به گزارش ایسنا، سید احمد حسینی در یادداشتی برای «دیپلماسی ایرانی» به بررسی نکته‌ها و ضرورت‌های پس از شهادت رهبر نستوه حزب الله لبنان پرداخته و نوشته است:
حادثه غمناک شهادت مجاهد مقاوم و رهبر نستوه، سید حسن نصرالله، نقطه عطفی در تحولات شتابان و سهمگین منطقه غرب آسیاست. نظر به‌اینکه خواب‌های شیطانی اسرائیل متجاوز و اربابان آنها در مورد جنبش حزب الله و لبنان با منافع و امنیت ملی جمهوری اسلامی ایران در ارتباط مستقیم است، ذیلا نکاتی چند در جهت مواجهه اصولی با اقدامات آنها پیشنهاد می شود:
* با توجه به گسترش دائره فناوری‌ها و تغذیه کامل دشمن صهیونیستی از سوی مجموعه غرب و شرکای منطقه‌ای آنان، باید نوع نگاه خود به میدان منازعه را تغییر داد و چارچوب‌های سنتی و کلیشه‌ای گذشته را اصلاح کرد.
* با توجه به حساسیت افکار عمومی در سطح منطقه و جهان نسبت به جنایات رخ داده در غزه، رژیم صهیونیستی با مدد قدرت‌های غربی به دنبال تحریف رخدادها از موضوع فلسطین به سمت تضعیف محور مقاومت است. این امر با تصویرسازی آنها در خصوص محور مقاومت می‌تواند از بار منفی جنایت‌های یک سال گذشته اسرائیل بکاهد و همراهی آنها با اقدامات این رژیم را به دنبال داشته باشد.
* با توجه به اهمیت افکار عمومی و ذهنیت‌ها و تمرکز جبهه دشمن بر این موضوع، به مسائلی چون عملیات روانی، فضاسازی رسانه‌ای و تاثیر بر ذهنیت‌ها خصوصا در بخش داخل کشور توجه شود. در این راستا به موضوع انسجام بخشی رسانه‌های کشور و تغذیه مناسب مراکز تولید و تغذیه خبری جامعه و تولید محتوی مناسب و سریع در فضای مجازی توجه شود.
* جمهوری اسلامی ایران به عنوان کشوری تاثیرگذار در منطقه و تکیه گاه محور مقاومت با توجه به شرایط جدید باید دیپلماسی و راهبردها و تاکتیک‌های خود را بازتعریف کند و همه ظرفیت‌های خود را برای ناکام گذاشتن دشمن در منطقه به‌ویژه لبنان به کار برد و دشمن صهیونیستی را در این جبهه زمین گیر کند و هزینه‌ها آن را بالا ببرد.
* فروکاستن منازعه جاری در منطقه به اختلاف بین اسرائیل و فلسطین خطای راهبردی است، چرا که‌این مساله کشمکش روی آینده منطقه و نظم جدیدی است که قرار است به دنبال رویارویی‌های جدید برقرار شود. به همین خاطر نباید اجازه داد که جبهه مقابل بتواند موقعیت ارتقاء یافته جمهوری اسلامی ایران و هم پیمانان را مورد خدشه قرار دهد.
* در وضعیت کنونی ضروری است روی مسائل اصلی و اولویت دار سیاست خارجی تمرکز شود و همه نیروها و توان کشور مصروف آن شود. در چنین وضعیتی، پرداختن به مسائل با اولویت پائین تر و احیانا مساله سازی پیرامون روابط با کشورهای نزدیک و همسو منطقی نیست، چرا که می‌توان در زمان مقتضی و فراغت از چالش‌های ضروری به بررسی و واکاوی آنها پرداخت.
انتهای پیام