اینجا موسسه خیریه کودکان کار گل میناست؛ مدرسه‌ای که در آن خبری از لباس‌های فرم رنگی یکدست و دفتر و کتاب‌های جلد شده و حتی یک حیاط برای بازی‌ها و شیطنت‌های کودکانه نیست، با این وجود همه دانش‌آموزانِ این مدرسه شوق آموختن و یادگیری دارند؛ یادگیری برای یافتن دریچه‌ای رو به آینده‌ روشن. آنها با همه کودکان متفاوت و با همکلاسی‌هایشان مشابه است؛ فقر مالی و فرهنگی به وجه اشتراکی میان همه آنها تبدیل شده و زورش بر سرخوشی‌های کودکی‌شان چربیده است.