همسر زنده یاد فخرموسوی در این نشست، سراسر زندگی مشترک خود را خاطره دانست و اظهار کرد: زندگی کردن با یک هنرمند چالش‌های خاص خودش را دارد، زیرا هنرمندان روحیه خیلی حساسی دارند و لذا همواره سعی کردم که امیر نرنجد.
یساری، سکوت و شعر را مورد علاقه زنده یاد فخرموسوی دانست و افزود: امیر شعر گفتن در خلوت خودش را بسیار دوست داشت و وقتی مرثیه می گفت، از اعماق دلش اشک می ریخت و آخرین شعرش برای امام حسین(ع) بود و امام حسین را عاشقانه دوست داشت.
وی با بیان اینکه امیر هم نویسنده و هم شاعر و هم بازیگر تئاتر و هم معلم بود، اضافه کرد: من از او رضایت دارم و امیدوارم او نیز از زندگی خود راضی باشد.
یونس رنجکش، فعال فرهنگی و رسانه ای نیز، با اشاره به نقش مرحوم فخرموسوی در زندگی هنری اش، خاطرنشان کرد: خیلی مهم است که یک نفر در یک شهر کوچک تحول آفرین باشد و زنده یاد امیر فخرموسوی در آستانه اشرفیه چنین بود.
وی با بیان اینکه امیر فخرموسوی سنگ بنای فرهنگ و هنر شهرستان آستانه اشرفیه را گذاشت، عنوان کرد: او بانی بسیاری از سالن های تئاتر این شهرستان است و پایگاه‌های زیادی را برای فرهنگ و هنر و ادب در جای جای آستانه اشرفیه ایجاد کرد.
این فعال فرهنگی و رسانه ای نسل امروز را دور شده از ادبیات دانست که خاستگاه فرهنگ و هنر و ادب ماست و تاکید کرد: باید با زنده نگه داشتن یاد و خاطره شخصیت هایی همچون امیر فخرموسوی، هویت ملی و بومی خودمان را احیا کنیم.
سید وحید فخرموسوی، فرزند زنده یاد امیر فخرموسوی نیز در ادامه، با بیان اینکه پدر همواره سعی کرد متکی به خود باشم، گفت: من و پدر بیشتر رفیق بودیم تا پدر و پسر و می خواست که فرزند هنر باشم.
وی با اشاره به فعالیت مرحوم فخرموسوی در رشته های مختلف هنری از جمله تئاتر، موسیقی و نمایشنامه نویسی، تاکید کرد: پدر شعر را پناهگاه می‌دانست.
این هنرمند گیلانی خواستار تأسیس کانون یا پژوهشگاهی به نام مرحوم امیر فخرموسوی با محوریت شعر گیلکی شد و عنوان کرد: باید آثار پدر ثبت شود، زیرا اشعار او به ویژه نوحه هایش یک فصل جدید هنری است؛ او در انتخاب کلمات نوحه حساسیت خاصی داشت و نوحه را خوب می شناخت.
مصطفی رحیم پور، شاعر فولکلور گیلان نیز، با بیان اینکه امیر صریح و خوب می نوشت و می سرود، اضافه کرد: شعرهایش در عین سادگی، حرف هایی قابل قبول برای مردم بود.
وی با تاکید بر اینکه نباید در زندگی روزمره شخصیت های فرهنگی و هنری همچون امیر فخرموسوی را فراموش کنیم، گفت: باید برای احیای ادبیات و فرهنگ و هنر و ارزش های بومی تلاش کنیم؛ وگرنه به فراموشی سپرده می شود.
این شاعر فولکلور گیلان با بیان اینکه شعرهای فارسی کم سروده ام، اما بیش از ۱۵ هزار بیت شعر گیلکی دارم، تصریح کرد: در این اشعار به دردهای مردم پرداخته ام که بخشی از آنها به همت حوزه هنری گیلان چاپ شده است.
حسین مسافر آستانه، نویسنده و بازیگر گیلانی نیز، ضمن قدردانی از برگزاری این دورهمی شاعرانه، متذکر شد: انسان به کنار هم بودن و حرف زدن نیاز دارد و همین دورهمی ها منشاء آثار فاخر هنری و فرهنگی است.
وی با اشاره به رفاقت خود با امیر فخرموسوی، تاکید کرد: دوستی و رفاقتم با امیر واقعی بود و نسبت به شخصیت امیر عشق می ورزیدم.
به گزارش ایسنا، این نشست با خاطره گویی و شعرخوانی جمعی از شعرای گیلان همراه بود؛ سید محمود(امیر) فخرموسوی، اهل و ساکن آستانه اشرفیه و متولد سال ۱۳۲۵ است. این استاد برجسته بیش از ۵۰ سال در زمینه های مختلف بازیگری تئاتر و سینما، شعر آئینی، نوحه سرایی، مداحی، کارگردانی تئاتر و دیگر رشته های فرهنگی و هنری فعالیت داشته است. از وی چندین جلد کتاب و کاست شعر و منظومه گیلکی منتشر شده و نمایش هایی چون جنگل خوس، در حضور باد، سورپرایز، خرقه ارغوانی، شال ترس ممد، دخمه و اویی به کارگردانی زنده یاد فخرموسوی به روی صحنه رفته است. سید محمود(امیر) فخرموسوی، معاون فرهنگی اداره کل فرهنگ و ارشاد اسلامی گیلان، رئیس اداره فرهنگ و ارشاد اسلامی آستانه اشرفیه و مؤسس و مدیر انجمن ادبی قلم بود. این شاعر، نویسنده و پژوهشگر فقید گیلانی در ۳۰ شهریورماه سال ۱۴۰۰ دعوت حق را لبیک گفت و در کنار آرامگاه استاد معین در آستانه اشرفیه به خاک سپرده شد.
انتهای پیام