانی» آغاز کرده است. این نوجوان خبرنگار در تحلیل کوتاه، اما دقیق خود چنین آورده است:  

انیمیشن «شمشیر و اندوه» یک فیلم ۹۲ دقیقه‌ای است که وقایع پس از شهادت امام حسن مجتبی(ع) تا ورود امام حسین(ع) به کربلا را به تصویر می‌کشد. داستان از دیدگاه یک ایرانی در شهر مداین روایت می‌شود که سرانجام به قافله امام حسین(ع) می‌پیوندد. این انیمیشن قصد دارد تا با نمایش این دوره تاریخی مهم، احساسات و ارزش‌های انسانی را به تماشاگر منتقل کند.

این انیمیشن در نگاه اول به‌عنوان یک اثر با کیفیت قابل قبول ظاهر می‌شود. اما نقاط ضعفی نیز دارد که قابل توجه هستند. از جمله این نکات منفی می‌توان به نامناسب بودن دوبله اشاره کرد. دوبله‌ای که برای برخی از کاراکترها انتخاب شده حس خوبی را به مخاطب منتقل نمی‌کند. هرچند مهبد قناعت‌پیشه و شهره روحی با استعداد خود درخشیده‌اند و توانسته‌اند به‌خوبی نقش‌های خود را اجرا کنند، اما دوبله سایر کاراکترها چندان راضی‌کننده نیست.

موسیقی فیلم به خوبی ساخته‌شده و توانسته حس کاراکترها را به بیننده منتقل کند. با این حال، هماهنگی دوبله با لب زدن کاراکترها ضعیف است و باعث کاهش کیفیت کلی انیمیشن می‌شود. برخی از صحنه‌های خشن این انیمیشن نیز مناسب کودکان نیست و بهتر است قبل از شروع، هشداری درباره محتوای آن داده شود تا کودکان کمتر در معرض صحنه‌های نامناسب قرار بگیرند. همچنین مسایل عاشقانه مطرح شده در انیمیشن برای نوجوانان مناسب نیست.

گذر سریع زمان در داستان باعث می‌شود تا نوجوانان نتوانند پیوندی عمیق با کاراکترها برقرار کنند. سریع بزرگ شدن کاراکترها موجب می‌شود تا این پیوند به راحتی قطع شود و بیننده نوجوان نتواند با شخصیت‌ها انس بگیرد. استفاده از جملات و کلمات نامناسب نیز می‌تواند باعث بدآموزی برای نوجوانان شود. بنابراین، انیمیشن «شمشیر و اندوه» علاوه بر داشتن نقاط قوت در موسیقی و کیفیت قابل قبول انیمیشن، نیاز به بهبودهایی در دوبله و محتوای آن دارد تا برای گروه‌های سنی مختلف مناسب‌تر شود

اما آناهیتا صفدریان، نوجوان خبرنگار دیگری است که به نقد فیلم «آن دو» به کارگردانی مرتضی رحیمی پرداخته و «آن دو با هم می روند» را برای عنوان یادداشت خود انتخاب کرده و چنین نوشته است:

در دومین روز از اکران فیلم‌های کودکان و نوجوان، خبرنگاران و داوران به تماشای فیلم «آن دو» به کارگردانی مرتضی رحیمی نشستیم.

از همان ابتدا با شخصی قهرمان آشنا می‌شویم، پسر بچه‌ای یازده ساله که در تلاش برای برگرداندن برادرش از جبهه است و با مخالفت مادر و مأموران امنیت جبهه روبه رو می‌شود؛ اما جا نمی‌زند و به هر طریق شده به جبهه می‌رود. در ادامه روایتی دراماتیک را مشاهده می‌کنیم که هر مخاطبی جذب خود می‌کند.

صداگذاری‌ها و موسیقی متن امتیاز بسیار بزرگی است که این فیلم به‌خوبی آن را کسب کرده، شایان ذکر است جلوه‌های ویژه و طراحی لباس‌های مردم مناطق بومی به‌خوبی انجام شده است.

فیلم‌نامه که روایتی واقعی از بطن جامعه دارد همراه با بازیگری‌های حرفه‌ای و مناسب، توانسته محتوایی در خورِ جشنواره بین‌المللی تولید کند.

با اینکه پایان فیلم چندان خوش نبود، اما آنقدر تماشاچی‌ها با ایم فیلم ارتباط گرفته بودند که با تشویق سالن را ترک کردند.

انتهای پیام