به گزارش ایسنا، شواهد ژنتیکی جدید به دست آمده از غاری در فرانسه نشان می‌دهد که نئاندرتال‌ها گوشه گیرتر بوده و ترجیح می‌دادند فقط با یکدیگر تعامل داشته باشند. در همین حال، انسان‌های امروزی احتمال بیشتری داشته که با گروه‌های دیگر ارتباط برقرار کنند و تبادل ایده انجام دهند که این یک مزیت تکاملی برای بقا به شمار می‌رود.
به نقل از اس‌اف، باستان شناسان درباره دلیل نابودی گونه‌های نئاندرتال بحث کرده‌اند. مطالعه جدیدی که در مجله Cell Genomics منتشر شده است، از نظریه‌ای حمایت می‌کند که سقوط نئاندرتال‌ها به دلیل تغییرات محیطی یا بیماری نبوده بلکه سبک زندگی ضداجتماعی آنها بوده است.
این چیزی است که ما مدتی در مورد آن صحبت کرده‌ایم. اما ما به شواهد بیشتری نیاز داشتیم، و این برخی از شواهدی است که ما به دنبال آن بودیم و به آن نیاز داشتیم تا بفهمیم که احتمال انقراض آنها به دلیل سبک زندگی منزوی چقدر است.
محققان دندانی از یک مرد نئاندرتال را در غاری در جنوب فرانسه کشف کردند که به آنها فرصتی نادر برای مطالعه ژن‌های باقی مانده روی نمونه‌ها داد. کشف اطلاعات ژنتیکی نئاندرتال‌ها همیشه یک چالش بوده است. با وجود یافتن بقایای نئاندرتال در سراسر اوراسیا، هرگز دی‌ان‌ای کافی برای تجزیه و تحلیل ژنتیکی وجود نداشته است. یکی از قدیمی‌ترین نمونه‌های دی‌ان‌ای نئاندرتال به ۱۲۰ هزار سال قبل از کوه‌های آلتای، بلژیک و آلمان باز می‌گردد.
نویسندگان این نمونه‌های دی‌ان‌ای جدید را برای بررسی ژنوم هسته‌ای نئاندرتال برداشتند. ژنوم هسته‌ای دی‌ان‌ای به حساب می‌آید که در هسته سلول‌ها یافت می‌شود. اطلاعات ژنوم هسته‌ای با دیگر ژنوم‌های نئاندرتال مقایسه شد تا نگاه بهتری به سبک زندگی باستانی آنها داشته باشیم.
ژنوم جدید نئاندرتال برای حدود ۵۰ هزار سال قدمت داشت. علاوه بر این، این پنجمین نمونه در اروپای غربی بود که نشان می‌داد این گروه خاص از نئاندرتال‌ها چقدر منزوی بوده‌اند.
مارتین سیکورا(Martin Sikora)، دانشیار دانشگاه کپنهاگ می‌گوید: ژنوم نئاندرتال‌های تازه کشف شده از دودمان متفاوتی نسبت به سایر نئاندرتال‌هایی است که قبلا مورد مطالعه قرار گرفته‌اند. این موضوع از این ایده حمایت می‌کند که سازمان اجتماعی نئاندرتال‌ها با انسان‌های مدرن اولیه که به نظر می‌رسید ارتباط بیشتری داشتند، متفاوت است.
مشاهدات قابل توجهی که محققان هنگام تجزیه و تحلیل بقایای ژنتیکی نر نئاندرتال انجام دادند این بود که تنوع ژنتیکی زیادی وجود ندارد.
تنوع ژنتیکی کم نئاندرتال‌ها نسبت به انسان‌های مدرن اولیه در تضاد است. این نشان می‌دهد که انسان‌های مدرن اولیه بیشتر با سایر گونه‌های انسانی تعامل داشتند، که به عنوان یک مزیت تکاملی برای بقا عمل می‌کرد. به گفته نویسندگان، ارتباط با گروه‌های دیگر به افزایش تنوع ژنتیکی و به تبادل دانش و ایده برای انسان‌های اولیه مدرن کمک کرد.
محققان همچنین ژنوم یک نئاندرتال دیگر از فرانسه را بررسی کردند. اصل و نسب این فرد از دودمان نئاندرتالی متفاوت از آنچه در غار یافت شد، بود. ژنوم‌های متمایز هر دو نئاندرتال نشان می‌دهد که این انسان‌ها تا زمان انقراض نسبت به سایر گونه‌های انسانی در اروپای غربی بیگانه بودند.
انتهای پیام